Het Duitse leger vormde de enige reële bedreiging voor Hitlers macht, en de Führer was bang dat de generaals hem op een dag zouden afzetten.
Daarom richtte hij zijn eigen privéleger op, de Waffen-SS, die aan het einde van de Tweede Wereldoorlog 900.000 soldaten telde.
Het Duitse leger, de Wehrmacht, beschikte echter over miljoenen troepen, dus Hitler had behoefte aan meer bescherming.
Ter vergelijking: een ongeschoolde fabrieksarbeider verdiende 76 RM per maand, terwijl geschoold werk 112 RM opleverde.
Enorme bedragen van geheime rekening
In 1933 opende Hitler ‘Konto 5’ voor het omkopen van de legerleiding, en in het eerste jaar lijmde hij de generaals met 150.000 rijksmark (RM) aan Duits belastinggeld.
Jaar na jaar steeg het aantal officieren dat smeergeld ontving, en in 1945 werd er wel 40 miljoen RM afgeschreven van Konto 5.
Zodra een Duitse officier kolonel-generaal of veldmaarschalk werd – de twee hoogste rangen in het Duitse leger – ontving hij een brief van dr. Lammers, die de betalingen deed.
Deze schreef welke bedragen de ontvanger kon tegemoetzien en maakte duidelijk dat de betalingen onmiddellijk zouden stoppen als de officier Hitler ontrouw was.
Hij kon echter niet maar gewoonweg alle generaals ontslaan en vervangen door nazi’s, want hij had hun expertise nodig om de komende oorlog te winnen.
Daarom ging de Führer al in 1933 aan de slag om de loyaliteit van de generaals te kopen. De steekpenningen werden tot mei 1945 betaald.
Verjaardagsbonus maakte kritische generaals steenrijk
De vaste maandelijkse steekpenningen van Konto 5 waren niets vergeleken bij de enorme bedragen die generaals kregen op bijzondere verjaardagen.
Hoge officieren kregen in een kroonjaar doorgaans 250.000 RM – het jaarloon van 186 geschoolde Duitse arbeiders.
Van Hitler kreeg je op verjaardagen geen taart, maar een vette cheque.
De extravagante verjaardagscadeaus gingen hoofdzakelijk naar officieren die Hitler niet helemaal vertrouwde.
Zo ontving generaal Von Leeb, die een tijdlang kritisch was jegens de nazi’s en Hitler zelfs ‘de leugenaar’ noemde, in september 1941 een verjaardagsgratificatie van 250.000 RM.
Hij vierde toen zijn 65e verjaardag op een veldtocht in de Sovjet-Unie.
Militairen in wie Hitler een onvoorwaardelijk vertrouwen had, kregen geen grote bedragen op hun verjaardag.
Zo ging de 50e verjaardag van Karl Dönitz, de opperbevelhebber van de onderzeebootvloot, in 1941 voorbij zonder dat hij een grote som geld ontving. Ook generaal Walter Model, die aan het Oostfront actief was, werd door de Führer gepasseerd toen hij 50 werd. Toch bleven beide mannen loyaal.
Von Brauchitsch werd in 1940 tot veldmaarschalk bevorderd als dank voor zijn steun aan Hitler.
Prijs voor hulp in nood: gevangenen doden
Het geld dat de Führer generaals schonk kon hen helpen bij financiële problemen, maar de prijs was altijd hoog..
Officieel was nazi-Duitsland tegen echtscheiding, dus toen Walther von Brauchitsch in 1938 midden in een peperdure echtscheidingszaak zat, verwachtte hij geen medeleven van Hitler.
Maar dat kreeg hij wel. Hitler steunde niet alleen zijn besluit om te scheiden, maar betaalde zelfs de proceskosten en de boedelverdeling, die Von Brauchitsch anders maar liefst 80.000 tot 250.000 RM zouden hebben gekost.
De generaal was blij met de hulp, maar reeds een jaar later kwam de Führer de schuld innen.
Von Brauchitsch was de opperbevelhebber van de Wehrmacht, en tijdens de invasie van Polen in 1939 moest hij ervoor zorgen dat het leger deelnam aan de vervolging van Poolse burgers – in het bijzonder joden.
Toen Duitsland zich halverwege 1941 voorbereidde op de invasie van de Sovjet-Unie, beval Hitler dat de politiek commissarissen van Stalin niet gevangengenomen moesten worden, maar ter plekke gedood.
Hoewel dit bevel in strijd was met alle oorlogsverdragen, voerde Von Brauchitsch het uit.
Veldmaarschalk werd lakei van Hitler
Als hoofd van het Oberkommando der Wehrmacht behoorde veldmaarschalk Wilhelm Keitel tot degenen die het meeste geld ontvingen van Konto 5.
En toen de generaal in 1942 60 werd, kreeg hij maar liefst 250.000 RM. Bij de cheque zat een persoonlijke brief van Hitler, die schreef dat het geld een bedankje was ‘voor de loyaliteit en toewijding waarmee u mij hebt gediend’.
Zoals veel van zijn collega’s wilde Keitel het geld in een buitenverblijf investeren.
Wilhelm Keitel. Rang: veldmaarschalk en hoofd van de Duitse strijdkrachten.
Maar zelfs met Hitlers gift kon hij zich slechts een klein landgoed veroorloven. Toen Keitel aangaf dat hij geld tekortkwam, stond Hitler opnieuw voor hem klaar.
Keitel kreeg zijn grote landgoed – zonder er ook maar een pfennig voor te hebben betaald. Alles kwam van Konto 5.
Vanaf toen knapte Keitel ijverig het vuilste werk voor de Führer op. Zo beval hij dat Franse piloten die als vrijwilliger aan Russische zijde vochten, moesten worden geëxecuteerd in plaats van gevangengezet.
Hitler wist dat al zijn generaals wel een prachtig landhuis wilden hebben.
Veroverde grond werd geschonken aan legerleiding
Hitler verdeelde de geconfisqueerde landgoederen in Duitsland en de bezette landen onder zijn generaals.
‘Als de oorlog voorbij is, zal Hitler niet gierig zijn met de verdeling van land,’ beloofde majoor Engel, de adjudant van de Führer. Zo lang wachtte Hitler niet. Hij schonk de veroverde Poolse landgoederen gul aan zijn generaals.
Toen Hitler in 1942 hoorde dat Heinz Guderian, bedenker van de blitzkrieg, land wilde kopen in Zuid-Duitsland, deed de Führer hem een landgoed in het oosten cadeau.
Guderian behoorde tot de generaals die het sterkst twijfelden aan de strategische capaciteiten van de Führer, dus Hitler rook een kans om een criticus tam te maken.
Guderian kreeg een lijst met onteigende landgoederen – alle van rond de 1600 hectare, waaruit hij vrij kon kiezen.
Toen de generaal de lijst bekeken had, werd hij inhalig en koos hij een landgoed dat er niet op stond. Hitler schonk hem uiteindelijk Diepenhof, 200 km ten westen van Warschau, dat 1,24 miljoen RM waard was.
Vanaf dat moment was Guderian een van de warmste voorstanders van Hitler – tot de Russen het deel van Polen veroverden waar Diepenhof lag.
Toen liet Guderian zich weer kritisch uit over Hitlers capaciteiten, en in maart 1945 werd hij ontslagen.
Officieren stonden in de rij
Guderian was niet de enige die land kreeg van Hitler. Andere generaals en veldmaarschalken ontvingen dezelfde gulle gift:
Steekpenningen redden Hitler van arrestatie
In oktober 1942 ontving Günther von Kluge, het hoofd van de Heeresgruppe Mitte, een enorm bedrag aan smeergeld van Hitler plus de belofte dat Konto 5 alle kosten voor het onderhoud aan zijn landgoed zou betalen.
Kort daarna kreeg Von Kluge er echter spijt van dat hij het geld had aangenomen. Aan generaal-majoor Von Tresckow en Carl Friedrich Goerdeler (belangrijke betrokkenen bij diverse aanslagen op Hitler) beloofde Von Kluge dat hij Hitler zou arresteren als deze het Oostfront weer bezocht.
Günther von Kluge. Rang: veldmaarschalk.
Maar Von Kluge werd verlamd door besluiteloosheid – deels ingegeven door het smeergeld.
Vóór het bezoek van de Führer kreeg hij nog een enorme som geld, waarna hij zijn steun aan de samenzweerders introk.
In 1944 steunde hij wel de mislukte bomaanslag van Von Stauffenberg op Hitler, en hij pleegde zelfmoord om aan Hitlers wraak te ontkomen.
Een paar uur voor de val van Stalingrad maakte Hitler Paulus veldmaarschalk.
Verraad kostte geld
Nadat generaal Paulus in Stalingrad gevangen was genomen in 1943, kwam er geen smeergeld meer binnen op zijn rekening.
Niet omdat hij een gevangene was, maar omdat het gerucht ging dat hij op de Sovjetradio Hitler de schuld had gegeven van de nederlaag in Stalingrad.
De vijand komt, maak mijn geld over!
Toen de geallieerden Duitsland steeds verder binnendrongen, probeerden de generaals hun steekpenningen te redden.
Zo verplaatste de vrouw van kolonel-generaal Arnim in maart 1945 het geld van haar man van een bank in de buurt van Breslau naar een veiligere financiële instelling nabij Dresden – ver van het front.
Generaals zochten in 1945 naarstig naar een veilige bank.
Ook andere generaals verhuisden hun geld wanhopig van bank naar bank, totdat Duitsland in mei 1945 capituleerde.
Officieren bedachten ongeloofwaardige excuses
Na de oorlog ontkende de ene generaal na de andere smeergeld te hebben aangenomen. Slechts een enkeling gaf toe – maar bedacht daar dan wel een slechte smoes bij.
Zo zei veldmaarschalk Wolfram von Richthofen dat hij verkeerd had begrepen wat de bedoeling was van het geld:
‘Ik dacht dat dit bedrag het mogelijk moest maken om een beeld te creëren dat overeenkwam met mijn status.’
Bevorderingen maakten Ruslandveldtocht mogelijk
In de zomer van 1940 had Hitler zijn eerste grote doel bereikt: de val van Frankrijk. Nu richtte hij zich op het volgende: de invasie van de Sovjet-Unie een jaar later.
De Führer wist dat het een oorlog zou worden die de gebruikelijke oorlogswetten te buiten ging. Want hij wilde Oost-Europa niet slechts veroveren, maar ook zuiveren van Slavische ‘Untermenschen’.
Zijn generaals moesten op de een of andere manier gepaaid worden. Het maandelijkse geld was al een goede eerste stap, maar Hitler wist dat niets het ego zo streelt als een promotie.
Hitler maakte in de oorlog in totaal 25 officieren veldmaarschalk. Hakenkruis en IJzeren Kruis naast elkaar op de Duitse maarschalkstaf.
Daarom bevorderde hij 12 generaals tot veldmaarschalk. Hitler betaalde 72.000 RM voor de maarschalkstaven en overhandigde die persoonlijk aan alle 12.
Onder de ontvangers waren Gerd von Rundstedt, Albert Kesselring en Fedor von Bock. Bij de benoeming hoorde een peptalk, aldus Von Bock:
‘De Führer gaf ons de staven in de Rijkskanselarij. Hij hamerde erop hoe belangrijk het was dat het Duitse volk een eenheid vormde en dat het noodzakelijk was dat ook het leger zijn steun verklaarde aan de nationaalsocialistische idee.’