Toen in 1940 de lente aanbrak, deden de Finnen wat het Duitse leger een paar jaar later nooit zou lukken: ze dwongen het Rode Leger tot onderhandelingen.
Vóór de vredesonderhandelingen hadden Finland en de Sovjet-Unie drie maanden lang een bloedige oorlog uitgevochten, nadat 600.000 Sovjettroepen op 30 november 1939 Finland waren binnengevallen.
Het Rode Leger had gerekend op een eenvoudige overwinning die slechts een paar weken duurde, want de Sovjet-Unie had vier keer zoveel mensen, 200 keer zoveel tanks en 30 keer zoveel vliegtuigen als Finland. Maar de Russen kwamen er al gauw achter dat de Finnen sterker, beter voorbereid en vaardiger waren in het omgaan met het winterse landschap.
De Finse soldaten kenden het landschap en waren veel beter voorbereid op de strijd dan de Russische troepen.
Finland moest land afstaan
Tegen het einde van de winter was het Rode Leger uitgeput en had het zware verliezen geleden. En de Finnen raakten door hun munitie heen.
Beide partijen stonden daarom open voor onderhandelingen over het vredesverdrag dat uiteindelijk op 12 maart 1940 werd ondertekend. Dit maakte een einde aan de Winteroorlog, die ongeveer 26.000 Finse en minstens 125.000 Sovjetsoldaten het leven had gekost.
De Finnen betaalden echter wel een hoge prijs. Als onderdeel van het vredesakkoord moesten ze ongeveer 13% van hun grondgebied en 20% van hun industrie afstaan aan de Sovjet-Unie.
In ruil daarvoor behield Finland zijn onafhankelijkheid, en de vredesregeling maakte een einde aan de pogingen van Jozef Stalin om het buurland te annexeren – althans voor een tijdje. Bijna 15 maanden later werden de gevechten tussen Finland en de Sovjet-Unie hervat.
Pas na de Tweede Wereldoorlog kwam er een duurzamere vrede tussen Finland en Rusland. Ze spraken af dat de Finnen hun machtige buurland niet zouden tegenwerken.