In 1876 kreeg de Canadees Sandford Fleming het idee voor de tijdzones toen hij te laat kwam voor zijn trein.
In die tijd bepaalde elke regio zelf zijn tijd – met grote verwarring tot gevolg.
De oplossing van Fleming was de aarde in te delen in 24 tijdzones.
Hij legde zijn idee voor aan de gouverneur-generaal van Canada, die het voorstel doorstuurde naar alle regeringen wereldwijd.
Fleming kreeg vooral steun van de Russische tsaar, die in zijn grote rijk problemen had met de tijd.
Hij belegde in 1881 een conferentie in Venetië, maar de deelnemers konden het niet eens worden.
Pas bij een conferentie in Washington in 1884 keurden 25 landen het voorstel van Fleming goed.
Tegelijkertijd besloten ze dat de tijdzones niet dwingend waren, maar konden worden aangepast aan de situatie van een land.
Op een internationale conferentie in 1884 werden de tijdzones ingevoerd.
Niet alle regeringen namen de tijdzones meteen aan.
De nulmeridiaan, waarop de tijdsaanduiding is gebaseerd, lag namelijk in Greenwich, Engeland, en enkele landen voelden zich gepasseerd.
Maar uiteindelijk won het verstand het van de trots en sloten ze zich erbij aan.