In 1924 ontvingen Amerikaanse marinebases een bijzonder telegram van het ministerie van Marine: radio-operatoren moesten hun oren spitsen voor signalen van Mars.
‘De marine wil samenwerken met astronomen, die het mogelijk achten dat Mars zal proberen via radio in contact met ons te komen,’ luidde het telegram.
De operatoren moesten ‘elektrische verschijnselen van ongewone aard’ van de planeet registreren. Landmachtbases kregen hetzelfde bericht.
De marinebasis in de Amerikaanse stad Seattle was een van de bases die hun antennes op Mars moesten richten toen de planeet in 1924 dicht bij de aarde kwam.
Uit berekeningen bleek dat Mars tussen 21 en 24 augustus 1924 op slechts 55,7 miljoen kilometer van de aarde zou komen – de kleinste afstand sinds 1804. Als er intelligent leven was op Mars, zouden de slimme marsmannetjes mogelijk contact proberen te leggen via het geavanceerdste apparaat van die tijd, de radio.
Uiteraard gaf Mars geen kik – of toch wel? Eén signaal van de planeet is nooit verklaard.
Mensen stemden af op Marszender
Het idee van leven op Mars was niet nieuw. In de jaren 1890 beweerde de Amerikaanse astronoom Percival Lowell al dat hij het kon aantonen.
Door zijn telescoop had Lowell een netwerk van lijnen op het Marsoppervlak gezien. Dat waren volgens hem irrigatiekanalen, wat betekende dat Mars geavanceerde landbouw en dus een ontwikkelde beschaving kende.
Lijnen op het oppervlak van Mars werden door astronomen geïnterpreteerd als irrigatiekanalen voor de landbouw.
In 1924 ontstond er een ware Marsmanie, toen de kranten berichtten over de aanstaande luistersessie. Journalisten schreven dat de Martianen contact zouden opnemen in een vreemde taal of ‘Marsmuziek’ zouden uitzenden.
Toen de planeet eind augustus dichterbij kwam, stemden ook burgers af op Mars.
In de dagen daarop ontvingen de autoriteiten in meerdere landen meldingen van vreemde geluiden. Zo hadden luisteraars in Londen ‘harde tonen’ gehoord. De waarnemingen werden allemaal geïdentificeerd als radiosignalen vanaf de aarde.
Maar één luisteraar in Boston schreef over een wonderlijk gerinkel dat eindigde met een abrupt ‘zzip’ – een hard, kort geknetter. Voor die ‘zzip’ is nooit een verklaring gevonden.