Charles Lindbergh bedwong de Atlantische Oceaan

Charles Lindbergh geeft niet op

Wanhopig over de afwijzingen stuurt Lindbergh op 3 februari 1927 een telegram naar de kleine fabriek Ryan Airlines in San Diego, Californië. ‘

Kunnen jullie een vliegtuig bouwen waarmee ik non-stop van New York naar Parijs kan vliegen – stop – zo ja, graag prijsopgave en leverdatum – stop.’

Ryan reageert snel. De dag erna, als Lindbergh 25 wordt, komt het antwoord: ‘Kunnen vliegtuig bouwen. Prijs 6000 dollar zonder motor. Levertijd ca. 3 maanden.’

Als Lindbergh op 25 februari 1927 rond lunchtijd voor het gebouw van Ryan Airlines staat, bekruipt hem een gevoel van teleurstelling. De fabriek die zijn droom werkelijkheid moet laten worden, lijkt wel een bouwval.

Er is geen vliegveld, geen hangar, geen lawaai van warmdraaiende motoren, en in de lucht hangt een scherpe, banaanachtige laklucht vermengd met de onmiskenbare stank van dode vis van de naastgelegen conservenfabriek.

Binnen wordt Lindbergh echter verwelkomd door de behulpzame en vriendelijke directeur Benjamin Mahoney, die trots de fabriek laat zien.

Hij stelt hem voor aan hoofdingenieur Donald Hall en laat de twee in Halls atelier achter om de bouw van het vliegtuig te bespreken.

In de stoffige, troosteloze ruimtes druipt het vocht van de muur, en aan een draadje aan het plafond bungelt een peertje.

Maar de man achter het rommelige bureau glimlacht vriendelijk terwijl hij naar de plannen van de gedreven Lindbergh luistert.

Dan onderbreekt Hall abrupt de woordenstroom en hij vraagt geschrokken: ‘U bent toch niet van plan om deze vlucht helemaal alleen te doen? Ik eh…, ik ging ervan uit dat iemand u zou helpen bij de navigatie en u zou aflossen. Het lijkt me echt veel te ver voor een piloot alleen’, zegt Hall bezorgd.

En hij vervolgt: ‘Weet u wel zeker dat één piloot een vlucht als deze kan doen? U bent zowat 40 uur onderweg. Hoe ver is het eigenlijk van New York naar Parijs?’

‘Circa 3500 mijl’, antwoordt Lindbergh, en voegt eraan toe: ‘We weten het precies als we een wereldbol hebben. Is die hier ergens?’

Charles Lindbergs vliegtuig wordt op maat gemaakt

Het is voor de mannen een paar minuten rijden in de oude Buick van Hall naar de bibliotheek, waar Lindbergh op een wereldbol het traject meet met behulp van een stukje touw.

Hij legt het strak langs de Amerikaanse oostkust, vervolgens over een fletsblauwe oceaan en komt ten slotte in een hoek van ongeveer 90 graden aan op het Europese vasteland.

Uit de niet zo wetenschappelijke, maar desondanks vrij precieze meting blijkt dat het een vlucht is van 3600 mijl, oftewel 5790 kilometer. Achter op een envelop berekent Hall het brandstofverbruik van deze recordvlucht.

Voor de zekerheid calculeert hij 10% extra in en hij adviseert Lindbergh 400 gallon – 1520 liter – brandstof mee te nemen.

Het onderhoud met Hall is het begin van een meer dan twee maanden durende, intensieve samenwerking, waarbij voor Lindbergh een vliegtuig wordt gemaakt dat hem past als een maatpak.

De piloot logeert in het US Grant Hotel in het centrum van San Diego, maar omdat hij bijna nooit in de kamer van 2,50 dollar per nacht is, verhuist hij al snel naar een goedkopere jeugdherberg.

Daar ziet het personeel zijn blonde, slungelige gast ook niet veel, omdat hij zich vooral buigt over schetsen en zeekaarten in Halls tekenstudio.

De kranten hebben inmiddels lucht gekregen van Lindberghs recordpoging en in maart duiken de eerste nieuwsgierige journalisten op bij de Ryan-fabriek, waar ze een kijkje nemen in de hoop een glimp op te vangen van ‘Lindy, de onbekende postkoerier uit St. Louis’.

Lindy is een van de wat sympathiekere bijnamen die journalisten hem gegeven hebben. Eerder hebben ze hem al gekwalificeerd als ‘de vliegende gek’, ‘de menselijke meteoor’ en ‘het amateurpilootje op zelfmoordmissie’.

Terwijl Lindbergh zijn schouders ophaalt over hun sceptische artikelen, maakt zijn moeder Evangeline zich zorgen. In een brief probeert Lindbergh haar gerust te stellen en drukt haar op het hart zich niet gek te laten maken.

‘Trek je niets aan van die sensatiestukken. Ik heb de vlucht zorgvuldig gepland’, belooft hij. Als om zichzelf moed in te spreken antwoordt Evangeline zich niet te kunnen herinneren dat hij ooit iets doms heeft gedaan.

‘Maar voor het eerst in mijn leven begrijp ik dat ook Christoffel Columbus een moeder had.’ De vergelijking met de beroemde 15e-eeuwse ontdekkingsreiziger is in zoverre terecht dat er sprake is van een tocht op onbekend terrein.

Maar terwijl Columbus ondanks alles ruime ervaring had met navigatie op open zee, is dat voor Lindbergh volstrekt nieuw.

Hij is als postkoerier vaak genoeg over meren en rivieren gevlogen, maar de wijde oceaan kent hij alleen maar als een blauw vlak op een kaart.

Zonder zichtbare markeringen die hij onderweg kan gebruiken heeft Lindbergh alleen de sterren en een kompas om hem de weg te wijzen.

Daarom brengt hij nog maar eens een bezoek aan de bibliotheek, en raadpleegt deze keer enkele studieboeken over navigatie.

Naast het bestuderen van kaarten en het bepalen van een route zijn er duizend-en-een andere dingen te doen voor hij kan vertrekken, en hij maakt een eindeloos lange lijst van alles waar hij aan moet denken: een kartonnen
beker om in te plassen, een reddingsbootje, gereedschap, eten, drinkwater, en met bijna kinderlijk plezier streept hij meteen door wat hij niet echt nodig vindt, zoals een radio en een parachute.

Het succes van de vlucht hangt in grote mate af van de hoeveelheid brandstof die het toestel, de Spirit of St. Louis, mee kan nemen, en voor elke gram uitrusting die Lindbergh bespaart, kan er een extra gram brandstof mee.

Hij gaat zelfs zo ver dat hij de marges van zijn landkaart afsnijdt en uit de logboeken die hij meeneemt overbodige pagina’s scheurt. Maar de reddingsboot houdt hij.

Charles Lindbergh slaat lucratief aanbod af

Het besluit om niets overbodigs mee te nemen wordt serieus op de proef gesteld als een postzegelverzamelaar Lindbergh 1000 dollar biedt om een stapel ansichtkaarten mee te nemen naar Parijs.

Heel eventjes overweegt hij om op het aanbod in te gaan, maar ziet dan in dat hij zich op een hellend vlak begeeft.

Vanuit alle hoeken van de VS stromen dergelijke verzoeken toe, maar iedereen – de postzegelverzamelaar incluis – wijst hij vriendelijk af.

Dit geldt ook voor de directeur van de Vitamin Food Company, die Lindbergh potjes groente-extract van Vegex heeft gestuurd voor onderweg, want ‘alleen met een heldere geest, zelfbeheersing en uithoudingsvermogen kun je de Atlantische Oceaan oversteken’, aldus de directeur.

Lindbergh neemt de potjes Vegex niet mee, maar zoals hij er in de vroege ochtend van vrijdag 20 mei 1927 aan toe was, had hij eigenlijk wel een vitamine-injectie kunnen gebruiken.

Het was de bedoeling dat hij goed zou slapen in het New Yorkse Garden City Hotel, maar in plaats daarvan had hij de hele nacht liggen malen: heb ik genoeg brandstof? En hoe zit het met het weer? Zou het nog steeds regenen?

Om 2 uur ’s nachts ziet Lindbergh in dat hij geen oog meer dicht zal doen. Hij staat op, trekt zijn reisplunje aan – soldatenbroek, laarzen, een licht jack over een trui en een blauw-rood gestreepte stropdas – en rijdt in de stromende regen naar de hangar op Curtis Field, waar zich ondanks de nachtelijke duisternis al meer dan 500 toeschouwers hebben verzameld.

Iets over vieren die ochtend houdt het op met regenen en volgens meteorologen trekt de laaghangende bewolking, die al dagen boven New York hangt, grotendeels op.

Met dat in het vooruitzicht geeft Lindbergh technici de opdracht de Spirit of St. Louis aan een vrachtauto te bevestigen en de motor in zeil in te pakken, zodat het toestel vervoerd kan worden naar het nabijgelegen vliegveld Roosevelt Field.

Onbeholpen stuitert het vliegtuig achter de vrachtwagen over de modderige grasvlakte vol gaten, geëscorteerd door motoragenten, journalisten en honderden nieuwsgierigen.

In het donker ziet het natte en ingepakte vliegtuig er maar naargeestig uit, en Lindbergh vindt de aanblik meer weg hebben van een rouwstoet dan van een toekomstige wereldrecordvlucht over de Atlantische Oceaan.

Op 20 mei 1927 om 7.30 uur is de brandstoftank tot de rand gevuld en het toestel naar de startpositie gebracht aan de westkant van het vliegveld.

Op de valreep krijgt Lindbergh nog een stortvloed van vragen over zich heen. Een assistent informeert of vijf boterhammen wel genoeg zijn voor zo’n lange reis.

‘Als ik Parijs haal, hoef ik er niet meer te hebben. En als ik Parijs niet haal, ook niet’, antwoordt de onverschrokken piloot nuchter.

Een goedbedoelende toeschouwer biedt hem een kitten aan als mascotte, terwijl anderen hem een amulet, konijnenpootje, wensbotje of hoefijzer willen meegeven.

Lindbergh wimpelt alle cadeaus echter vriendelijk af: in de nauwe cel met linnen zijkanten, die de komende uren zijn thuis zal zijn, is geen plaats voor extra gewicht.

De cockpit is om de piloot heen gebouwd: met zijn ellebogen kan Lindbergh tegen de romp duwen, het instrumentenpaneel is binnen handbereik en in het dak zit een kleine uitsparing voor zijn vlieghelm.

Om 7.51 uur doet hij zijn veiligheidsgordel om en zet hij zijn bril op. Vervolgens kijkt hij nog eens rond en dan naar het technisch team: ‘Wat zeggen jullie ervan? Zullen we?’

Een ogenblik later draaien de wielen zwaar door de modder, maar na enkele seconden komt de Spirit of St. Louis op snelheid.

De zilverwitte machine trilt van voor tot achter door de kracht van de motoren, en om 7.52 uur komen de wielen los van de startbaan.

Op een haar na mist het vliegtuig een tractor aan het einde van het vliegveld en het scheelt niet veel of het raakt enkele telefoondkabels, maar dan ligt voor Lindbergh eindelijk de hemel open: de lange vliegreis is begonnen.

Charles Lindbergh komt in noodweer terecht

Met zo’n 160 km/h laat de Spirit of St. Louis de grote landgoederen op Long Island buiten New York achter zich en in de volgende uren vliegt het toestel gestaag langs de Amerikaanse oostkust.

De zon gaat gaandeweg krachtiger schijnen en breekt bij momenten door het grauwe wolkendek. Wanneer de cockpit volstroomt met warmte en licht voelt Lindbergh zich plotseling een tikje slaperig.

Het slaap­gebrek doet zich voelen en om wakker te blijven steekt hij zijn hand naar buiten en probeert op deze manier wat frisse lucht naar binnen te krijgen om zijn gezicht te verkoelen.

Zoals hij in zijn cockpit zit voelt Lindbergh zich net een kluizenaar in een berghut die door de lucht suist. Onder hem strekt de aarde zich uit met al zijn vlaktes en zijn schoonheid, en binnen is alles binnen handbereik. Het is zoals het moet zijn – in prachtige harmonie.

Als het rond 19.00 uur schemert, vliegt hij boven St. John’s aan de ruige rotskust van Newfoundland. Voor Lindbergh is het havenstadje het uiterste puntje op het uiterste eiland van Amerika.

Een soort einde van de wereld, erachter ligt alleen maar zee. De mensen op de kade stoppen even met hun bezigheden en zwaaien enthousiast als Lindbergh als groet een rondje boven de haven vliegt.

Dan koerst hij naar het oosten, de oceaan over en de avond tegemoet. Ineens doemt voor het vliegtuig een mistbank op.

Lindbergh trekt aan de stuurknuppel om over de ondoorzichtige muur heen te vliegen, maar zelfs op twee kilometer hoogte staan de wolken nog als een berg voor hem; hij moet nog hoger.

Maar ook op drie kilometer ziet hij geen fonkelende sterren, en Lindbergh beseft dat hij in een onweer met donderwolken terecht is gekomen.

Hij moet er wel dwars doorheen vliegen, en de vleugels beginnen direct te trillen in de onrustige atmosfeer, waarin het vliegtuig als een speelbal heen en weer wordt gegooid. Gespannen houdt hij het besturingspaneel in de gaten.

Hij probeert de macht over het stuur terug te krijgen en wanneer hij het toestel weer onder controle heeft, merkt hij dat het steenkoud is – zo koud zelfs dat op de voorkant van de vleugels een laag ijs blijkt te zitten.

Als hij na enkele vergeefse pogingen eindelijk onder het wolkendek komt, ontdekt hij dat de nachtmerrie nog niet voorbij is: aan alle kanten is hij omgeven door wolkenzuilen die hij moet proberen te ontwijken.

Door het onweer vliegt de kompasnaald van links naar rechts en Lindbergh is blij dat hij heeft geleerd om te navigeren op de sterren, die hij hier en daar ziet.

Charles Lindbergh vraagt visser de weg

Na 20 uur in de lucht – en meer dan 40 uur zonder slaap – voelt Lindbergh zich als in een trance. Hij merkt niets van honger, dorst of kou, maar erger is dat hij de controle over zijn oogleden verliest.

Wanneer ze dichtvallen, lukt het hem niet om ze open te houden, en het enige wat hij wil, is gaan liggen en slapen.

Hij moet en zal een manier vinden om wakker te blijven. Het alternatief is een wisse dood. Door die gedachte alleen al wordt hij weer wakker.

Hij schudt zijn hoofd tot hij er koppijn van krijgt en beweegt zijn gezichtsspieren om er weer gevoel in te krijgen.

Met zijn voeten trappelt hij op de bodem van het vliegtuig, en om het bloed goed door zijn aderen te laten stromen laat hij zijn toestel helemaal tot vlak boven de oceaan dalen. Het water spettert als een verkwikkende douche in zijn gezicht.

Wanneer de nachtelijke duisternis plaatsmaakt voor de eerste zonnestralen van de dag, voelt Lindbergh zich alsof hij een ziekte heeft overwonnen.

Met zijn zelfvertrouwen groeit ook zijn kracht en hij geniet er gewoon van om naar het oosten te vliegen, naar Europa. De motor draait, hij ligt op koers en de navigatieproblemen zijn overwonnen.

De vermoeidheid lijkt helemaal verdwenen en als hij een glimp opvangt van een dolfijn – het eerste levende wezen sinds hij Newfoundland verliet – gaat er een golf van vreugde door zijn lijf.

Als hij een meeuw over de golven ziet scheren weet hij dat land niet ver weg meer kan zijn. Plots ziet hij een vissersvloot op de oceaan dobberen, als kleine stipjes op een enorm doek.

Hij vliegt vlak boven een bootje en ontdekt een man achter een patrijspoort. Hij remt het toestel af en roept zo hard als hij kan: ‘Waar ligt Ierland?’

Antwoord krijgt Lindbergh niet, maar na nog een uur vliegen duikt er aan de horizon een grillige rotskust op: Dingle Bay in het zuidwesten van Ierland.

Paard-en-wagens sjokken over natte wegen door het glooiende, groene landschap, en als de Spirit of St. Louis over een dorpje gaat maakt hij een glijvlucht naar beneden om van dichtbij de goed onderhouden, vlak naast elkaar liggende huisjes te bekijken, netjes gescheiden door lage stenen muurtjes.

Nieuwsgierig door het motorgeluid komen de mensen uit hun huizen en zwaaien enthousiast naar hem. Door deze aanblik realiseert Lindbergh zich pas goed dat hij een wereldzee heeft overbrugd.

‘Zo moet je je voelen wanneer je naar de aarde terugkeert als je een eeuwigheid bent weg geweest’, zegt hij tegen zichzelf.

De piloot spreidt de kaart over zijn knieën uit en berekent dat het nog maar zes uur vliegen is naar Parijs. De middag is jong, en er zit nog heel wat brandstof en vermogen in het vliegtuig.

Lindbergh speelt met de gedachte om verder door te vliegen en alle brandstof op te maken die hij immers toch al heeft meegenomen over de Atlantische Oceaan.

Waarom niet gewoon een rondje maken boven Parijs, even zwaaien en dan doorvliegen naar Italië en Rome, fantaseert hij erop los.

Maar zijn gezonde verstand zegeviert en in plaats van met zijn hoofd in de wolken te zijn concentreert Lindbergh zich weer volledig op zijn machine, die stug doorvliegt en hem veilig over Ierland en Engeland voert.

Als het gaat schemeren duikt rond 21.00 uur nog net in de laatste zonnestralen de Franse kust op. Bij de monding van de Seine in Het Kanaal weet Lindbergh zo zeker dat hij het zal halen dat hij durft toe te geven aan zijn honger.

Sinds hij New York verliet heeft hij niets gegeten, maar nu pakt hij de bruine papieren zak met de vijf boterhammen en neemt er eentje.

Even overweegt hij om het afval uit de cockpit te gooien, maar dan bedenkt hij zich. Een lunchzakje mag niet het symbool worden van zijn eerste ontmoeting met Frankrijk.

Snel verschijnen er steeds meer lichtjes als teken dat het land plaatsmaakt voor een stad. Dan ontwaart hij in de verte een zee van licht, van bovenaf net een sterrentapijt met rechte en kromme lijnen en vlaktes van licht.

Boulevards, parken en gebouwen krijgen langzaam vorm en ver onder zich, een beetje uit het centrum, verheft zich een zuil van licht: de Eiffeltoren.

Na een rondje om het symbool van de Franse hoofdstad zet hij via de voorsteden koers naar het vliegveld Le Bourget in het noordoosten. Dit staat niet op zijn kaart, maar zou zo groot zijn dat hij niet te missen was.

Hij ziet in de verte dan ook een zwarte vlakte die groot genoeg is voor een vliegveld en waar hij meent de contouren van een hangar te kunnen onderscheiden.

Aan de randen van de vlakte is veel licht, maar hij ziet niet de rechte lijnen van een landingsbaan of een lichttoren, die je op zo’n grote luchthaven zou verwachten.

Voorzichtig vliegt hij nog een paar kilometer door, maar wanneer alleen maar de lichten van stadjes en boerderijen de duisternis verdrijven, keert hij om en zet hij opnieuw koers naar de zee van licht, maar nu op lagere hoogte.

Na een paar keer boven de donkere vlakte gecirkeld te hebben realiseert hij zich wat hij ziet: duizenden koplampen van auto’s die vastzitten in verkeersopstoppingen rondom het vliegveld van Le Bourget, helemaal tot aan Parijs.

Fransen halen Lindbergh met gejuich binnen

Lindbergh cirkelt boven het vliegveld en poogt uit te vinden waar hij moet landen. Hij kijkt bij het licht van zijn zaklamp voor het laatst op het instrumentarium, maakt zijn gordel vast en brengt de Spirit of St. Louis spiraalsgewijs naar beneden.

Opgelucht ziet hij dat de zwak verlichte windzak boven de hangar opbolt, maar niet stijf staat. Dat betekent een zwakke, gelijkmatige wind. Perfect voor een landing.

Om 22.22 uur lokale tijd, 33 uur, 30 minuten en 29,8 seconden na de start, raakt de Spirit of St. Louis de landingsbaan en stopt iets later op de grond.

Lindbergh taxiet het vliegtuig in de richting van de schijnwerpers en de hangars, en als hij uit de cockpit kijkt, weet hij niet wat hij ziet.

Er zijn werkelijk overal mensen: op auto’s, op het dak van de terminal en achter de hekken, waar bewakers tevergeefs proberen de mensenmenigte tegen te houden.

Rond de 150.000 Parijzenaars staan klaar om hem te verwelkomen en Lindbergh heeft nog maar net de motor afgezet als de hordes joelend en schreeuwend de cockpit bestormen.

Het toestel wankelt onder de druk van de mensenmassa en het houtwerk begint te kraken als iemand zwaar tegen de romp aanleunt.

Fanatieke souvenirjagers scheuren het linnen van het vliegtuig en het constante rits-ratsgeluid doet Lindbergh vrezen dat er van de Spirit of St. Louis binnenkort niet veel meer over is.

‘Is hier een technische ploeg?’ roept hij geschrokken, maar als hij geen antwoord krijgt dat hij kan verstaan, probeert hij de tweede zin uit die hij op het vreemde continent uitspreekt: ‘Is er iemand die Engels spreekt?’

Hij wil op zoek gaan naar een bewaker die de mensen kan tegenhouden. Maar voor hij een voet op de grond kan zetten wordt hij al door de mensenzee opgetild.

Een journalist zet Lindberghs helm op zijn hoofd. Als een man naar hem wijst en roept: ‘Daar is Lindbergh, daar is Lindbergh’, stormt de massa op de journalist af.

Opgelucht, maar verbouwereerd kijkt Lindbergh om zich heen en wordt dan mee­genomen door twee Franse piloten die hem in een hangar in veiligheid brengen.

In een ruimte buiten bereik van de schijnwerpers komt hij bij van de overweldigende ontvangst. Zes minuten nadat de Spirit of St. Louis op Franse bodem is geland, komt een telegram met het nieuws binnen bij de New York Times.

Het komt direct in de lichtkrant op de gevel van het gebouw en dan verspreidt het nieuws zich als een lopend vuurtje.

Vanaf veerboten, boten en kotters in de haven van New York reageert men met een hels kabaal van toeterende misthoorns, en brandweersirenes sluiten zich erbij aan.

Op Broadway worden voorstellingen onderbroken voor het laatste nieuws en tot in de verste uithoeken van de VS moeten dominees hun zondagspreek herschrijven.

Een man in Aberdeen, Washington, is zo aangedaan dat hij dood neervalt terwijl hij een van de extra krantenedities te pakken probeert te krijgen.

En in een ziekenhuis in New York verklaart detective Gordon Hurley trots dat zijn pasgeboren zoon Charles Lindbergh Hurley heet.

Ook buiten de VS is het enthousiasme groot. Een Indiase krant schrijft dat Lindberghs onderneming de hele mensheid glans geeft en in Londen meent The Sunday Express dat de piloot ‘uit heldenhout is gesneden’.

Lindbergh is overrompeld, maar houdt het hoofd koel. Als hij een dag later met bloemen wordt overladen kan hij het niet laten om een plaagstoot uit te delen aan de journalisten die zijn vlucht als zelfmoordmissie bestempelden.

‘Wat heerlijk dat ik deze bloemen in ontvangst kan nemen. Soms krijg je pas een boeket als je er zelf niets meer aan hebt’, plaagt hij.