De strijd om het Heilige Land en de christelijke kruistochten naar Jeruzalem duurden een paar eeuwen.
De wreedheden van de Europeanen wekten de woede van de moslims, maar de christenen hadden een goed geweten. Paus Urbanus II had hun beloofd dat hun zonden vergeven zouden worden omdat ze een gerechtvaardigde strijd tegen de ongelovigen voerden.
De kruisvaarders wilden Jeruzalem redden van de ondergang en de islamitische heerschappij, en de bloedige kruistochten duurden 200 jaar.
Eerste Kruistocht 1096-1099: Paus wilde ongelovigen dood hebben
Toen Europa uiteenviel en de Kerk verscheurd raakte, zag Paus Urbanus II maar één uitweg: een heilige oorlog die de christenen zou verenigen. Hij hitste met vurige redes 100.000 ridders, boeren, vrouwen en kinderen op om de islam uit te roeien.
Honger, onherbergzame streken en machtige legers. De kruisvaarders moesten vele gevaren trotseren op hun 3000 kilometer lange tocht naar Jeruzalem. Vervuld van haat tegen de moslims en dromend van een snelle overwinning trok het van geloofsijver vervulde leger een spoor van bloed van West-Europa naar de Heilige Stad.
Op 15 juli 1099 - na een belegering van vijf weken - namen de kruisvaarders Jeruzalem in. De dagen hierna doodden ze een groot aantal islamitische en joodse burgers van de stad. Ze stelden Arnulf van Chocques aan als patriarch - hoofd van de kerk - in Jeruzalem. De nieuwe patriarch bestreed de priesters van andere christelijke geloofsrichtingen te vuur en te zwaard.
Bijna 100 jaar lang was Jeruzalem in christelijke handen.
2e Kruistocht 1145-1149: Kruistocht was grote mislukking
In 1145 brachten pelgrims uit het Heilige Land de paus slecht nieuws: het graafschap Edessa was gevallen. De paus riep op tot een kruistocht en overal in Europa werden legers gevormd.
De kruistocht mislukte. De Europeanen werden vernederd door een nieuwe lichting islamitische aanvoerders en keerde onverrichter zake terug.
Zo’n 40 jaar later, in juli 1187, werd het er voor de christenen niet beter op toen Saladin het leger van het koninkrijk Jeruzalem versloeg. De stad viel in oktober. Naar men zegt stierf paus Urbanus III van verdriet toen het nieuws hem ter ore kwam.
3e Kruistocht 1187-1192: Richard Leeuwenhart zorgde voor slachtpartij
Na de val van Jeruzalem riep de nieuwe paus, Gregorius VIII, op tot een nieuwe kruistocht waarvoor ook Richard I ‘Leeuwenhart’ zich aanmeldde. Het christelijke leger veroverde veel steden en bezette Cyprus, dat een uitvalsbasis werd voor toekomstige kruisvaarders.
Leeuwenhart was verantwoordelijk voor de moord op 2700 moslimburgers. Ondanks zijn wrede optreden slaagde hij er niet in Jeruzalem in te nemen. Na overleg met Saladin mochten pelgrims wel de stad in.
2700 moslims uit de veroverde stad Akko werden onthoofd.
4e Kruistocht 1202-1204: Kruistocht afgeblazen
Nog voordat de kruisvaarders Europa uit waren, was hun geld al op, dus toen de Byzantijnse prins Alexios Angelos hun hulp inriep bij een coup, zagen ze hun kans schoon.
Helaas kon Alexios hen niet betalen. Als wraak namen ze Constantinopel in en plunderden ze de stad.
De paus ontsloeg hen daarop van de opdracht om naar Jeruzalem te trekken.
5e Kruistocht 1213-1221: De strijders lieten Jeruzalem links liggen
Kruisvaarders sloegen het beleg op bij de belangrijke Egyptische stad Damietta.
Toen de stad eindelijk viel, kibbelden ze onderling 20 maanden over de heerschappij. De verslagen sultan al-Kamil nam zijn kans waar en bood hun Jeruzalem aan in ruil voor Damietta.
De kruisvaarders rukten daarop naar Caïro op om de sultan te verslaan. Ze liepen echter vast in de modder en konden zich niet verweren tegen aanvallen. Noodgedwongen ondertekenden ze
een vredesakkoord waarin stond dat ze Egypte moesten verlaten.
6e Kruistocht 1228-1229: Keizer nam de heilige stad in
De Rooms-Duitse keizer Frederik II was de spil van deze kruistocht. Dat was raar, want hij had eerder verkondigd dat Mozes, Mohammed en Christus bedriegers waren.
Toen de keizer Jeruzalem naderde met 3000 soldaten, sloot sultan al-Kamil pardoes een verdrag waarbij hij de stad aan Frederik overdroeg.
Frederik II kroonde zichzelf tot koning van Jeruzalem.
7e Kruistocht 1248-1254: Jeruzalem nauwelijks 15 jaar van de christenen
Krap 15 jaar was Jeruzalem in handen van de christenen. In 1244 veroverden Turkse Mamelukken de stad.
Om de macht weer in handen te krijgen, organiseerde de Franse koning Lodewijk IX een nieuwe kruistocht. Hij nam de havenstad Damietta in en kreeg van de sultan hetzelfde aanbod als bij de vijfde kruistocht: Damietta in ruil voor Jeruzalem.
Maar net als zijn voorganger bedankte Lodewijk ervoor. Hij meende recht te hebben op Jeruzalem en weigerde te onderhandelen. Omdat de sultan op sterven lag, dacht Lodewijk dat zijn leger gauw vrij spel zou hebben. Maar hij had het mis.
De sultan werd opgevolgd door een bekwame krijgsheer, Turan Shah, die het kruisvaardersleger versloeg.
8e Kruistocht 1270: Kwade koning riep op tot kruistocht
Door vele heroveringen hadden de christenen nog maar enkele steden in Egypte in bezit.
Dit zat Lodewijk IX zo dwars dat hij met een groot leger naar Tunis trok. Hij wilde deze stad gebruiken als springplank naar Egypte. Maar het drinkwater ter plekke bleek vervuild en veel kruisvaarders, onder wie de koning, kwamen om.
Het kruisvaardersleger keerde daarop niet veel later huiswaarts.
9e Kruistocht 1271-1272: Britse prins sloot een verbond met de Mongolen
Toen de Britse prins Eduard I hoorde dat het christelijke Tripoli bedreigd werd, trok hij ten strijde.
Hij ontzette Tripoli en ging een verbond aan met de Mongolen die Perzië, Irak en een gedeelte van Anatolië hadden veroverd.
Net toen Eduard de Egyptenaren zou aanvallen, moest hij naar huis. Zijn vader was overleden en Eduard moest tot koning gekroond worden.
Dit was het einde van de christelijke invloed in dit gebied. Antiochië viel in 1268, Tripoli in 1289 en Akko in 1291. Duizenden vluchtten per schip naar Cyprus, dat in handen bleef van de kruisvaarders.
Akko, de laatste christelijke stad in het Heilige Land, viel in 1291.