Op 7 december 1982 werd de 40-jarige Charles Brooks Jr. de eerste crimineel die werd geëxecuteerd met een dodelijke injectie.
Brooks Jr. had in 1976 samen met een medeplichtige een monteur ontvoerd en vermoord, en zes jaar later was hem hetzelfde lot beschoren in de gevangenis Huntsville in Texas.
Het idee om terdoodveroordeelden te executeren met een dodelijke injectie werd in 1888 geopperd door de New Yorkse arts Julius Mount Bleyer. Hij was ervan overtuigd dat deze methode goedkoper en humaner was dan ophanging, destijds de gangbare manier van executeren.
Ondanks zijn uitgebreide lobbywerk kreeg het idee van Bleyer geen voet aan de grond bij politici.
De dodelijke injectie wordt in speciale executieruimten toegediend – dit is de Californische gevangenis San Quentin, die in 2010 een nieuwe ruimte kreeg.
Oklahoma voerde de dodelijke injectie in
Pas in 1977 kwam de giftige injectie weer ter tafel, namelijk toen de forensisch arts van de staat Oklahoma, Jay Chapman, de injectie voorstelde als pijnloze executiemethode.
‘De gevangene krijgt via een intraveneus infuus een zoutoplossing in de arm met daarin een dodelijk mengsel van een kalmerend middel en een spierverslappende stof,’ schreef Chapman in een wetsvoorstel voor Oklahoma, dat kort daarna werd aangenomen.
Andere Amerikaanse staten volgden, en in 1982 werd in Texas voor het eerst daadwerkelijk een dodelijke injectie gebruikt voor Charles Brooks Jr. Inmiddels is de injectie de gangbare executiemethode in de 27 Amerikaanse staten die nog een doodstraf hebben.
Normaal is de terdoodveroordeelde binnen zeven minuten dood, maar er zijn ook executies die wel twee uur hebben geduurd. Tegenwoordig worden de dodelijke injecties ook gebruikt voor executies in China, Thailand, Guatemala, Taiwan, Nigeria, Vietnam en de Malediven.