De geur van tomatensaus verspreidt zich door de eetkamer van de luxe villa van Heinrich Hoffmann in München.
De hoffotograaf van de nazipartij heeft de arts Theodor Morell uitgenodigd voor het diner omdat deze hem van een gemeen geval van gonorroe afgeholpen heeft.
En zoals zo vaak als Hoffmann Italiaanse gerechten opdient, is zijn vriend Adolf Hitler erbij.
Theodor Morell is een beetje bleu in de aanwezigheid van zo’n voorname gast op deze lenteavond in 1936. Hij is zich er pijnlijk van bewust dat hij opvalt.
De dokter heeft een pafferig gezicht en op zijn formidabele neus rust een bril. Het zweet druipt constant van zijn kale hoofd – hij vormt een schril contrast met de slanke Hitler.
Naar verluidt trekt de ijdele Führer een paar keer per dag een schoon overhemd aan. Theodor Morell gaat zelden in bad en verspreidt meestal een penetrante zweetlucht.
Zwijgend prikt de dokter met zijn vork in zijn pasta terwijl Adolf Hitler uitweidt over zijn helse buikpijnen en de pijnlijke eczeem waar hij al jaren last van heeft.
Nu kan Morell eindelijk een bijdrage leveren aan het gesprek aan tafel.
Hij biedt aan om de Führer te onderzoeken en hem een van zijn persoonlijke behandelingen met glucose en vitaminen te geven, waar hij bij de Berlijnse bovenklasse succes mee heeft gehad.
Drie dagen later is de gezette dokter in de Berghof, het privéverblijf van Hitler in de Beierse bergen, waar hij de Führer volspuit met zijn zelfgemaakte brouwsels.
‘Patiënt A’, zoals Hitler vanaf dag één genoemd wordt in het dossier van Morell, is in zijn nopjes.
De injecties verzachten niet alleen de pijn, maar zorgen er ook voor dat de dictator zich zo sterk als een paard voelt.
‘Wees gezond en keer alles wat het lichaam vergiftigt de rug toe.
De toekomst van Duitsland hangt af van onze sterke gezondheid,’ zegt Hitler tijdens een van zijn donderpreken, terwijl de drugs nog door zijn bloed stromen.
De wonderkuur van Morell wordt al snel een ochtendritueel in de slaapkamer van Hitler in de Berghof.
De dokter kan zijn succesvolle kliniek in Berlijn sluiten en mag zich vanaf 1937 de lijfarts van de Duitse rijkskanselier noemen.
Gedurende de volgende acht jaar spuit Theodor Morell Hitler zo vol met drugs dat de Duitse dictator zich tijdens de hele Tweede Wereldoorlog in een roes bevindt.
Hoe ernstig de drugsverslaving van Hitler was, kwam in 2016 aan het licht toen de schrijver Norman Ohler de resultaten publiceerde van zijn onderzoek van de uitvoerige dossiers van Morell.
Vitamultine was wondermiddel
De eerste paar jaar kreeg Hitler elke dag injecties met jodium, kalk en lever- en hartextract, die de spiegel van het mannelijke geslachtshormoon testosteron moesten verhogen.
De grootste schat in de dokterstas van Morell was echter de stof vitamultine, die Hitler via pillen en injecties toegediend kreeg. Volgens de arts was vitamultine slechts een heil-
zame cocktail van allerhande vitaminen, maar uit later onderzoek is gebleken dat zijn wonderkuur ook een stevige dosis methamfetamine bevatte.
Deze zeer verslavende drug is verwant aan amfetamine, ook wel bekend als speed, maar tot wel vijf keer sterker. Bij inname komen de hormonen adrenaline en dopamine vrij, waardoor er een gevoel van euforie bij de gebruiker ontstaat.
Daarnaast krijgt het zelfvertrouwen een boost en worden vermoeidheid en eetlust onderdrukt.
Vermoedelijk wist Adolf Hitler niet dat Morell hem volspoot met opwekkende stoffen, maar het effect was duidelijk.
De injecties gaven de Führer energie en maakten hem nog welbespraakter dan hij al was. Zijn eczeem en maagklachten verdwenen als sneeuw voor de zon, en Hitler was zijn lijfarts eeuwig dankbaar.
‘U heeft geen idee hoeveel ik Morell verschuldigd ben,’ zei de Führer later tegen zijn oorarts, dr. Giesing.
‘Hij heeft in 1936 mijn leven gered. Ik was zo ver heen dat ik nauwelijks meer kon lopen. Ik werd compleet verkeerd behandeld, en uiteindelijk leefde ik alleen van thee en koekjes. Maar toen genas Morell me.’
Morell (r) was een prominente gast op de 50e verjaardag van Adolf Hitler in 1939.
Van jodendokter tot naziarts
In het begin van de jaren 1930 was Theodor Morell een succesvolle
arts die vooral Berlijnse kunstenaars en intellectuelen behandelde.
Zijn patiëntenbestand telde vele joden, en toen de nazi’s in 1933 aan de macht kwamen, werd Morell als jood bestempeld.
Het gevolg was dat de patiënten wegbleven, maar de opportunistische dokter wilde zijn praktijk koste wat kost openhouden.
Daarom werd hij lid van de NSDAP, de nazipartij van Adolf Hitler.
Nu hij met zijn partijkaart kon wapperen, stroomden de patiënten weer toe.
Alle aantijgingen waren vergeten, en een van de nieuwe cliënten was Hitlers hoffotograaf Heinrich Hoffmann.
Hij stelde Morell voor aan de Führer.
Woedeaanval bezorgt Hitler land
Begin 1939 stond Duitsland er militair en economisch sterk voor. De uitbreidings-plannen van Hitler begonnen vorm te krijgen, en een van zijn doelen was het buurland Tsjecho-Slowakije.
Op 15 maart 1939 kwam president Emil Hácha naar de Rijkskanselarij in Berlijn, waar Hitler hem opdroeg een document te tekenen waarmee hij de soevereiniteit van zijn land afstond aan de Duitsers.
Toen de ziekelijke Hácha weigerde zijn handtekening te zetten, kreeg Hitler zo’n hevige uitbarsting van woede dat het bezoekende staatshoofd een hartaanval kreeg. Dokter Morell was in de buurt en greep meteen een injectienaald waarmee hij de Tsjechische president een onbekende stof toediende, vermoedelijk methamfetamine, Hitlers favoriete oppepper.
Een paar tellen later ging Hácha weer overeind zitten in zijn stoel alsof hij was opgestaan uit de dood en ondertekende het verdrag.
De volgende dag trok de Wehrmacht zonder slag of stoot Praag binnen.
De injectie van Morell heeft het Duitse leger waarschijnlijk een zware strijd bespaard, want het annexatieverdrag was nooit getekend als Emil Hácha niet bijna was doodgegaan in Hitlers kantoor.
Pervitinepillen waren geliefd bij piloten en werden wel Stukapillen genoemd.
Duitse soldaten vochten op speed
Terwijl Hitler soberheid predikte, gingen zijn soldaten zich te
buiten aan methamfetamine, die door het leger verstrekt werd.
Toen de Duitsers in september 1939 Polen binnenvielen, waren veel soldaten onder invloed van pervitine, nauw verwant aan de moderne speed.
De Wehrmacht was al langer op zoek naar een stof die de concentratie van de soldaten verhoogde en hun zenuwen in bedwang hield in gevechtssituaties.
De keuze viel op het sterk verslavende pervitine, dat ervoor zorgt dat er grote hoeveelheden adrenaline vrijkomen.
De pillen waren zeer effectief: de troepen vochten als bezetenen. Een Duitse arts schreef:
‘Een eenheid soldaten op pervitine is altijd sterker dan de vijand.’ De pillen waren in het begin van de oorlog populair, maar bleken bijwerkingen te hebben.
De drug maakte de soldaten agressief: ze vielen burgers en hun eigen officieren aan.
Ernstiger was de mentale en fysieke vermoeidheid die een paar dagen aanhield en ervoor zorgde dat de soldaten hun plicht niet konden doen.
Ondanks de zware bijwerkingen produceerden de Duitsers van 1939 tot 1945 ongeveer 200 miljoen pervitinepillen.
Dokter is eeuwig buitenbeentje
Na het voorval met de president van Tsjecho-Slowakije droeg Hitler zijn dokter op handen.
Toen Duitsland Polen binnenviel en daarmee een wereldoorlog begon, behoorde Morell tot de inner circle van de Führer.
De verkwikkende stoffen stroomden ongetwijfeld ook door Hitlers aderen toen hij zich in de zomer van 1940 voorbereidde op de invasie van Frankrijk.
Vol zelfvertrouwen sprak hij: ‘Mijne heren, we staan aan de vooravond van de beroemdste overwinning uit de geschiedenis.’
Door die overwinning werd de innige relatie tussen de Führer en zijn lijfarts echter wat losser. Morell was nooit meer dan een paar stappen van Hitler verwijderd, maar de dictator had al een paar maanden nauwelijks behandeling nodig.
Zoals Morell het niet lang na de Franse capitulatie uitdrukte in een brief aan zijn vrouw Joanna: ‘Hitler is gezond en in een goed humeur. Op medisch gebied valt er niet veel voor me te doen.’
Morell voelde zich eenzaam, want de meeste generaals hadden een hekel aan de zweterige arts en waren jaloers op zijn band met Hitler. Als burger zonder patiënt om te verzorgen werd Morell al snel een buitenbeentje in de nazitop.
‘Ik zit altijd alleen. Het is dat de Führer er is, anders zou ik het liefst naar huis gaan,’ schreef Morell in 1940, een paar maanden voor zijn 55e verjaardag, in een brief aan zijn vrouw.
De dikke dokter was niet gelukkig en probeerde zich op allerlei manieren aan te passen aan de generaals die rond Hitler zwermden.
Morell ontwierp zelfs zijn eigen militaire uniform, met een kraag met afbeeldingen van de Griekse god van de geneeskunde, Asclepius.
De generaals protesteerden niet, maar ze hadden geen goed woord over voor de dikdoenerij van deze burgerdokter. Toen Morell het waagde een gesp van de SS te dragen, werd het de officieren echt te gortig. Hij moest de gesp afdoen.
Psychose in de Wolfsschanze
In de zomer van 1941 betrok Hitler zijn nieuwe hoofdkwartier. De Wolfsschanze was een enorm, onverwoestbaar fort in Oost-Pruisen, nu in Polen.
Daar voerde hij de strijd tegen het Rode Leger van Stalin aan. Meer dan 2000 officieren, soldaten en burgers leidden drie jaar lang een spartaans leven in de vochtige en claustrofobische barakken, en de meesten verafschuwden hun nieuwe werkplek dan ook.
Zo ook Theodor Morell, die nog steeds geen meter van de zijde van zijn voorname patiënt week.
‘Mijn laarzen zitten vol schimmel en mijn kleren zijn vochtig. Ik heb moeite met ademhalen en een slechte bloedsomloop, en ik lijd aan bunkerpsychose,’ schreef de dokter op 23 juni 1941.
Hitler was daarentegen helemaal in zijn element. In de Wolfsschanze kon hij van het soldatenleven genieten, en hij was in een overwinningsroes door de snelle opmars in de Sovjet-Unie.
Maar na een paar maanden in de vochtige bunker moest ook hij eraan geloven: de Führer werd voor het eerst in jaren ziek.
Theodor Morell zat op het veldbed in zijn kantoor en was nog slaapdronken toen Hitlers kamerdienaar Heinz Linge binnenkwam en vertelde dat de baas er slecht aan toe was.
‘Ga onmiddellijk naar de Führer,’ luidde de boodschap.
Theodor Morell griste zijn dokterstas mee en rende de deur uit. Toen hij in de slaapkamer van Hitler kwam, lag de Führer opgekruld in bed met hoge koorts en hevige diarree.
De symptomen wezen op dysenterie. Morell diende de dictator zoals altijd vitamultine en glucose toe, maar hij zag al snel in dat er deze keer drastischer maatregelen nodig waren.
Hitlers medicijnkastje puilde uit
82 verschillende stoffen stroomden in de laatste oorlogsjaren door Hitlers aderen.
De Führer was grootverbruiker van testosteroninjecties, cocaïne, Dr. Kösters Antigaspillen
Inhoud: O.a. strychnine en nachtschade
Dosis: Tot 20 pillen per dag
Werking: Tegen winderigheid
Dossier: Dr. Morell schreef deze pillen voor omdat Hitler last had van winderigheid. De Führer kon er rustig 20 per dag van innemen, zo verzekerde Morell hem, maar ze bevatten strychnine, een bestanddeel van rattengif. methamfetamine, pillen tegen winderigheid en alles ertussenin.
Dr. Kösters Antigaspillen
Inhoud: O.a. strychnine en nachtschade
Dosis: Tot 20 pillen per dag
Werking: Tegen winderigheid
Dossier: Dr. Morell schreef deze pillen voor omdat Hitler last had van winderigheid. De Führer kon er rustig 20 per dag van innemen, zo verzekerde Morell hem, maar ze bevatten strychnine, een bestanddeel van rattengif.
Mutaflor
Inhoud: Bacteriën uit menselijke ontlasting
Dosis: 2 pillen per dag
Werking: Vervangt zieke darmbacteriën die buikpijn en verstopping veroorzaken.
Dossier: Het eerste preparaat dat Morell Hitler voorschreef, hielp tegen buikkrampen. Het middel
had het gewenste effect, en als dank nam de Führer de dokter aan als zijn lijfarts.
Testoviron
Inhoud: Testosteronextract uit stierenballen
Dosis: 25 milliliter per injectie
Werking: Verhoogd libido
Dossier: Als Hitler het bed wilde delen
met Eva Braun, gaf Morell hem een injectie
met testoviron. Dat verhoogde het libido
van de Führer, waardoor hij ook in de laatste oorlogsjaren, toen het Duitsland tegenzat, nog zin had in seks.
Cocaïne
Inhoud: Cocaïne verdund met water, 10% zuiver
Dosis: Een paar druppels met enkele milliliters
Werking: Tegen oor- en hoofdpijn
Dossier: Tegen zijn chronische hoofdpijn kreeg
Hitler cocaïne in de vorm van oogdruppels voorgeschreven. Hij was er dol op en riep na een paar dagen: ‘Die cocaïne is wonderbaarlijk!’ Hij haalde zijn arts over de drug tweemaal daags toe te dienen.
Vitamultine
Inhoud: Een lage dosis methamfetamine
Dosis: Dagelijks twee pillen
Werking: Tegen vermoeidheid
Dossier: Vitamultine was Hitlers persoonlijke
vitaminesupplement, gemengd door Morell zelf. Het zat in een gouden doosje. Officieel bevatte het mengsel alleen vitaminen, maar er zijn sporen van methamfetamine in aangetroffen.
Eukodal
Inhoud: Een afgeleide van heroïne
Dosis: Eén injectie met 20 milligram
Werking: Pijnstillend, geeft een sterk euforisch gevoel
Dossier: Vanaf juli 1943 gebruikte Hitler het heroïneachtige eukodal. Hij kreeg in totaal bijna 800 injecties met het euforiserende middel van zijn lijfarts.
Hitler gebruikt 80 stoffen
Gedurende de volgende paar dagen verving de dokter het natuurlijke immuunsysteem van Hitler door een kunstmatig schild van allerlei verschillende stoffen, waaronder een krachtige hormonale kuur die uit baarmoederbloed was gewonnen.
Daarnaast diende Morell hem het middel Orchikrin toe, een antidepressivum afkomstig uit stierentestikels.
Nu stak Morell zijn wonderspuitje een paar keer per dag in de huid van de Führer, die er snel weer bovenop kwam.
Het nieuwe brouwsel bestond uit meer dan 80 hormonen, steroïden en andere stoffen die alleen Morell kende.
Zo zorgde de dokter ervoor dat Hitler, die steeds manischer en wereldvreemder werd, volledig afhankelijk van zijn medicijnen werd – en dat hij zelf niet opnieuw in een isolement kwam.
Morell had er geen belang bij om de achterliggende oorzaken van de matige fysieke en psychische gesteldheid van de Führer te achterhalen, en Hitler was daar zelf ook niet in geïnteresseerd.
De twee hadden een band die was gebaseerd op blind vertrouwen en behandeling van de symptomen, en zo lang de dokter zijn patiënt op de been hield, was het goed.
De overige nazikopstukken maakten zich zorgen over de toenemende invloed die Morell op hun leider had.
Ze waren bang dat hij de grip op de oorlog aan het verliezen was. Het offensief in de Sovjet-Unie was in december 1941 vlak voor Moskou stilgevallen. Hitler zat vaak in gedachten verzonken in zijn bunker.
‘Het is tragisch dat de Führer zichzelf op deze manier uitsluit van het leven en zo’n ongezond bestaan leidt. Hij krijgt geen frisse lucht meer en ontspant nooit, maar zit de hele dag in zijn bunker,’ schreef minister van Propaganda Joseph Goebbels begin 1942.
Terwijl Hitler steeds meer in zichzelf keerde, liep zijn verbruik van hormonen- en vitamine-injecties snel uit de hand. Als dank voor de dagelijkse zorg schonk de Führer zijn lijfarts een Tsjechische spijsoliefabriek, die Morell gebruikte om meer vitamultinepillen te maken.
Die werden nu in heel Duitsland verkocht.
In de zomer van 1943 breidde de arts zijn farmaceutische imperium nog eens uit met een fabriek in het Oekraïense Charkov.
Russische krijgsgevangenen maakten er testosteronpreparaten van tonnen varkensmagen, schapenlevers en kippenpoten. Het medicijn werd verkocht aan soldaten van de Wehrmacht en aan Duitse burgers, en Morell liep langzaam maar zeker binnen.
Hitler praat Il Duce om
Terwijl het zakenimperiun van Theodor Morell floreerde, zag Adolf Hitler zijn droom van Duitse wereldheerschappij uiteenspatten.
De Russen hadden de Duitsers opnieuw een slag toegebracht, deze keer bij Koersk, en de Italianen stonden op het punt om over te lopen naar de vijand.
Zoals gewoonlijk als hij met tegenslag geconfronteerd werd, verschanste de Führer zich in zijn bunker en trok hij zich terug in een fantasiewereld.
Hitler bleef zich echter wel degelijk druk maken over de ontwikkelingen in de oorlog, en Morell noteerde meermaals in zijn dossier dat de Führer gestrest was en slaapproblemen had. De slechtste dag was 18 juli 1943, een dag nadat Italië Siclië was kwijtgeraakt na een invasie. Hitler kampte met hevige buikpijn.
Omdat Morells gebruikelijke cocktail van pijnstillers geen effect meer had, besloot Hitlers lijfarts een van de sterkste middelen die hij had in te zetten. Hij gaf ‘Patiënt A’ een injectie met de stof eukodal, die veel weg had van heroïne. De gebruiker komt meteen na inname in een euforische toestand, en na een paar weken is het middel verslavend.
Het had precies de uitwerking die Morell voor ogen had gehad. Hitler was weer als herboren: de energie straalde van hem af en hij had weer praatjes voor tien.
Dankzij eukodal kon hij opnieuw vurige toespraken houden, en in een monoloog van drie uur overtuigde de Führer zijn Italiaanse collega Mussolini ervan om door te gaan met de strijd tegen de geallieerden.
Voorafgaand aan de ontmoeting met Hitler was Il Duce van plan geweest om de capitulatie van Italië aan te kondigen.
‘Tegen alle verwachting in ziet Hitler er fantastisch uit. Hij heeft nog geen twee uur geslapen en toch is het alsof hij net terug is van een lange vakantie,’ schreef Propagandaminister Goebbels op 10 september 1943 in zijn dagboek.
Goebbels en de overige kopstukken hadden er geen idee van dat hun leider elke dag eukodal kreeg. In het dossier noemde Morell het middel ‘X’, of hij meldde slechts ‘dagelijkse dosis’.
Drugsgebruik leidde wellicht tot parkinson
De laatste jaren van zijn leven kampte Hitler met hevige trillingen in zijn armen en benen.
Zelfs lijfarts Morell kon er niets tegen uitrichten met zijn injecties met testosteron en methamfetamine.
Later hebben geneeskundigen de diagnose parkinson gesteld. Volgens experts is het mogelijk dat de behandelingen van dr. Morell deze ziekte hebben veroorzaakt.
Het gebruik van methamfetamine verstoort de productie van de stof dopamine in de hersenen, en het is inmiddels bekend dat een langdurig gebrek aan dopamine onherroepelijk tot de ziekte van Parkinson leidt.
Toen de Führer de Wolfsschanze in Polen eventjes verliet en zich terugtrok in zijn Beierse verblijf, gingen de dokter en zijn injectienaalden mee.
Na elke maaltijd volgde een spuitje met eukodal en zei Morell geruststellend: ‘Als ik de naald in uw ader steek, dan moet u langzaam beginnen te tellen. Bij 15 zult u geen pijn meer voelen.’
De geruchten over de mirakelkuur van Morell gingen als een lopend vuurtje door het land, en niet veel later kon hij ook Mussolini, SS-leider Himmler en de Japanse ambassadeur Hiroshi Oshima tot zijn patiënten rekenen.
De zwaarlijvige arts kon de grote vraag naar consulten nauwelijks aan. Hij had al een slecht hart en was nu zo uitgeput dat hij de trap naar zijn slaapkamer bijna niet meer opkwam.
Al snel had de ‘rijksspuitmeester’, zoals Hermann Göring hem noemde, zijn eigen injecties hard nodig om de dag door te komen.
Giesing maakt collega zwart
Korte tijd nadat Hitler in de zomer van 1941 naar de Wolfsschanze was teruggekeerd, werd er een aanslag op hem gepleegd.
Onder de codenaam Operatie Walküre plaatste een groep officieren een bom in de Wolfsschanze.
Ze wilden Adolf Hitler doden en de oorlog beëindigen.
De aanslag mislukte, maar Hitler hield er twee gesprongen trommelvliezen en een chronische hoofdpijn aan over, waar zelfs eukodal niet tegen hielp.
De oorarts Erwin Giesing werd erbij gehaald, en onafhankelijk van Theodor Morell schreef hij cocaïne voor tegen de pijn, in de vorm van oog- en neusdruppels.
Hitler had cocaïne ooit een ‘joodse drug’ genoemd, waardoor de gebruiker ontaardt. Giesing verzekerde hem er echter van dat het met hem niet zo zou aflopen, want ‘een echte cocaïne- verslaafde snuift de stof’.
De Duitse dictator, die er vijf jaar eerder nog prat op was gegaan geheelonthouder te zijn, kon niet meer rechtop staan zonder drugs.
Zijn lichaam zat onder de prikplekken en hij was er zo slecht aan toe dat hij een kop thee niet zonder morsen kon vasthouden. De partijtop maakte zich zorgen.
‘Helaas ziet hij er niet gezond uit. De afgelopen maanden hebben duidelijk hun sporen getrokken,’ schreef een bezorgde Goebbels in zijn dagboek.
Naarmate het bergafwaarts ging met de Führer, nam het wantrouwen jegens Morell toe. De arts raakte verwikkeld in een machtsstrijd met Giesing, die zijn plaats in wilde nemen als lijfarts van de Führer.
In oktober 1944 zei deze tegen een verzwakte Hitler dat Morell hem dood probeerde te maken.
Een paar jaar lang had de dokter ‘Dr. Kösters antigaspillen’ voorgeschreven tegen Hitlers winderigheid, en Giesing had ontdekt dat ze het gif strychnine bevatten.
Hitler was onthutst en vroeg zich af of hij zich al die jaren vergist had in Morell.
Wilde zijn lijfarts hem vermoorden? Heinrich Himmler, die niets van de dokter moest hebben, stookte het vuurtje op en dreigde Morell te zullen ophangen als de geruchten waar bleken.
Een analyse van de omstreden pillen wees echter uit dat het strychninegehalte zo minimaal was dat het gif niet dodelijk kon zijn.
‘Patiënt A’, die de pillen vele jaren probleemloos had geslikt, zuiverde de naam van zijn persoonlijke arts en ontsloeg Giesing en twee chirurgen die de oorarts hadden gesteund.
‘Die idioten zouden moeten weten dat u mijn leven talloze malen hebt gered de afgelopen acht jaar,’ stelde Hitler zijn arts gerust. Hij drukte hem dankbaar de hand en zei: ‘Mijn beste dokter, ik ben heel gelukkig dat ik u heb.’
Het wilde en erotische nachtleven van de Weimarrepubliek speelde zich af in de vele cabaretclubs.
Duitsland was het walhalla van de drugs
Tijdens de Weimarrepubliek (1919-1933) was half Duitsland aan de drugs. Het land was de grootste producent van heroïne en morfine.
In het begin van de 19e eeuw, toen de Duitse apotheker Friedrich Sertürner een methode ontwikkelde om morfine uit de papaver te winnen, begon de Duitse flirt met drugs.
Morfine was de nieuwe pijnstiller en bracht miljoenen rijksmarken uit de hele wereld in het laatje.
Na de Eerste Wereldoorlog groeide Duitsland uit tot ’s werelds grootste producent van verdovende middelen en raakten de Duitsers verslaafd.
In onder meer Groot-Brittannië en de VS waren de drugs verboden vanwege het verslavingsrisico, maar Duitsland kende een liberale wetgeving.
Pas in 1930 stelde de Rijksdag paal en perk aan het drugsgebruik, maar er bleven doktersrecepten in omloop en in
de steden bloeide de illegale handel.
Ledereen was verslaafd
Veteranen: De Eerste Wereldoorlog had een zware wissel getrokken op de 10 miljoen soldaten die terugkeerden van het front. Velen probeerden het bestaan te verlichten met morfine.
Artsen: Duitse artsen keken niet op een recept meer of minderen schreven harddrugs voor tegen vermoeidheid of hoesten. Veel dokters raakten zelf ook verslaafd.
De bovenklasse: Het nachtleven in de Weimarrepubliek stond bol van de seksuele en euforiserende verleidingen.
De jetset liet zich vooral cocaïne goed smaken, en kunstenaars en acteurs snoven het openlijk in de vele cafés.
De drug werd vaak gecombineerd met seksuele experimenten en stond erom bekend ‘latente homoseksuele neigingen’ op te wekken bij vrouwen, zoals de aanklager en politicus Erich Wulffen in 1923 schreef.
Lijfarts eindigt in gesticht
In de lente van 1945 was het Derde Rijk op sterven na dood. Het Rode Leger naderde Berlijn met rasse schreden en de productie van de drugs die de Führer op de been hielden was stilgevallen.
Hitler had zich nooit afgevraagd of de behandelingen van Morell wel goed voor hem waren, maar nu hij zijn dagelijkse spuitjes moest missen, kreeg hij last van ontwenningsverschijnselen. Hij raakte gedeprimeerd en trilde over zijn hele lijf.
Het lichaam van de Führer schreeuwde om een injectie, en omdat Morell met lege handen stond, werd ‘Patiënt A’ opstandig.
Op 21 april kreeg Hitler een enorme woede-uitbarsting, waarin hij Morell van verraad beschuldigde.
Hij pakte zijn lijfarts bij de kraag en riep: ‘Ga naar huis, trek je uniform uit en doe alsof je mij nooit ontmoet hebt.’
Morell was ontslagen en afgeserveerd door de man aan wie hij zijn leven had gewijd.
De dokter ging huilend naar bed, en de volgende dag nam hij een van de laatste vliegtuigen uit het omsingelde Berlijn, samen met onder anderen Hitlers adjudant Albert Bormann.
Slechts negen dagen later zette Hitler zijn tanden in een cyanidecapsule en voelde hij hoe de dodelijke dosis gif zijn ademhaling stillegde.
Morell hield zich een paar dagen schuil in Beieren, maar werd snel opgespoord en in de gevangenis opgesloten. Daar verhoorden de Amerikanen hem maanden-lang vergeefs.
Hij sprak onsamenhangend en als hij niet apathisch in zijn cel lag, liep hij te schreeuwen dat Himmler hem zou vermoorden.
Toen ze zijn medische dossiers gelezen hadden, vermoedden de Amerikanen zelfs dat Morell een geheim agent was die Hitler jarenlang volgestopt had met medicamenten om zijn realiteits-zin aan te tasten.
De ooit zo machtige dokter was duidelijk labiel.
Omdat de geallieerden hem niet konden aanklagen wegens oorlogsmisdaden, kwam Morell na twee jaar vrij.
Hij werd naar een ziekenhuis in de plaats Tegernsee gebracht, waar zijn zwakke gezondheid hem uiteindelijk noodlottig werd.
Op 26 mei 1948 overleed de dokter aan aderverkalking.
Vele jaren later verklaarde Morells assistent Richard Weber dat de arts was gestorven als een ‘hond zonder baasje’ nadat hij Hitler verloren had. Vanaf dat moment had zijn leven geen zin meer.