De Processen van Neurenberg waren een reeks rechtszaken tegen nazikopstukken na de Tweede Wereldoorlog in de Duitse stad Neurenberg.
Het bekendste proces duurde van november 1945 tot oktober 1946, waarbij 24 vooraanstaande nazi’s werden berecht wegens oorlogsmisdaden, onder wie Luftwaffebaas Hermann Göring, rijksminister Martin Bormann en minister van Buitenlandse Zaken Joachim von Ribbentrop.
Drie van hen werden vrijgesproken, 12 werden ter dood veroordeeld en de rest kreeg een lange celstraf. Twee zaken werden beëindigd wegens ziekte of zelfmoord.
Het proces vond in Neurenberg plaats omdat de grote rechtbank daar niet was verwoest bij de geallieerde bombardementen.
Hermann Göring was Hitlers tweede man en bekleedde tal van topfuncties. Hij pleegde zelfmoord nadat hij zijn doodvonnis had aangehoord.
Rudolf Hess was van 1933 tot 1941 Hitlers plaatsvervanger. Hij kreeg levenslang en zat tot zijn dood in 1987 gevangen.
Wilhelm Keitel was veldmaarschalk en een van Hitlers belangrijkste adviseurs. Hij kreeg de doodstraf en werd in oktober 1946 opgehangen.
Alfred Rosenberg was een van de ideologen van de nazi’s en rijksminister voor het bezette Oost-Europa. Hij werd in 1946 opgehangen.
Albert Speer was architect en minister van Bewapening. Hij kreeg 20 jaar cel en zat zijn volledige gevangenisstraf uit.
Na deze rechtszaak, die wereldwijd op de voet werd gevolgd, voerden de Amerikanen nog 12 processen, waarbij 1672 nazi’s werden aangeklaagd.
Onder hen waren 23 artsen die medeplichtig waren aan de stelselmatige moord op gehandicapten, en zakenlieden die de nazi’s hadden geholpen, zoals 24 directeuren van I.G. Farben, dat het gif Zyklon B voor de gaskamers had geleverd.
Circa 1400 mensen werden schuldig bevonden. Van hen werden er zo’n 200 ter dood veroordeeld, terwijl er 279 levenslang kregen.
In de jaren 1950 werden de meeste celstraffen echter sterk ingekort, en veel gevangenen kregen amnestie en kwamen vrij.
