Raadsel rond Amelia Earhart is mogelijk opgelost

De wereldberoemde piloot Amelia Earhart verdween in 1937 met haar vliegtuig boven de Stille Oceaan, en haar dood is altijd een raadsel gebleven. Maar een Amerikaanse onderzoeker beweert te weten wat er met haar is gebeurd.

Amelia Earhart voor het vliegtuig waarmee ze in 1937 verdween.
© Shutterstock

Gepubliceerd op 06.04.18

Door Pernille Mogensen

De menselijke botten die in 1940 op het eiland Nikumaroro in de Stille Oceaan zijn gevonden, zijn met 99 procent zekerheid van de piloot Amelia Earhart.

Dat is de conclusie in een recent artikel in het tijdschrift Forensic Anthropology, dat is geschreven door de Amerikaanse antropoloog Richard L. Jantz van de University of Tennessee.

Earhart wilde rond de aarde vliegen

Op 2 juli 1937 stegen Amelia Earhart en haar navigator Fred Noonan op vanaf het eiland Papoea-Nieuw-Guinea in Earharts Lockheed Model 10 Electra. Ze gingen op weg naar het eiland Howland, zo’n 4000 kilometer van de kust van Papoea-Nieuw-Guinea.

Het traject tussen de twee eilanden in de Stille Oceaan was maar een klein onderdeel van de Earharts geplande route, want de 40-jarige piloot wilde als eerste vrouw rond de aarde vliegen.

Zover kwam het echter niet, want ergens tussen Papoea-Nieuw-Guinea en Howland is haar toestel waarschijnlijk neergestort.

Britten vonden botten

Wat er precies met de twee vliegfanaten is gebeurd, was lang een groot mysterie. Maar nu beweert Richard L. Jantz dat Earharts botten al in 1940 zijn gevonden.

In dat jaar ontdekte een groep Britten op het onbewoonde eiland Nikumaroro, 640 kilometer ten zuidoosten van Howland, namelijk een aantal opzienbarende voorwerpen.

Zo vonden ze diverse mensenbotten, een damesschoen, een navigatie-instrument en een fles met de kruidenlikeurBénédictine.

Destijds rees al het vermoeden dat de botten en voorwerpen mogelijk afkomstig waren uit het vermiste vliegtuig, en daarom werden er onderzoekers naar het eiland gestuurd.

Die kwamen tot de conclusie dat de botten waarschijnlijk toebehoorden aan een Polynesische man van middelbare leeftijd en een lengte van 1,67 meter.

Bij die conclusie zet Richard L. Jantz nu vraagtekens.

Botten zijn verdwenen

Jantz heeft de botten zelf niet kunnen bestuderen, want ze zijn verdwenen. Maar op basis van de metingen en aantekeningen van de onderzoekers in 1940 denkt hij dat de resten niet van een Polynesische man van middelbare leeftijd kunnen zijn.

Volgens hem kloppen de afmetingen van de botten juist met Earhart. Hij baseert dit met name op haar lichaamsbouw en haar lange benen.

‘Als de botten niet van Earhart zijn, dan zijn ze van iemand die sprekend op haar lijkt,’ schrijft hij onder andere in zijn artikel.

De onderzoeker merkt ook op dat er niet veel andere mogelijkheden zijn. De enige mensen die naast Earhart en haar navigator in deze omgeving vermist zijn geraakt, zijn 11 bemanningsleden die omkwamen bij een schipbreuk in 1929.

Jantz stelt in zijn onderzoek dat de stoffelijke resten niet van navigator Noonan kunnen zijn, aangezien hij te lang was in verhouding tot de botten. Ook de vermiste zeelieden sluit hij uit, omdat het niet aannemelijk is dat op hun schip een dergelijk navigatie-instrument werd gebruikt.

‘We weten dat Amelia Earhart in de buurt van Nikumaroro was toen ze verdween. En we hebben menselijke resten gevonden die volledig in overeenstemming zijn met haar en niet in overeenstemming met de meeste andere mensen,’ schrijft hij.

‘Zolang er geen definitief bewijs is dat de botten niet afkomstig zijn van Amelia Earhart, is het het meest waarschijnlijk dat ze van haar zijn,’ concludeert Richard L. Jantz in zijn analyse.