‘Soldaten, vuur!’ beveelt Michel Ney, een van Napoleons bekwaamste en trouwste maarschalken.
Een seconde later knallen de geweren van de soldaten en valt een man dood neer. De geëxecuteerde is niet zomaar iemand, maar Michel Ney zelf.
Op bevel van de ter dood veroordeelde maarschalk Michel Ney schoten de soldaten op het hart van de oude oorlogsheld.
Windhaan moest de cel in
Michel Ney had als maarschalk gediend in het leger van keizer Napoleon. Na de val van de keizer in 1814 kwam Ney in dienst van de nieuwe koning, Lodewijk XVIII. Maar toen Napoleon het jaar daarop weer de macht greep, sloot Ney zich bij hem aan en vocht hij in de Slag bij Waterloo.
Na de nederlaag werd Ney beschuldigd van hoogverraad tegen Lodewijk XVIII. Zijn vrouw Aglaé-Louise smeekte de hertog van Wellington, een van de overwinnaars, om Lodewijk op andere gedachten te brengen. Wellington wilde zijn vingers er echter niet aan branden.
Ney verpestte zijn verdediging
Op 4 december 1815 stond Ney terecht in de Parijse gevangenis La Conciergerie. Zijn advocaat betoogde dat de voormalige maarschalk geen Fransman meer was.
Na Napoleons nederlaag bij Waterloo was Neys geboorteplaats Saarlouis geannexeerd door de zegevierende Pruisen. Daarom kon Ney niet worden berecht door een Franse rechtbank.
Ney zelf was het hier fel mee oneens.
‘Ik ben Frans en ik zal altijd Frans blijven!’ riep hij uit, waarmee hij zijn eigen verdediging onderuithaalde. Hoewel hij de doodstraf kon krijgen, vond Ney het belangrijker om zijn eer als Fransman te behouden.
Michel Ney vocht als een leeuw tijdens de veldtocht in Rusland in 1812. Napoleon noemde hem ‘de dapperste der dapperen’.
Drie dagen later stond de maarschalk voor een vuurpeloton. Trots weigerde Ney een blinddoek. Uit respect voor de gewezen maarschalk voldeed de officier aan Neys verzoek om zelf het bevel tot vuren te geven.
Als laatste eerbetoon werd Ney begraven op de beroemde Parijse begraafplaats Père-Lachaise.