Waarom waren de Romeinse zwaarden zo kort?
Hoe konden de Romeinse legionairs vechten met zulke kleine zwaardjes?
De Romeinse legionairs hadden geen plek om op het slagveld met een lang zwaard te zwaaien.
Wanneer de Romeinse generaals hun troepen lieten aanvallen, wierpen de legionairs eerst korte speren in de richting van de vijand. Vervolgens rukten ze snel op, schouder aan schouder.
Bij deze tactiek was er geen ruimte om met lange zwaarden te zwaaien. De legionairs drongen de vijand terug met grote schilden en staken met hun gladius in op buik en benen van de tegenpartij. De Romeinse historicus Vegetius schreef in 430 over de zwaarden:
"Een houw met de zijkant, zelfs met grote kracht, is zelden dodelijk. Maar een steek, al komt die maar vijf centimeter diep, vaak wel. De tegenstander wordt al getroffen voordat hij het zwaard heeft gezien."
De legionairs hadden ook een dolk, de pugio, met een blad van 25 centimeter lang. Dit was een reservewapen en een mes voor alledag ineen. Bovendien gebruikte een soldaat zijn pugio om zelfmoord mee te plegen als dat het bevel was.