De grote aula in het Royal College of Surgeons in Londen zit bomvol met gegoede burgers.
Bij het licht van de olielampen wachten generaals, politici en dames van stand op de Italiaanse professor Giovanni Aldini, die een – volgens de geruchten uit Italië – macaber experiment zal uitvoeren.
Enkele artsen zetten een mysterieuze zuil met 120 schijven van koper en zink op het podium en leggen scalpels, zagen en scharen op een lage tafel.
Als Aldini het podium op komt, verstomt het geroezemoes in de zaal meteen. De Italiaan loopt kalm naar de zuilbatterij en maakt er twee kabels aan vast.
De toeschouwers houden hun adem in als het bleke, gespierde lichaam van de 26-jarige George Forster op een tafel naar binnen wordt gereden.
Een uur eerder is de man opgehangen omdat hij zijn vrouw en kind door verdrinking om het leven had gebracht. Als onderdeel van het vonnis is zijn lichaam ter beschikking gesteld aan de wetenschap.
Aldini is zover. Hij bevochtigt de mond van de dode met zout water en bevestigt een van de kabels eraan. De andere klemt hij om Forsters oor.
De kaak van de moordenaar gaat trillen, zijn gezichtsspieren vertrekken tot een grimas en zijn linkeroog gaat open. De vrouwen in de zaal slaken gilletjes en moeten tot stilte worden gemaand.
Nu pakt Aldini de scalpels, en in de vier uren daarop legt hij verschillende zenuwen en spieren van Forster bloot en zet er stroom op.
De bloedige armen en benen beginnen te stuiptrekken en de handen knijpen zich krampachtig samen. ‘De bewegingen waren zo krachtig dat het leek alsof de dode tot leven was gewekt,’ schreef Aldini later.
De Italiaan wil echter meer. Hij zaagt het borstbeen open en legt het hart bloot. Dan sluiten twee assistenten de kabels aan op het orgaan in de hoop dat het daadwerkelijk weer zal gaan kloppen.