Rond 9 uur ’s ochtends op 29 augustus 1973 wordt de duikboot Pisces III bijna opgehaald door het moederschip, 240 kilometer van de Ierse kust.
De zes meter lange duikboot heeft acht uur lang trans-Atlantische telefoonkabels gelegd, en nu hebben de twee duikers aan boord – Roger Mallinson en Roger Chapman – een avond in de kroeg verdiend.
Maar als de Pisces III bijna boven is, klinkt er een luid alarm. Plotseling overstroomt het deel van de onderzeeër waarin de machines en olietank zitten.
Door het zeewater kantelt het vaartuig, en even later zinkt de duikboot. Op zo’n 480 meter diepte komt de Pisces III helemaal vast te zitten.
De twee duikers bevinden zich nu in een pikdonkere duikboot met zuurstof voor maar 64 uur. Nadat ze hebben gecheckt of alle deuren goed dicht zitten, besluiten Mallinson en Chapman zuurstof te besparen door stil te liggen en niet te praten.
Boven hen gaat een grote reddingsactie van start, en in de loop van de dag komen er schepen en onderzeeërs aan om de duikers te redden.
Reddingsactie heeft vertraging
Twee duikboten en een speciale, op afstand bestuurde reddingsboot proberen dag en nacht om de Pisces III te bereiken, maar steeds moeten ze het opgeven vanwege stroomuitval, lekkages en technische defecten – en ondertussen raakt de zuurstof op.
Op de vierde dag kunnen er twee touwen worden bevestigd aan de Pisces III, en op 1 september om 13.17 uur komt de duikboot weer boven.
De twee naar adem happende duikers weten niet hoe snel ze uit hun donkere metalen kist moeten klimmen – het waren de langste 84 uur en 30 minuten uit hun leven.
Later blijkt dat er toen nog maar voor 12 minuten aan zuurstof over was.