Goliath noemden de Duitsers hun minitank, een op afstand bediende mijn. Ze pikten het idee van een Frans prototype dat tijdens de invasie van Frankrijk in 1940 werd buitgemaakt.
Twee jaar later kwamen ze met hun eigen, stille variant, die een elektromotor had.
Deze was echter te duur voor massaproductie, en daarom begon nazi-Duitsland het jaar erop met de productie van duizenden Goliath 303a’s, die op benzine liepen.
Goliath van dichtbij:
Met behulp van een lange kabel en een afstandsbediening werd de zelfrijdende mijn naar een doelwit gestuurd, waar de springlading van 50-100 kilo werd ontstoken om de vijand weg te vagen.
De Duitsers produceerden ruim 7000 minitanks met elk 50-100 kilo aan explosieven. De Goliath was vooral succesvol tijdens de gevechten bij Anzio in januari 1944, waar hij werd ingezet tegen geallieerde invasietroepen.
Ook bij de opstand in Warschau eind 1944 bewees de Goliath zijn nut, voor het opblazen van gebouwen waar zich Poolse verzetsstrijders bevonden.
Goliath van dichtbij:
Een langzaam wapen
Goliath was traag en bleef vaak steken doordat de bodem zich maar 16 cm boven de grond bevond.
650 meter kabel
In een ruimte achterin zat een trommel met de lange kabel waarmee de Goliath werd bestuurd.
Batterij en besturingsunit
Twee grote batterijen van 24-volt (aan elke kant één) leverden de stroom om de signalen van de afstandsbediening te vertalen – bijvoorbeeld dat één rupsband moest stoppen zodat de Goliath draaide.
Springstof
Voorin lag circa 100 kilo springstof, die op afstand tot ontploffing werd gebracht.
De zelfrijdende mijn was echter vrij makkelijk uit te schakelen, doordat veel wapens het lichte pantser konden doorboren. de Goliath bleef met zijn lage bodem ook vaak steken.
VIDEO – Kijk hoe Duitse soldaten een Goliath opblazen:
Ook de afstandsbediening bleek problematisch, aangezien de minitank een kabel had van 650 meter. Sneed je die door, dan was de mijn onschadelijk gemaakt.
Na de oorlog werd de Goliath-technologie gebruikt in de eerste op afstand bestuurbare speelgoedauto’s.