Phan Thi Kim Phuc was pas negen jaar oud toen ze met haar tengere lichaam en verschrikte gezicht het symbool werd van de wreedheid van de Vietnamoorlog. Op 8 juni 1972 was Kim Phuc met haar gezin in een dorp toen Zuid-Vietnamese vliegtuigen er napalmbommen lieten vallen.
Het gebied was eerder bezet door Noord-Vietnamese troepen, en de Zuid-Vietnamese luchtmacht zag de burgers kennelijk aan voor vijandelijke troepen en zette de aanval in.
Verschillende burgers kwamen om, en Kim Phuc liep derdegraads brandwonden aan haar lichaam op.
Artsen: Ze haalt het niet
Het gruwelijke moment werd vastgelegd door fotograaf Nick Ut en de volgende dag op de voorpagina van de New York Times afgedrukt. Ut bracht de gewonde kinderen naar een ziekenhuis in Saigon, waar artsen oordeelden dat Kim Phuc de verwondingen niet zou overleven.
Na 17 operaties en 14 maanden in het ziekenhuis bewees Kim Phuc eindelijk het ongelijk van de artsen en mocht ze naar huis – maar ze had zo veel pijn dat ze een aantal keer zelfmoord overwoog.
Kim Phuc was nog maar negen jaar toen ze de verschrikkingen van de Vietnamoorlog aan den lijve ondervond.
Een leven voor oorlogskinderen
Tijdens een tussenlanding op weg naar Moskou in 1991 vroeg Kim Phuc asiel aan in Canada – en ze mocht blijven. In Canada richtte ze een organisatie op die medische en psychologische hulp biedt aan kinderen uit oorlogsgebieden.
Ze ontving verschillende prijzen, werd benoemd tot Goodwill Ambassadeur voor de UNESCO en ontving de prestigieuze Dresden Vredesprijs voor haar werk ten behoeve van oorlogskinderen.
In juni 2022 – 50 jaar na de aanval met de napalmbom – kreeg Kim Phuc haar laatste laserbehandeling van een brandwondenspecialist.