Tussen 1939 en 1945 kwamen meer dan 100.000 geallieerde troepen om het leven bij gevechten in het luchtruim boven Europa. De 24-jarige Amerikaan Alan Magee uit New Jersey had zomaar een van hen kunnen zijn, als hij niet zo ongelooflijk veel geluk had gehad.
Op 3 januari 1943 was hij met een B-17 Flying Fortress op weg naar Saint-Nazaire, Frankrijk om een Duits wapendepot te bombarderen. Magee was schutter, en hij zat in de plexiglazen koepel onder de buik van het vliegtuig toen de B-17 werd geraakt door luchtafweergeschut.
Vanaf zijn kwetsbare positie onder de B-17 verdedigde Magee het toestel tegen Duitse jagers die van onderen aanvielen.
Hij kroop van de koepel naar de romp van het vliegtuig, die in brand stond. De schutter wilde zijn parachute omdoen, maar die was door granaatscherven kapotgescheurd.
Toen nog een granaat het vliegtuig raakte, verloor Magee het bewustzijn. Op 6700 meter hoogte begon het toestel te tollen – met Magee en 2 à 3 ton bommen aan boord. Door een gat in de romp viel hij uit het vliegtuig. De koude lucht bracht hem weer bij, en hij besefte tot zijn schrik dat hij zich in vrije val bevond.
‘Lieve God, laat me niet sterven,’ bad hij, waarna hij weer buiten bewustzijn raakte.
Glazen dak brak de val
Kort daarop klonk in Saint-Nazaire een enorme dreun toen het glazen dak van het treinstation versplinterde. Omstanders zagen een jonge soldaat aan de dakspanten hangen. Hij leefde nog.
Op het station van Saint-Nazaire kwamen Duitse goederentreinen met munitie binnen. Daarom is het gebouw met het glazen dak later gebombardeerd.
Magee werd in allerijl naar een Duitse garnizoensarts gebracht, die hem verzorgde. Zijn rechterarm was bijna geamputeerd, hij had inwendige bloedingen, was getroffen door 28 granaatscherven en had meerdere botbreuken.
Dankzij de Duitse arts overleefde de Amerikaan, en de rest van de oorlog bracht hij door in gevangenschap. Alan Magee stierf pas in 2003, op 84-jarige leeftijd.