Look and Learn/Bridgeman Images

Zeeheld en kaper

Gedreven door haat voor Spanje maakte Francis Drake jarenlange tochten om Spaanse goudgaljoenen te kapen. Met de Golden Hind ging hij op de Stille Oceaan achter een gigantische schat aan.

Francis Drake zit in de penarie op deze ochtend in september 1568.

Hij is de tweede in rang van een Engelse vloot van zes schepen die schuilen voor een zware storm in de kleine Spaanse kolonie San Juan de Ulúa.

Maar er zijn vier Spaanse oorlogsschepen naar het eilandje voor de Mexicaanse kust gekomen, en er breken gevechten uit.

In de haven vuren de kleine Engelse schepen hun kanonnen af op twee forse Spaanse galjoenen en de kleinere vaartuigen die ze begeleiden.

Het galjoen Almirante zinkt nadat een voltreffer de buskruitkamer heeft geraakt en alle munitie met een oorverdovende knal is ontploft.

Vervolgens richten de Engelsen hun geschut op een ander galjoen, maar dan gebeurt er iets op de wal.

Spaanse soldaten overmeesteren de mannen van Drake die de kustbatterij in de haven hebben bezet. De Spanjaarden richten de kanonnen op de Engelsen en vuren van dichtbij. Dat geeft de doorslag.

Slechts twee Engelse schepen weten te ontkomen, de rest valt in handen van de Spanjaarden. De 28-jarige Drake zit op een van de schepen die zijn ontsnapt en zweert wraak op de Spanjaarden.

De rest van zijn leven liet Drake geen kans voorbijgaan om de Spaanse koning te bestelen. Hij was voor de Spanjaarden de schrik der zeeën en kreeg van hen de bijnaam El Draque: de draak.

Drakes beroemdste reis voerde hem helemaal naar de Stille Oceaan, waar nog geen Engelsman was geweest.

Hij was uit op het galjoen met de angstaanjagende bijnaam Cacafuego (vuurschijter). Die zou een enorme schat aan boord hebben.

Francis Drake was uit op het Spaanse goud.

Engelsen voeren toneelstukje op

Francis Drake groeide op op het platteland van Devon en Kent in het zuidwesten van Engeland.

Zijn vader was boer en stuurde zijn kroost er al op jonge leeftijd op uit om geld te verdienen. Francis ging in de leer bij een schipper die met een klein vrachtschip op het Kanaal voer.

Toen de schipper stierf, ging Francis Drake aan de slag voor zijn achterneef John Hawkins, die meerdere schepen bezat en illegaal handel dreef met de Spaanse koloniën in Midden-Amerika.

Deze koloniën lagen ver van de drukbevaren handelsroutes en hadden vaak een tekort aan voorraden en slaven voor de plantages.

Hoewel ze officieel niet met Engeland mochten handelen, was het daarom des te verleidelijker om in te gaan op een aanbod van een Engelse avonturier.

Haw­kins en anderen keerden er dan ook keer op keer terug.

Telkens moesten de kolonisten echter smoesjes verzinnen om straf te ontlopen als de Spaanse autoriteiten lucht kregen van de handel.

Als Hawkins en Drake met een laadruim vol slaven in een Spaanse kolonie aankwamen, gingen ze altijd op dezelfde manier te werk.

Eerst vroegen de Engelsen toestemming om hun waren te verkopen. Dat verzoek werd officieel afgewezen. Dan voerden ze een nepaanval uit op de stad en ‘beroofden’ ze de inwoners.

Voordat de Engelsen vertrokken, lieten ze een aantal slaven achter op het strand, waarvan de waarde gek genoeg precies gelijk was aan het bedrag dat ze hadden buitgemaakt.

Ze kwamen een aantal jaar weg met het toneelstukje, en Drake klom op en kreeg het bevel over een van Hawkins’ schepen.

In 1568 draaide de tocht in de Cariben echter uit op het bloedbad in het havenplaatsje San Juan de Ulúa.

Drake voelde zich verraden door de Spanjaarden. Beide partijen hadden een wapenstilstand gesloten en de Engelsen was een vrijgeleide toegezegd om weg te varen.

Maar de Spaanse commandant lapte het verdrag aan zijn laars.

De Engelsen die in San Juan waren gevangengenomen, werden geëxecuteerd of tewerkgesteld op de galeien, wat op de doodstraf neerkwam. Drake was met velen van hen bevriend.

Belust op wraak vroegen Hawkins en Drake de Engelse koningin Elizabeth om een kaperbrief en belastinggeld om schepen te bewapenen.

Kaperbrieven waren voor vorsten een makkelijke manier om hun slagkracht op zee te vergroten.

Door avonturiers toestemming te geven vijandelijke schepen te kapen, bracht de koningin de vijand een slag toe, en ze kreeg een deel van de opbrengst als compensatie voor de steun aan de kapers.

Voor mannen als Hawkins en Drake was een kaperbrief een soort levensverzekering: als ze werden gevangengenomen, zouden ze niet als piraten worden gezien, maar als soldaten.

Dan werden ze niet gedood, maar geruild tegen andere gevangenen.

In 1568 kregen de twee echter geen kaperbrief, want Engeland was niet in oorlog met Spanje.

Drake is uit op wraak en goud

Drake was echter niet voor één gat te vangen en haalde rijke edelen over om twee schepen ter beschikking te stellen voor een rooftocht in de Cariben. De investeerders kregen een deel van de buit.

De opbrengst van de reis in 1570 en 1571 was echter mager.

Maar Drake stak wel veel op over de routes die de Spanjaarden volgden, het aantal vijandelijke oorlogsschepen in het gebied en de locaties van de forten van de kolonisten, en van die kennis had hij de zeven jaar daarna veel profijt.

Zo ontdekte Drake dat goud en zilver uit de Pacifische kuststreek van Zuid-Amerika naar Panama werden gebracht en door muildierkaravanen over land naar de Atlantische kust werden vervoerd.

In 1573 beroofde hij zo’n karavaan in de jungle van Panama.

Hoewel hij het grootste deel van de schat moest begraven omdat hij werd belaagd door Spaanse soldaten, keerde hij terug met voor 20.000 Engelse pond aan goud en zilver. De geldschieters waren tevreden.

Drakes wraaklust was echter nog niet bekoeld, en hij hongerde onverminderd naar rijkdommen.

Maar hij besefte dat hij de Spaanse schatten op zee of in een haven moest buitmaken, zodat hij ze snel aan boord van zijn schip kon laden en zich uit de voeten kon maken voor de vijand hem in de kraag wist te vatten.

Een aanval op de Spaanse zilvervloot was echter niet aan de orde, hoewel die het goud en zilver vervoerde dat in een heel jaar was gewonnen in Midden- en Zuid-Amerika.

De zilvervloot bestond namelijk uit grote oorlogsschepen die in konvooi de oceaan overstaken.

De Engelsen die in San Juan waren gevangengenomen, werden geëxecuteerd.

Drake ging op zoek naar een plek waar de Spanjaarden zich volkomen veilig waanden: de Stille Oceaan.

Spanje en Portugal hadden nog maar net de route daarnaartoe gevonden.

Het plan klonk de rijkste Engelsen als muziek in de oren, en velen van hen staken geld in het project, onder wie een aantal adviseurs van koningin Elizabeth en vermoedelijk ook de vorstin zelf.

Zij zag haar kans schoon om Spanje een hak te zetten, dat aan haar stoelpoten zaagde en het katholicisme weer probeerde in te voeren in Engeland.

Het vertrouwen in Drake was groot toen hij op 15 november 1577 met vijf schepen vertrok uit Plymouth.

In totaal waren er 164 man aan boord, die geen loon zouden krijgen tijdens de tocht, maar net als de geldschieters een aandeel in de buit.

Vanwege een zware storm moest Drake echter schuilen in Falmouth, nog geen 70 kilometer van Plymouth.

Pas op 13 december begon de verre reis naar de Stille Oceaan echt.

Verslagen stammen moesten al hun rijkdommen afstaan aan de Spanjaarden.

© Look and Learn/Bridgeman Images

Spanje roofde Latijns-Amerika leeg

De Spaanse koloniën in Amerika hadden maar één doel: de schatkist spekken.

Afrikanen werden als slaven naar plantages in de Cariben en Midden-Amerika gebracht, vanwaar specerijen, katoen en voedsel naar Europa kwamen.

De grootste rijkdommen waren echter afkomstig van de indianen en de zilvermijn van Potosí.

In het Onderkoninkrijk Peru stelden de Spanjaarden de onderworpen Inca’s te werk in de mijnen.

Meer dan 80 procent van al het zilver dat in de 16e eeuw wereldwijd werd gewonnen, kwam uit Potosí, en samen met het goud dat overal werd geroofd werd het edelmetaal met de jaarlijkse zilvervloot naar Spanje gestuurd.

Portugese loods wijst de weg

Hoewel Drake de Stille Oceaan had gezien vanuit een boomtop in Panama, had hij geen idee hoe hij er met zijn vijf schepen moest komen.

Het navigatieprobleem loste zichzelf echter op toen Drake een Portugees schip kaapte bij de Kaapverdische Eilanden voor de westkust van Afrika.

Naast duizenden flessen wijn had de Santa Maria ook de bekwame kapitein Nuno da Silva aan boord. Die kreeg opdracht om Drakes vloot veilig rond Zuid-Amerika te loodsen.

Het is niet bekend of Drake de Portugees dwong als loods te dienen of hem een vorstelijke beloning in het vooruitzicht stelde, want er zijn tegenstrijdige ooggetuigenverslagen.

Drake nam in elk geval de Santa Maria in beslag, en liet de rest van de Portugezen vrij.

Hij gaf hun zelfs voorraden en een zeewaardige boot mee om naar de dichtstbijzijnde haven te varen.

Eerst moest Da Silva de Engelse vloot de weg wijzen naar de Portugese kolonie in Brazilië.

Dat viel nog niet mee, want de Atlantische Oceaan liet zich van zijn onstuimigste kant zien, zo meldde een van Drakes zeelui: ‘We voeren door felle stormen met donder en bliksem.

Toen we uit Kaapverdië vertrokken waren, zagen we 54 dagen geen land. En het eerste land waarop we stuitten, was de Braziliaanse kust,’ schreef Francis Pretty.

Maar ze waren er nog lang niet. Nu moesten ze de punt van Zuid-Amerika zien te ronden.

Drake dacht dat dat continent vastzat aan een grote, onbekende landmassa in het zuiden (Antarctica) en dat je door een smalle zeestraat moest.

Gelukkig kende kapitein Da Silva de route die zijn landgenoot Ferdinand Magellaan 58 jaar eerder had gevonden.

© Stock Montage/Getty Images

Boerenzoon werd El Draque

Hoewel Drake een eenvoudige boerenzoon was, kenden alle Spanjaarden zijn naam.

Om Spanje te tergen vaardigde koningin Elizabeth zogeheten kaperbrieven uit, waarmee kapiteins Spaanse schepen mochten overvallen en hun lading roven. De koningin kreeg een deel van de buit. Drake ontving zijn eerste kaperbrief in 1572, maar toen had hij al 10 jaar de zeeën onveilig gemaakt.

1558

Drake kiest voor het eerst het ruime sop als hij op zijn 18e met zijn achterneef John Hawkins naar Noord-Spanje vaart om handel te drijven met kooplieden.

1563

Drake maakt zijn eerste reis naar de Cariben. Hawkins kaapt een Portugees slavenschip en verkoopt de lading aan Spaanse plantage-eigenaren die zitten te springen om de goedkope werkkrachten.

1568

Tijdens een nieuw slaventransport naar de Cariben worden Drake en Hawkins aangevallen door Spaanse schepen en moeten ze vluchten. Vier van de zes schepen gaan verloren.

1572

Drake krijgt zijn kaperbrief, en zijn eerste zelfstandige missie bestaat uit een verrassingsaanval op de haven Nombre de Dios in Panama. Er wordt zilver uit Peru op schepen geladen om naar Spanje te gaan. Met slechts twee schepen behaalt Drake een aanzienlijke buit.

1573

De kaapvaarder gaat in een hinderlaag liggen bij Nombre de Dios en overvalt een karavaan met 20 ton Spaans goud en zilver. Vanuit een boomtop ziet Drake als eerste Engelsman de oneindige Stille Oceaan aan de horizon. Hij beseft dat hij daar een goede kans maakt om de hoofdprijs in de wacht te slepen.

Drake executeert muiter

In juni 1578 kwam de vloot aan in de natuurlijke haven Puerto San Julián in het zuiden van Argentinië.

Omdat de winter op het zuidelijk halfrond was begonnen, was het te gevaarlijk om door de Straat Magellaan te varen.

De schepen gingen voor anker en de bemanning moest de tijd zien te doden.

Ze waren ver van huis, en de laadruimen van de zes schepen waren nog leeg. De mannen werden onrustig en een opstand tegen Drake hing in de lucht.

Francis Pretty pakte het onderwerp met zijden handschoenen aan: ‘In deze haven stelde de generaal (Francis Drake, red.) een onderzoek in naar de daden van meester Thomas Doughty en oordeelde dat deze muiterij of een andere vorm van ongehoorzaamheid behelsden en de missie in gevaar brachten.’

Welke misdaad de edelman Doughty precies had gepleegd is niet bekend, maar sommige historici vermoeden dat hij van machtige leden van het Engelse parlement de opdracht had gekregen om te voorkomen dat Drake Spaanse schepen aanviel. Zo wilden ze een oorlog vermijden.

‘Toen we uit Kaapverdië vertrokken waren, zagen we 54 dagen geen land.’ Francis Pretty, zeeman op Drakes vloot

Om een voorbeeld te stellen veroordeelde Drake de muiter tot de dood, en Doughty ‘legde zwijgend zijn hoofd op het blok waar zijn leven beëindigd werd’, schreef Pretty.

In augustus vertrok de Engelse vloot richting het zuiden om de punt van Zuid-Amerika te ronden.

Maar slechts drie van de schepen waren zeewaardig genoeg om de Stille Oceaan te kunnen bevaren, die ze 16 dagen later bereikten.

Drake en zijn bemanning waren de eerste Engelsen die de oceaan met de misleidende naam zagen. Het spookte er flink.

52 dagen lang werden de vaartuigen door orkanen naar het zuiden geblazen, en ze raakten elkaar kwijt.

De Marigold zonk met iedereen aan boord, en de kapitein van de Elizabeth koos eieren voor zijn geld en voer terug door de Straat Magellaan nadat hij de anderen uit het oog had verloren.

In november luwden de winden iets en kon Drake met het laatste overgebleven schip, de Golden Hind, langs de Zuid-Amerikaanse westkust naar het noorden varen.

De kleine Spaanse koloniën daar verwachtten geen vijanden en werden overrompeld.

Golden Hind was echt piratenschip

De Golden Hind was licht en had veel zeilen. Daardoor kon hij de snelste Spaanse galjoenen inhalen. Bovendien was de diepgang gering: het schip had nog geen 3 meter water nodig om te blijven drijven. Dat was ideaal om voorraden in te slaan in ondiepe baaien.

Jose Antonio Penas/Science Photo Library

Smalle romp

De Golden Hind was maar 6,1 meter breed en sneed met hoge snelheid door het water. Spaanse goudgaljoenen hadden een bredere romp en waren logger en langzamer.

Jose Antonio Penas/Science Photo Library & John Farmar/Imageselect

Versterkte zijkanten

Onder de waterlijn waren de zijkanten bekleed met een extra laag iepenhout op een laag vilt. Deze moest voorkomen dat kanonskogels zich erdoorheen boorden. De Spanjaarden rustten hun schepen uit met lood, wat ze zwaar en traag maakte.

Jose Antonio Penas/Science Photo Library

Zware kanonnen

Met zijn 22 kanonnen was de Golden Hind vaak beter bewapend dan de Spaanse galjoenen. Het was echter niet de bedoeling die tot zinken te brengen. De Spanjaarden moesten alleen flink schrikken.

Jose Antonio Penas/Science Photo Library & Bridgeman Images

Weinig plaats

De bemanning sliep op het dek en kreeg niet veel te eten. Drake zelf kwam echter niets te kort. Hij at van ‘zilveren dienbladen waarop zijn wapenschild is gegraveerd’, vertelde een Spaanse gevangene later.

Jose Antonio Penas/Science Photo Library

Zilveren ballast

In de bodem van een galjoen lagen vaak zware stenen die moesten voorkomen dat het slagzij maakte. Maar toen Drake de schatten van de Cacafuego had geroofd, gooide hij de stenen overboord en verving hij ze door zilver.

Jose Antonio Penas/Science Photo Library & Scala Archives

Golden Hind

Het galjoen heette eerst Pelican, maar werd aan het begin van de Straat Magellaan omgedoopt tot Golden Hind, de gouden hinde. Dit was een eerbetoon aan sir Hatton, een adviseur van de koningin met een hert in zijn familiewapen.

Lengte: 31 meter
Breedte: 6,1 meter
Diepgang: 2,7 meter
Wapens: 22 kanonnen
Tonnage: 100 ton
Bemanning: 80

Cacafuego

Het schip heette Nuestra Señora de la Concepción, maar werd Cacafuego (vuurschijter) genoemd. Het galjoen was vermoedelijk onbewapend, en de bijnaam was mogelijk een bewuste poging om piraten die op het goud en zilver uit waren af te schrikken.

Lengte: 43-49 meter
Breedte: onbekend
Diepgang: 6,7 meter
Wapens: geen kanonnen
Tonnage: 120 ton
Bemanning: 400

Spanjaarden verwelkomen kapers

Het havenstadje Valparaíso in het huidige Chili was het eerst aan de beurt.

Er lag een klein Spaans schip voor anker in de baai bij de stad. ‘De bemanning dacht dat we Spanjaarden waren en onthaalde ons met tromgeroffel en een kan Chileense wijn,’ schreef Pretty.

Drakes mannen namen het schip in en plunderden vervolgens de stad.

‘We drongen een kapelletje binnen en vonden een zilveren kelk, twee kannen en een altaardoek,’ vertelde Pretty.

In het buitgemaakte Spaanse schip lagen bovendien 25.000 gouden peso’s.

Met het vaartuig op sleeptouw gingen de Engelsen verder naar het noorden, en in de volgende haven, Arica, was het van hetzelfde laken een pak. Er lag een schip met een halve ton zilver aan boord.

Don Francisco de Toledo, de onderkoning van Spaans-Zuid-Amerika, schreef een brandbrief aan de Spaanse koning: ‘Engelse piraten hebben de La Capitana overvallen en meer dan 20.000 gouden peso’s en ruim 1700 kannen wijn geroofd uit het laadruim.’

De aanvallen op de Spaanse havens waren een race tegen de klok. Telkens als een stad was geplunderd, werden er koeriers te paard naar naburige plaatsen gestuurd om die te waarschuwen.

Toen de Engelsen even moesten stoppen voor reparaties aan de Golden Hind, was het verrassingselement weg. De volgende stad had de rijkdommen verstopt.

Maar toen kreeg Drake een buitenkans, die hij toeschreef aan zijn rotsvaste geloof in de anglicaanse kerk.

Tijdens een verhoor liet de kapitein van een klein Spaans schip zich ontvallen dat de Nuestra Señora de la Concepción in El Callao verder naar het noorden onmetelijke rijkdommen aan boord had.

Het schip had de bijnaam Cacafuego, vuurschijter, maar van die onheilspellende koosnaam trok Drake zich niets aan. Hij zette vastberaden de achtervolging op het goudgaljoen in.

Drake wist dat de Cacafuego een voorsprong van drie dagen had, maar geregeld een haven zou aandoen op zijn 2300 kilometer lange tocht naar Panama.

De Engelsen waren er dan ook van overtuigd dat ze het schip konden inhalen als de uitkijken het in het oog hadden.

De Golden Hind zette alle zeilen bij, en zonder dat de Cacafuego iets doorhad, werd de afstand tussen de vaartuigen steeds kleiner.

Op 1 maart riep de uitkijk: ‘Zeil in zicht!’

‘We zijn Engelsen, strijk de zeilen of we jagen jullie naar de kelder!’ Francis Drake, 1 maart 1579

List en bedrog

Doordat de Golden Hind licht was en grote zeilen had, liep hij snel in op het goudgaljoen – een beetje te snel volgens Drake.

Als het zo doorging, zouden de Engelsen de Cacafuego op klaarlichte dag naderen en zouden de kanonnen van de Golden Hind glinsteren in de zon.

Hij gokte dat het galjoen de laatste haven, El Callao, had verlaten voordat het nieuws over de Engelse piraten er was doorgedrongen.

Als dat klopte, zou de kapitein ervan zijn schip ook zien als een Spaans galjoen op weg naar Panama.

Drake beval zijn mannen een paar wijnvaten als drijfankers in zee te gooien.

Daardoor minderde de Golden Hind vaart zonder een of meer zeilen te hoeven strijken. Dat zou zeker argwaan hebben gewekt bij de Spanjaarden.

Negen uur later, toen de schemering inviel, naderde Drake de Cacafuego aan bakboordzijde.

Hij stuurde gewapende mannen een bootje in en sleepte dat achter zich aan. De Spanjaarden konden de piraten, die de enterhaken in de aanslag hadden, niet zien.

‘Wie zijn jullie?’ riep een van de officieren van de Cacafuego toen de Golden Hind langszij kwam varen.

Drake beval een Spaanse gevangene te antwoorden: ‘Een schip uit Chili van kapitein Miguel Angel.’

Op het laatste moment stuurde Drake het bootje met de enterhaken naar de stuurboordzijde van het Spaanse goudgaljoen en riep: ‘We zijn Engelsen, strijk de zeilen of we jagen jullie naar de kelder!’

De bemanning van de Cacafuego stond als verlamd op het dek, maar de kapitein gaf zich niet zomaar gewonnen.

‘Kom het zelf maar doen als je durft!’

Volgens Pretty was er echter niet veel voor nodig om de Spaanse kapitein op andere gedachten te brengen.

‘Rond zes uur kwamen we langszij en vuurden we drie schoten af, waardoor de bezaansmast brak.’

De Spaanse zeelieden zochten hun toevlucht onderdeks. Alleen de kapitein stond op de brug toen de Engelsen aan boord klommen, en hij had geen keus en moest zich aan hen overgeven.

‘We troffen grote rijkdommen aan – juwelen en edelstenen. 13 kisten vol Spaanse dukaten, 80 pond goud en 26 ton zilver,’ somde Pretty op.

De buit was zo groot dat het de piraten vier dagen kostte om het laadruim te legen en de schatten over te varen naar de Golden Hind.

Drake moest zijn ballast in zee gooien en vervangen door de zilverstaven uit de Cacafuego om plaats te maken voor de hele buit.

19 maanden onderweg naar huis

Ruimhartig stond Drake de Spaanse kapitein en zijn bemanning toe de Cacafuego naar de kust te varen, en ze kregen zelfs proviand en een cadeautje van El Draque als compensatie voor het ongemak.

Binnen de kortste keren zouden alle Spaanse schepen op de Stille Oceaan op zoek zijn naar de Golden Hind en Drake, die naar verluidt een magische spiegel had om de goudgaljoenen op te sporen.

Drake wilde eerst ten noorden van Amerika doorsteken. Ter hoogte van Nicaragua kaapte hij nog een schip, dat kaarten van de route naar de Filipijnen en een stuurman die de weg naar China kende aan boord had.

Toch bleef de Golden Hind noordwaarts langs Mexico varen en ging Drake aan land in Californië, dat hij opeiste in naam der koningin.

Hij vond echter geen route om Noord-Amerika heen en besloot de Stille Oceaan over te steken.

Maar eerst vulde hij het proviand aan met zeeleeuwen, die zijn mannen bij het huidige San Francisco schoten.

68 dagen lang zagen de Engelsen geen land en brandde de zon genadeloos op het dek.

De opluchting was dan ook groot toen de uitkijk op een dag de contouren van een eiland zag, dat volgens de zeekaarten 500 kilometer ten oosten van de Filipijnen lag. Mogelijk was het Palau.

Op latere schilderijen slaat koningin Elizabeth Drake tot ridder. Maar in werkelijkheid hanteerde de Franse ambassadeur het zwaard dat de kaper tot sir Francis Drake maakte.

© The Print Collector/Imageselect

Het was de dood of de gladiolen voor Drake

Toen de Golden Hind op 26 september 1580 de haven van Plymouth binnenliep, wist Drake niet of hij gehuldigd of gestraft zou worden voor zijn rooftocht.

Hoewel Drake als kaper koninklijke toestemming had om Spaanse schepen te overvallen, had zijn enorme succes makkelijk zijn ondergang kunnen worden.

Bij thuiskomst eisten veel machtige mannen dat de schat per ommegaande teruggegeven zou worden aan Spanje om een oorlog af te wenden.

Koningin Elizabeth stond bekend om haar behoedzaamheid en wilde tegen bijna elke prijs een gewapend treffen uit de weg gaan.

Als ze Drake terechtstelde als piraat, was een oorlog misschien te voorkomen.

Maar tot zijn opluchting ontving Drake een brief van de koningin met de boodschap dat hij niet voor zijn leven hoefde te vrezen, maar meteen naar Londen moest komen om de majesteit de exotische waar te tonen die hij had meegebracht.

Tijdens een zes uur durende audiëntie vertelde Drake honderduit over de schatten in zijn laadruim.

Elizabeth gaf hem toestemming om voor 10.000 pond aan spullen achter te houden: de beloning voor zijn heldendaad.

De rest van de buit, die mogelijk wel 600.000 pond bedroeg, werd naar de Tower of London gebracht.

Maandenlang spanden de vijanden van Drake zich in om de schat aan Spanje terug te geven, maar zijn geldschieters staken daar een stokje voor.

De omvang van de buit gaf vermoedelijk de doorslag. Het goud en zilver bleef in Engelse handen, en alleen al het aandeel van de koningin bedroeg meer dan de belastingopbrengst van een heel jaar.

De Golden Hind werd een museumschip, en aan boord verhief Elizabeth Drake op 1 april 1581 in de adelstand.

Om Spanje niet voor het hoofd te stoten, liet Elizabeth de ridderslag zelf aan de Franse ambassadeur over.

Micronesische stamleden voeren met hun kano’s naar de Golden Hind en ruilden vers fruit voor messen en andere spullen.

Daarna zette Drake koers naar de mythische Molukken, waar kostbare specerijen groeiden.

Na zes ton kruidnagels en gember te hebben geladen bij de eilanden van het huidige Indonesië, liep de Golden Hind bij Celebes op een klip.

De helft van de specerijen en twee kanonnen werden overboord gegooid, maar pas toen het flink ging waaien, kwam het schip los.

Via de Indische Oceaan en Kaap de Goede Hoop kwamen Drake en 59 mannen op 26 september 1580 in Engeland aan – twee jaar en 10 maanden nadat ze waren vertrokken.

Drake had niet alleen een enorme schat buitgemaakt, maar was ook als derde om de wereld gevaren.

Toch vroeg hij zich af of de koningin hem zou onthalen als held of als misdadiger.

Francis Drake kreeg van zijn bemanning een zeemansgraf bij de Spaanse stad Portobello in het huidige Panama.

©

Jungle werd hem fataal

Hoewel Drake steenrijk was na de verovering van de Cacafuego, ging hij niet op zijn lauweren rusten.

In 1585 brak de langverwachte oorlog met Spanje uit, en Drake kreeg het bevel over 21 schepen. Daarmee maakte hij havensteden in Spanje en de Cariben onveilig.

In 1588 droeg hij zijn steentje bij aan het verslaan van de Spaanse Armada die naar Engeland was gestuurd, en in 1595 stak hij met 2500 soldaten de oceaan over om Spaanse koloniën in Panama en Puerto Rico aan te vallen.

In de jungle liep hij dysenterie op, en hij moest naar zijn schip teruggedragen worden. Op 28 januari 1596 stierf Drake op 55-jarige leeftijd.