Vergismoord: Jetset-koningin schiet haar man neer
In 1955 zijn Ann en William Woodward een van de beroemdste stellen van de VS – tot Ann haar man vermoordt met een jachtgeweer. Al snel is de vraag: was het wel echt een ongeluk?

Voor de buitenwereld leek het alsof Ann Woodward en haar man als in een sprookje leefden, maar hun huwelijk was een nachtmerrie.
Het is 30 oktober 1955 en de wekker geeft bijna twee uur ’s nachts aan. Ann Woodward doet het slaapmasker van haar ogen en luistert. Op dit tijdstip is het meestal muisstil op het enorme landgoed in New York, waar ze woont met haar steenrijke man, William Woodward Junior. Maar nu hoort Ann vreemde geluiden in huis.
De laatste tijd heeft het exclusieve Oyster Bay op Long Island last van inbrekers, en dus slaapt de 39-jarige Ann altijd met een jachtgeweer binnen handbereik.
Ze duwt haar poedel uit bed en pakt het geweer. Voorzichtig pakt ze de deurklink en opent de deur. Op de donkere gang ziet ze het silhouet van een man. Ze tilt het geweer op en schiet. Twee schoten. De man zakt in elkaar.
Het slachtoffer ligt levenloos op de grond en als Ann het licht aandoet, ziet ze tot haar grote schrik dat ze haar 35-jarige echtgenoot heeft vermoord.

Het nieuws over de schietpartij verspreidde zich snel. Toen de politie het lijk naar buiten droeg, stonden de fotografen al klaar.
Dit was de verklaring die Ann direct na het tragische ongeluk aan de politie gaf. Niet veel later begon de meest geruchtmakende moordzaak van Amerika – de details uit hun huwelijk waren zo smeuïg dat niemand ze mocht horen. Veel mensen waren ervan overtuigd dat het helemaal geen ongeluk was.
Blondine wil naar de top
Ann Woodward werd in 1915 geboren als Evangeline Crowell. Ze groeide op in een arme wijk in Pittsburg, Kansas, maar ze had torenhoge ambities. Als tiener vertrok ze naar New York om fotomodel te worden.
Een paar jaar later kreeg de mooie blondine een baan als radioactrice – onder het exotische pseudoniem Ann Eden.

William Woodward junior met zijn winnende paard Nashua.
William Woodward was steenrijk
Vanaf de 19e eeuw had de familie Woodward miljoenen verdiend en ze bezat de grootste en duurste huizen van de VS.
In de jaren 1950 was de familie Woodward een van de rijkste families van Amerika. Ze verdienden hun vermogen tijdens de Amerikaanse Burgeroorlog van 1861 tot 1865 door textiel te verkopen aan het confederale leger.
Na de oorlog gingen de Woodwards bankieren en in 1910 nam William Woodward Senior de leiding van de Hanover National Bank over van zijn oom. Zijn zoon, het latere slachtoffer William Woodward Junior, werd dus geboren met een zilveren lepel in de mond.
Als kind kon Junior nauwelijks de weg vinden in de gigantische huizen en appartementen van zijn familie, die in totaal bijna 200 kamers telden. De familie bezat daarnaast ook de Belair Stud Farm, een van de beste paardenfokkerijen van Amerika.
Paardenraces waren het favoriete tijdverdrijf van de allerrijksten, en Belair was niet alleen de plek waar de beste paarden vandaan kwamen – de 150 hectare grote boerderij lag ook midden in een gigantisch park.
Toen zijn ouders stierven, erfde de jonge Woodward alles – een vermogen van minstens 30 miljoen dollar (bijna 350 miljoen euro nu).
Ann gebruikte haar schoonheid en felblauwe ogen om contact te leggen met rijke mannen die haar toegang konden geven tot het glamoureuze leven van de high society. Een van hen was de 65-jarige bankdirecteur en multimiljonair William Woodward Senior.
Ook al was Woodward getrouwd, hij nam haar vaak mee uit. Maar haar flirt leverde Ann niets op, behalve wat dure parfums, sieraden en dure baljurken.
Daarom richtte ze haar aandacht op de zoon van de bankdirecteur. De jonge William Woodward Junior stond regelmatig in de roddelbladen, waar hij werd omschreven als ‘de meest begeerde vrijgezel van Amerika’.
Woodward Junior zou miljoenen erven, en Anns ambitieuze plan lukte. Na hun eerste afspraakje in 1942 stond de jongeman in vuur en vlam.
‘Hij had niet zoveel met vrouwen – maar wel met Ann – hij was helemaal weg van haar,’ herinnerde Anne Slater, een vast onderdeel van de New Yorkse jetset, zich in de jaren 1940.

William Woodward senior (1876-1953) kwam uit een steenrijke familie. Hij had een meerderheidsbelang in de Hanover National Bank, en zijn zoon, William Woodward junior, zou alles erven.
Een paar maanden later besloot William om Ann ten huwelijk te vragen, maar eerst wilde hij – als een echte gentleman – Anns vader om haar hand vragen. Maar ze loog en vertelde hem dat ze wees was – uit angst dat het huwelijk niet door zou gaan vanwege haar arme komaf.
De bekendmaking van het huwelijk was te veel voor de moeder van William, Elsie Woodward, die het maar niets vond dat haar zoon zou trouwen met een ‘hoer’, zoals ze Ann herhaaldelijk noemde.
‘Ik zou liever willen dat Billy ging trouwen met een van onze kamermeisjes. Dan wisten we in ieder geval waar ze vandaan kwam,’ zei de moeder, die uit protest niet naar de trouwerij ging.
Elsie beweerde later dat ze meteen wist dat haar schoondochter een cynische goudzoeker was.
‘Eén blik en ik wist precies waar ze op uit was.’
Het huwelijk mislukt
Met William aan haar zijde had Ann, inmiddels 28 jaar, eindelijk de high society bereikt. Het celebritykoppel feestte met beroemdheden en spoelde hors d’oeuvres weg met dure champagne.

Een paar uur voor de moord waren Ann en William Woodward nog op een feest van de afgetreden Britse koning Edward VIII, die getrouwd was met Wallis Simpson.
Tot hun vriendenkring behoorden onder anderen de afgetreden Britse koning Edward VIII en zijn Amerikaanse vrouw Wallis Simpson.
Het jonge echtpaar werd nog bekender toen Woodward Senior in 1953 overleed en Junior een vermogen aan aandelen en onroerend goed erfde. Ook nam hij de succesvolle Belair-fokkerij over.
Het fokken van paarden was ‘big business’ en met het paard Nashua wonnen de Woodwards talloze races, en meer dan een half miljoen dollar aan prijzengeld.

Ann en William Woodward woonden in het trendy Oyster Bay op Long Island.
Fotografen zwermden om hen heen wanneer Ann en William nog een trofee in ontvangst namen. Dankzij Nashua werden ze het bekendste echtpaar van de VS. Ann was nu ‘een beroemdheid in de New Yorkse jetset’.
Maar het echtpaar straalde vooral in de krantenkoppen. In werkelijkheid liep hun huwelijk op de klippen. Op sjieke feestjes stonden Mr. en Mrs. Woodward vooral bekend om hun felle ruzies.

Toen Oscarwinnares Joan Fontaine iets te lang met William Woodward danste, werd Ann woedend.
Tijdens een bezoek aan de Duitse prins Von Hohenlohe werd Ann jaloers omdat William danste met de aantrekkelijke Hollywoodactrice Joan Fontaine.
‘Blijf met je poten van mijn man af!’ schreeuwde ze. Er ontstond een flinke ruzie, waarna de de prins het echtpaar vriendelijk verzocht om zijn kasteel te verlaten.
Tijdens hun 12-jarige huwelijk huurde Ann regelmatig privédetectives in om achter Williams affaires te komen, maar ook haar man was behoorlijk jaloers.
‘Je bent een goedkope slet!’ snauwde hij op een avond in februari 1955 na een diner, omdat hij dacht dat Ann had geflirt met hun gemeenschappelijke vriend Laddie Sanford.
‘Ik praat graag met Laddie. Hij behandelt me met respect. Ik ben het beu om van jou en je moeder te horen wat ik wel en niet mag,’ reageerde Ann.
William werd zo boos dat hij zijn vrouw sloeg, waarna ze achterover tegen een muur viel.
‘Ik ben niet bang voor jou!’ schreeuwde ze, terwijl ze een asbak naar hem gooide.
Maar William had zijn testament veranderd, zodat Ann niets zou erven.
Het was niet de eerste keer dat William haar sloeg. Volgens kennissen verscheen ze regelmatig onder de blauwe plekken op feestjes.
Scheiding leidt tot moord
Tijdens een reis naar Kansas in het najaar van 1955 ontdekte William dat Ann helemaal geen wees was, zoals ze eerder had beweerd. Hij vertelde zijn advocaten dat hij wilde scheiden, omdat het huwelijk onder valse voorwendselen was gesloten. Waarschijnlijk vertelde hij zijn vrouw over de scheiding in hetzelfde weekeinde dat Ann haar jachtgeweer op hem richtte en de trekker overhaalde.
‘Ik heb het gedaan,’ snikte Ann, liggend over zijn naakte lichaam, toen de politie iets na 2.00 uur ’s nachts arriveerde.
Ann vertelde dat ze zonder waarschuwing op een inbreker had geschoten, ook al stond de man naakt in de deuropening van Williams slaapkamer. Er waren ook geen sporen van inbraak.





4 redenen waarom het misschien toch moord was
Volgens de verklaring van Ann Woodward werd ze in de nacht van 30 oktober 1955 wakker van een inbreker. Ze pakte haar geweer en liep de gang op. Maar de politie vond wat er daarna gebeurde verdacht.
De vrouw schoot
Ann pakte haar geweer toen ze vreemde geluiden in het huis hoorde. Ze verklaarde zelf dat ze de deur opende en meteen schoot op het silhouet van een man in de gang. De politie was verbaasd dat ze zonder aarzeling schoot – vlak voor de slaapkamer van haar man.
Haar man was naakt
William Woodward was naakt toen hij voor de deur van zijn slaapkamer werd neergeschoten. Als hij ook iets verdachts had gehoord, zou hij niet naakt naar buiten zijn gegaan – zonder de vuurwapens die in zijn slaapkamer lagen. De politie dacht dat Ann hem naar buiten had gelokt.
Ann riep niet ‘Wie is daar?’
In het huis woonden ook de twee zonen van het echtpaar, 8 en 11 jaar oud, en een butler. Volgens de politie zouden de meeste mensen voor de zekerheid eerst ‘Wie is daar?’ roepen, en dan pas schieten.
Ann schoot om te doden
Toen de politie arriveerde, lag Mr. Woodward in de deuropening van zijn slaapkamer. Hij was neergeschoten op slechts 1,5 meter van de slaapkamer van zijn vrouw. Ann had zelfs twee keer van dichtbij geschoten. Volgens de politie had ze duidelijk geschoten om te doden.
Ann werd echter niet meegenomen naar het politiebureau. In plaats daarvan overtuigde haar advocaat de autoriteiten ervan dat zijn rijke cliënte moest worden opgenomen in het beste ziekenhuis van Manhattan.
De volgende ochtend werd Amerika wakker met het vreselijke nieuws. ‘The Shooting of the Century’, noemde Life Magazine het drama in Oyster Bay.
Voor Anns schoonmoeder, Elsie Woodward, was het verlies van haar zoon – twee jaar na de dood van haar man – een zware klap. Ze wist zeker dat haar schoondochter schuldig was.

Ann schoot twee keer met een dubbelloops jachtgeweer op haar man.
Maar schuldig of niet, de supersnob wilde niet dat de familie Woodward door het slijk werd gehaald. En dus bezocht de 72-jarige weduwe anderhalve week later haar schoondochter in het ziekenhuis, om haar te vertellen wat er ging gebeuren. Elsie vertelde haar ook dat William zijn testament had veranderd, zodat Ann niets zou erven.
Ann moest genoegen nemen met hun woning op Long Island, een exclusief huis in Manhattan en een maandelijks pensioen voor de rest van haar leven. In ruil daarvoor werden haar twee kinderen naar een Zwitserse kostschool gestuurd. Maar het belangrijkste was dat Ann moest voorkomen dat ze veroordeeld werd voor de moord op haar man. Ann accepteerde de voorwaarden.
Gelukkig voor Elsie vond het gerechtelijk onderzoek achter gesloten deuren plaats, zodat er geen smeuïge details over hun huwelijk naar buiten kwamen. Ze was vooral opgelucht dat alle affaires van haar zoon geheim bleven.

De bestsellerauteur Truman Capote was op een feest van de New Yorkse jetset, toen hij hoorde over het vreselijke drama in het huis van de Woodwards.
Boek dreef Ann tot zelfmoord
Toen Ann Woodward in 1975 hoorde dat de beroemde schrijver Truman Capote haar in zijn volgende boek wilde ontmaskeren, pleegde ze zelfmoord.
Truman Capote ontmoette de weduwe Ann Woodward voor het eerst in 1956. Ze had een romantisch etentje met de Deense playboy Claus von Bülow in een restaurant in St. Moritz, Zwitserland. Na hun ontmoeting omschreef Capote haar als Mrs. Bang Bang.
In 1975 gaf Capote het tijdschrift Esquire toestemming om fragmenten uit zijn nieuwe boek Answered Prayers te publiceren. De roman was een aanklacht tegen de Amerikaanse elite en een van de hoofdstukken ging duidelijk over de moord op William Woodward.
‘Niets in Anns verhaal klopte,’ stond in het boek, waarin Ann was omgedoopt tot Ann Hopkins, die volgens Capote was weggekomen met moord. Ann hoorde over het artikel en drie dagen voor de publicatie pleegde ze zelfmoord met cyanide.
Na Anns dood, zei haar schoonmoeder:
‘Nou, dat is het dan. Zij schoot mijn zoon neer en nu heeft Truman haar vermoord.’
In een stijlvolle zwarte jurk en een breedgerande hoed arriveerde Ann op 25 november 1955 bij het gerechtsgebouw in Nassau, Long Island, waar een jury moest beslissen of ze zou worden aangeklaagd voor moord met voorbedachten rade.
Bijna 10 uur lang presenteerden de politie, forensisch wetenschappers en ballistisch experts hun bevindingen. Ann werd een half uur ondervraagd – met lange pauzes omdat ze moest huilen. Na een half uur was de jury het eens geworden.
‘Ze schoot om zichzelf en haar gezin te verdedigen,’ vatte de voorzitter het samen. Ann werd vrijgesproken.
Maar ondanks deze uitspraak kon Ann niet terug naar haar zorgeloze luxeleventje – ze werd overal buitengesloten. Ze kreeg geen uitnodigingen meer voor de feestjes van beroemdheden waar ze haar hele leven naar had verlangd. In plaats daarvan noemden de jetsetters haar voortaan ‘Annie Get Your Gun’.