In juni 1945 bevond Turkije zich in een penibele situatie.
De Sovjet-Unie had het niet-aanvalsverdrag tussen de twee landen opgezegd en eiste dat de Turken Russische bases zouden toestaan langs de Dardanellen, de zeestraat tussen de Middellandse en de Zwarte Zee.
De Turken vreesden een invasie en wendden zich tot de Westerse verdedigingsalliantie de NAVO. Maar hun verzoek om opname werd in 1950 afgewezen.
Meerdere NAVO-landen twijfelden aan de Turkse loyaliteit en zagen toetreding van een groot moslimland aan de rand van Europa niet zitten.
Korea hielp Turkije de NAVO in
Het keerpunt kwam datzelfde jaar, toen Turkije op verzoek van de VS troepen leverde voor de Koreaoorlog, om de westerse landen te steunen tegen Noord-Korea, de Sovjet-Unie en China.
De NAVO-vliegbasis İncirlik in Zuid-Turkije is in 1951-1952 met Amerikaanse hulp gebouwd. De basis wordt vooral gebruikt door de Amerikanen, onder meer voor aanvallen op IS.
De Turken vochten verbeten onder Amerikaans bevel en bewezen zo hun loyaliteit. Na druk van de Amerikanen liet de NAVO Turkije in 1952 toe. Daarmee werd het land een strategisch bolwerk tegen Russische expansie in het Midden-Oosten.
Sindsdien heeft Turkije zich ontwikkeld tot een van de belangrijkste lidstaten van de NAVO. Hier is de NAVO-luchtmachtbasis İncirlik gevestigd, waar circa 50 kernwapens liggen opgeslagen. Ook is het land het hoofdkwartier van de landstrijdkrachten van de NAVO.