Wist je dat Hermann Göring ooit was opgenomen in een krankzinnigengesticht, taxipiloot was in Zweden en op het hoogtepunt van zijn verslaving 40 opiumpillen per dag slikte?
Maak kennis met Hermann Göring, die de beul om de tuin leidde bij het Tribunaal van Neurenberg.
Inhoud
- Hoe begon Görings militaire loopbaan?
- Wat maakte Hermann Göring tot vliegende aas?
- Hoe ontmoette hij zijn eerste vrouw, Carin?
- Wat was Görings rol in de Bierkellerputsch?
- Was Göring verslaafd aan drugs?
- Was Hermanns broer Albert ook een nazi?
- Had Göring kinderen?
- Was Göring een succesvolle rijksmaarschalk?
- Hoe is Göring gestorven?
Hoe begon Görings militaire loopbaan?
Hermann Göring was een geboren soldaat. Hij gaf niet veel om school, maar gedijde des te beter bij de discipline en de pikorde op de Pruisische cadettenschool en daarna de militaire academie in Berlijn.
Göring studeerde cum laude af in 1911 en toen drie jaar later de Eerste Wereldoorlog uitbrak, werd hij naar het Westelijk Front gestuurd als luitenant bij de infanterie. Hier voerde hij gewaagde acties uit, waaronder een aanval per fiets achter de Franse linies.
Door zijn verblijf in de vochtige loopgraven van de oorlog belandde hij echter met reumakoorts in de ziekenboeg. Hier wisselde Göring brieven uit met zijn vriend luitenant Bruno Loerzer, die hem begeesterd vertelde over zijn pilotenopleiding.
Vanaf dat moment begon Görings levenslange obsessie met vliegtuigen. Zonder enige vliegervaring slaagde hij erin om over te stappen naar de luchtmacht en te beginnen als Bruno’s assistent. En hij sleepte de eerste van vele onderscheidingen in de wacht als luchtfotograaf en zelfbenoemde machinegeweerschutter.
Göring kreeg het IJzeren Kruis 1e klasse voor zijn waardevolle verkenningstochten, waarbij hij vaak half uit het vliegtuig moest hangen om de juiste foto te kunnen maken, zelfs onder zwaar vuur.
Wat maakte Hermann Göring tot vliegende aas?
In 1915 had Göring zijn pilotenopleiding afgerond en nam hij juichend plaats achter de stuurknuppel van zijn Albatros-gevechtsvliegtuig.
In de lucht was Göring in zijn element.
In 1918 kreeg een jonge Hermann Göring het bevel over het ‘vliegende circus’, zoals de Engelsen het eskader van de Rode Baron noemden. De stok in zijn rechterhand had hij geërfd van de baron.
‘Ik voel dat ik leef als ik in de lucht ben en op de aarde neerkijk. Ik voel me als een kleine God,’ schreef hij later.
Göring bleek een dodelijk talent te hebben voor luchtgevechten en haalde steeds meer vliegtuigen uit de lucht. Na een bijzonder riskant gevecht moest hij ooit een noodlanding maken met een kogel in zijn heup – handig genoeg naast een veldhospitaal.
In juli 1918 ontving Göring een speciale houten wandelstok. Deze had toebehoord aan de ‘vliegende aas’ Manfred von Richthofen – de beroemde Rode Baron – wiens geluk drie maanden eerder op was. De stok gaf aan dat Göring nu was benoemd tot commandant van het gevechtssquadron van de baron, Jagdgeschwader 1, ook bekend als het ‘Flying Circus’ vanwege de vele bonte toestellen.
Göring bleek een waardig opvolger te zijn en wist vele andere onderscheidingen toe te voegen aan zijn IJzeren Kruis. De kroon op het werk was de ‘Blauer Max’ – de hoogste onderscheiding van het Duitse keizerrijk.
Aan het einde van de oorlog had Göring zichzelf de geschiedenis in geschreven als oorlogsheld met 22 neergeschoten vliegtuigen.
Hoe ontmoette hij zijn eerste vrouw, Carin?
De overgave van Duitsland was moeilijk te slikken voor Göring. En in plaats van zijn eskader over te geven aan de geallieerde overwinnaars, vernietigden Göring en zijn mannen de toestellen en machinegeweren opzettelijk.
Net als veel andere veteranen voelde hij zich verraden door de politici die over het vredesverdrag van Versailles hadden onderhandeld. Marxisten en joden waren de favoriete zondebokken.
De naoorlogse periode was niet makkelijk voor oorlogsveteranen, die – volgens Göring – niet de erkenning kregen die ze verdienden.
Ontheemd en werkloos ging hij naar Denemarken en Zweden om zijn geluk te zoeken als burgerpiloot, en hij werd er met open armen ontvangen. De slanke, onderscheiden oorlogsheld, gehard door het bergbeklimmen, stond te boek als charmant en geestig – en altijd in voor een feestje.
Op 21 februari 1920 was het slecht weer en avonturier graaf Eric von Rosen besloot van Stockholm naar zijn buitenhuis in Rockelstad te vliegen. Göring bestuurde het toestel, en toen er een sneeuwstorm aankwam, moest hij landen op een dichtgevroren meer.
De graaf bood hem aan te overnachten op het kasteel, waar zijn schoonzus, Carin Fock, ook op bezoek was. Carin was getrouwd maar viel als een blok voor Göring, verliet haar man en begon een nieuw leven.
Hermann Göring verafgoodde zijn eerste vrouw Carin. Ze stierf in 1931 aan tbc, en Göring was er kapot van. Hij vernoemde zijn luxe landhuis naar haar.
Wat was Görings rol in de Bierkellerputsch?
In 1922 hoorde Göring een andere oorlogsveteraan zijn hart luchten: Duitsland moest weer worden opgebouwd en communisten en joden moesten terechtstaan voor hun wandaden, schuimbekte Adolf Hitler tijdens een toespraak.
Dat was Göring uit het hart gegrepen. Hij sloot zich aan bij de nationaalsocialistische partij en stond aan zijn zijde toen Hitler in 1923 een gooi deed naar de macht in Duitsland.
Op 8 november marcheerden Hitler, Göring, andere nazi’s en 2000 gewapende SA-troepen door de straten van München. Het doelwit was een bierkelder waar de politieke top van de deelstaat Beieren bijeenkwam.
‘Ik heb geen geweten. Mijn geweten heet Adolf Hitler!’ Hermann Göring
De bierkelder werd omsingeld en tot ieders verbazing sprong Hitler op een stoel. ‘De nationale revolutie is uitgebroken,’ verkondigde hij.
Maar de coupplegers realiseerden zich al snel dat Duitsland nog niet klaar was voor een revolutie.
De volgende dag opende de politie het vuur en 16 nazi’s en vier politieagenten kwamen om – de Bierkellerputsch was mislukt en Hitler belandde in de gevangenis.
De mislukking was echter tijdelijk: de vrij onbekende Hitler was nu bekend, en zijn ideeën over Lebensraum en nieuwe Duitse glorie vonden weerklank in heel Duitsland, vooral bij de miljoenen werkloze Duitsers.
Hitler bracht zijn gevangenisstraf van ruim een jaar door met praten met zijn cipiers en het schrijven van zijn nationaalsocialistische manifest, Mein Kampf.
Hermann Göring werd in zijn lies geraakt door politiekogels en vluchtte met hulp van Carin naar Innsbruck in Oostenrijk – gezocht, failliet en met hevige pijn.
Was Göring verslaafd aan drugs?
In Oostenrijk werd Hermann Göring geopereerd, maar de wond raakte geïnfecteerd en hij kreeg morfine voor zijn hevige pijn. Zijn kennismaking met de verdovende opiaten was het begin van een levenslange verslaving aan morfine.
Toen de wond genezen was, reisden Göring en Carin naar Zweden. Maar de morfinepillen gingen mee, en de eens zo atletische en charmante oorlogsheld veranderde van aard – en van figuur.
Hij werd wispelturig en manisch, leed aan slapeloosheid en barstte soms in woede uit. Naarmate zijn wanen toenamen, nam ook zijn gewicht toe – volgens de brieven van Carin naar huis woog de 178 cm lange Göring in die tijd 140 kilo.
Carin moest bijna alles verkopen wat ze bezaten om de verslaving van haar man te kunnen financieren. Göring raakte uiteindelijk zo ontspoord dat Carin hem een ultimatum stelde – scheiden of afkicken.
Göring koos voor het laatste en moest twee vernederende behandelingsprogramma’s ondergaan, waarbij artsen meer dan eens de dwangbuis moesten gebruiken
Göring bleef vrij van drugs zolang Carin leefde.
Was Hermanns broer Albert ook een nazi?
‘Hij was altijd mijn tegenpool,’ zei Hermann Göring over zijn jongere broer Albert.
En dat was dan ook duidelijk in de nazitijd. Albert verachtte de ideologie en wreedheid van de nazi’s, en zette zijn leven meermaals op het spel om joden te kunnen redden.
Zo reed hij in 1944 met een vrachtwagen naar het vernietigingskamp Theresienstadt en eiste de uitlevering van een groep joden onder het voorwendsel van een tekort aan arbeidskrachten voor de Skoda-fabrieken.
De kampcommandant durfde zich niet te verzetten tegen een man met de achternaam Göring. Albert reed met een volle wagen weg en liet de gevangenen in een nabijgelegen bos vrij.
‘We zullen de geschiedenis ingaan als de grootste staatslieden of de grootste schurken.’ Hermann Göring, 1937
Toen nazi-Duitsland instortte, werd Albert aanvankelijk opgepakt. Maar nadat verschillende joden zich meldden en spraken over zijn gedurfde reddingsoperaties, werd hij in 1947 vrijgelaten.
Vanwege zijn achternaam durfde niemand Albert echter in dienst te nemen en hij stierf in 1966 verbitterd en berooid.
Had Göring kinderen?
In 1927 kregen Göring en Carin de wind mee. Er werd amnestie verleend voor de deelnemers aan de coup en Hermann kon terugkeren naar Duitsland. Het jaar daarop veroverde hij samen met 11 andere nationaalsocialisten een zetel in het Duitse parlement, de Rijksdag.
Gewapend met het politieke mandaat baande Göring zich een weg naar de top van de nazipartij – met zijn ellebogen.
Hij zorgde er bijvoorbeeld voor dat hij de contactpersoon van de partij werd voor vooraanstaande politici en bedrijven. Vanuit deze positie wist hij grote sommen geld voor de partij los te peuteren van grote Duitse bedrijven als de chemiereus IG Farben en autofabrikant BMW – desnoods onder bedreiging.
Een groot deel werd echter doorgesluisd naar Görings eigen bankrekening en al snel betrokken hij en Carin een groter appartement. Maar het geluk was van korte duur. Carin leed al jaren aan tuberculose en in oktober 1931 stierf ze op 42-jarige leeftijd.
Twee jaar later liet Hermann Göring een prachtig jachthuis ten noorden van Berlijn bouwen dat hij Carinhall noemde – een eerbetoon aan zijn geliefde overleden vrouw.
Hermann Göring hertrouwde in 1935 met actrice Emma Sonnemann, ook Emmy genoemd. Ze kregen een dochter, Edda, die leefde tot 21 december 2018.
In 1938 schonk Hitler zijn kunstlievende plaatsvervanger het schilderij De valkenier.
Göring omringde zich met luxe
Hermann Göring hield van de geneugten van het leven. De laatste oorlogsjaren bracht hij de meeste tijd door in zijn ‘jachthuis’, waar hij gasten trots zijn enorme verzameling gestolen kunstvoorwerpen liet zien.
Treinwagon had een bad en kingsize bed
Hermann Göring had een privétrein, die hij gebruikte om zijn personeel en autocollectie te vervoeren. Zijn eigen treinstel, nr. 10215, had een ligbad en een extra groot bed. Het treinstel woog bijna 73 ton.
Jachthuis met 100 meter modelspoorbaan
Rijksmaarschalk Göring had een aantal landhuizen en jachthuizen. Zijn favoriet was echter Carinhall, genoemd naar zijn eerste vrouw. Daar had hij een bioscoop, kegelbaan, kliniek en modelspoorbaan, die meer dan 100 meter lang was.
Rijksmaarschalk hield van bont en juwelen
Hermann Göring stond bekend om zijn extravagante kleding. Hij werd vaak gezien in een speciaal ontworpen uniform met een lange witte bontjas, een witte broek en hoge, handgestikte laarzen. In zijn hand hield hij vaak zijn maarschalksstaf met juwelen.
Göring bezat voor miljarden aan schilderijen
Tot de collectie gestolen kunstwerken behoorden meesters als Rubens en Van Gogh. De geallieerden schatten dat Görings collectie van meer dan 1300 voorwerpen een waarde had van 200 miljoen dollar in 1945, wat gelijkstaat aan meer dan 2,5 miljard euro nu.
Was Göring een succesvolle rijksmaarschalk?
In de jaren 1930 was Göring zijn rivalen in de nazipartij, de NSDAP, te slim af en uiteindelijk werd hij de nummer twee van de partij met de titel ‘Hitlers plaatsvervanger’.
Vanwege zijn roemrijke verleden als piloot was Hermann Göring ook de natuurlijke keuze als leider (rijksmaarschalk) van de Duitse luchtmacht, de Luftwaffe. En aanvankelijk boekten zijn piloten grote overwinningen in de Duitse Blitzkrieg.
Maar hij slaagde er niet in het overwicht te bereiken dat hij Hitler had beloofd tijdens de Slag om Groot-Brittannië in 1940. En toen Göring ook geen luchtbrug wist te slaan naar de omsingelde Duitse troepen in Stalingrad in 1942, verloor de Führer het vertrouwen in zijn schildknaap.
Tegen die tijd was Göring weer aan de morfine, en bronnen uit die tijd melden dat hij tot 40 morfinehoudende codeïnepillen per dag slikte – bij vijf zou een normaal mens al omvallen.
Göring bracht steeds meer tijd door in zijn luxueuze landhuis, Carinhall. Hier gaf hij diners waar de beste chef-koks van Berlijn aan het fornuis stonden en waarbij de wijn, gestolen uit de beste wijnkelders van Frankrijk, rijkelijk vloeide.
Hermann Göring leidde zijn gasten graag rond langs jachttrofeeën en zijn enorme verzameling kunstschatten – geconfisqueerd in de bezette landen en van joodse familieverzamelingen.
Een van de gasten, de Duitse vliegenier Hans-Ulrich Rudel, beschreef twee bezoeken aan Carinhall: de eerste keer trof hij Göring in een middeleeuws jachtkostuum aan terwijl hij aan het boogschieten was, en tijdens het tweede bezoek was Göring gekleed als een Romeinse keizer en rookte hij een uit de kluiten gewassen pijp.
Göring wentelde zich zozeer in luxe dat hij zijn plichten verwaarloosde. Of zoals de ascetische nazi Heinrich Himmler het zei: ‘We draaien allemaal overuren door Görings transformatie in een bekrompen hedonist.’
Auteur John Lattimer schat dat Göring in zijn dagen op het pluche 206 kilo woog.
Hoe is Göring gestorven?
Toen Göring op 7 mei 1945 werd opgepakt door een Amerikaanse infanteriedivisie, namen ze koffers met monogram, een rode hoedendoos, opium en een fortuin aan edelstenen en Reichsmarken in beslag. En Göring zag zichzelf als de man die zou onderhandelen over de overgave van Duitsland.
Tot hun verbazing beseften de geallieerden dat de nummer twee van de nazipartij, die heel wat geallieerde steden had laten platbombarderen, zichzelf beschouwde als een staatsman – niet als een oorlogsmisdadiger.
Maar toen hij en 21 andere nazikopstukken voor het Internationaal Militair Tribunaal in Neurenberg werden aangeklaagd wegens genocide, drong de ernst van de situatie tot hem door.
De bruuske Amerikaanse cipier had hen zonder omhaal in kale isoleercellen met een stenen vloer gegooid. De gevangenen waren grondig gefouilleerd om er zeker van te zijn dat ze geen cyanidepil verstopten waarmee ze zelfmoord konden plegen voordat ze hun straf kregen.
Tijdens het proces kwam Hermann Göring weer wat op krachten. Hij kickte tegen wil en dank af en met het eenvoudige dieet vlogen de kilo’s eraf. In de beklaagdenbank toonde hij geen berouw voor zijn medeplichtigheid aan de nazimisdaden. Hij was rad van tong en viel zijn medebeklaagden die probeerden Adolf Hitler de schuld te geven, af.
Op 30 september 1946 werd Hermann Göring veroordeeld tot de dood door ophanging. Hij ging niet in beroep, maar vroeg om te worden doodgeschoten – een waardigere dood voor een soldaat, vond hij.
Het verzoek werd afgewezen. Maar toen de deur van zijn cel werd geopend en Göring naar de galg moest, troffen de gevangenisbewakers hem dood aan. Hij had zelfmoord weten te plegen met een cyanidepil.
Hoe Göring deze te pakken had gekregen, is nog steeds een raadsel.