Vergismoord: Jetset-koningin schiet haar man neer

Dit was de verklaring die Ann direct na het tragische ongeluk aan de politie gaf. Niet veel later begon de meest geruchtmakende moordzaak van Amerika – de details uit hun huwelijk waren zo smeuïg dat niemand ze mocht horen. Veel mensen waren ervan overtuigd dat het helemaal geen ongeluk was.

Blondine wil naar de top

Ann Woodward werd in 1915 geboren als Evangeline Crowell. Ze groeide op in een arme wijk in Pittsburg, Kansas, maar ze had torenhoge ambities. Als tiener vertrok ze naar New York om fotomodel te worden.

Een paar jaar later kreeg de mooie blondine een baan als radioactrice – onder het exotische pseudoniem Ann Eden.

Ann gebruikte haar schoonheid en felblauwe ogen om contact te leggen met rijke mannen die haar toegang konden geven tot het glamoureuze leven van de high society. Een van hen was de 65-jarige bankdirecteur en multimiljonair William Woodward Senior.

Ook al was Woodward getrouwd, hij nam haar vaak mee uit. Maar haar flirt leverde Ann niets op, behalve wat dure parfums, sieraden en dure baljurken.

Daarom richtte ze haar aandacht op de zoon van de bankdirecteur. De jonge William Woodward Junior stond regelmatig in de roddelbladen, waar hij werd omschreven als ‘de meest begeerde vrijgezel van Amerika’.

Woodward Junior zou miljoenen erven, en Anns ambitieuze plan lukte. Na hun eerste afspraakje in 1942 stond de jongeman in vuur en vlam.

‘Hij had niet zoveel met vrouwen – maar wel met Ann – hij was helemaal weg van haar,’ herinnerde Anne Slater, een vast onderdeel van de New Yorkse jetset, zich in de jaren 1940.

Een paar maanden later besloot William om Ann ten huwelijk te vragen, maar eerst wilde hij – als een echte gentleman – Anns vader om haar hand vragen. Maar ze loog en vertelde hem dat ze wees was – uit angst dat het huwelijk niet door zou gaan vanwege haar arme komaf.

De bekendmaking van het huwelijk was te veel voor de moeder van William, Elsie Woodward, die het maar niets vond dat haar zoon zou trouwen met een ‘hoer’, zoals ze Ann herhaaldelijk noemde.

‘Ik zou liever willen dat Billy ging trouwen met een van onze kamermeisjes. Dan wisten we in ieder geval waar ze vandaan kwam,’ zei de moeder, die uit protest niet naar de trouwerij ging.

Elsie beweerde later dat ze meteen wist dat haar schoondochter een cynische goudzoeker was.

‘Eén blik en ik wist precies waar ze op uit was.’

Het huwelijk mislukt

Met William aan haar zijde had Ann, inmiddels 28 jaar, eindelijk de high society bereikt. Het celebritykoppel feestte met beroemdheden en spoelde hors d’oeuvres weg met dure champagne.

Tot hun vriendenkring behoorden onder anderen de afgetreden Britse koning Edward VIII en zijn Amerikaanse vrouw Wallis Simpson.

Het jonge echtpaar werd nog bekender toen Woodward Senior in 1953 overleed en Junior een vermogen aan aandelen en onroerend goed erfde. Ook nam hij de succesvolle Belair-fokkerij over.

Het fokken van paarden was ‘big business’ en met het paard Nashua wonnen de Woodwards talloze races, en meer dan een half miljoen dollar aan prijzengeld.

Fotografen zwermden om hen heen wanneer Ann en William nog een trofee in ontvangst namen. Dankzij Nashua werden ze het bekendste echtpaar van de VS. Ann was nu ‘een beroemdheid in de New Yorkse jetset’.

Maar het echtpaar straalde vooral in de krantenkoppen. In werkelijkheid liep hun huwelijk op de klippen. Op sjieke feestjes stonden Mr. en Mrs. Woodward vooral bekend om hun felle ruzies.

Tijdens een bezoek aan de Duitse prins Von Hohenlohe werd Ann jaloers omdat William danste met de aantrekkelijke Hollywoodactrice Joan Fontaine.

‘Blijf met je poten van mijn man af!’ schreeuwde ze. Er ontstond een flinke ruzie, waarna de de prins het echtpaar vriendelijk verzocht om zijn kasteel te verlaten.

Tijdens hun 12-jarige huwelijk huurde Ann regelmatig privédetectives in om achter Williams affaires te komen, maar ook haar man was behoorlijk jaloers.

‘Je bent een goedkope slet!’ snauwde hij op een avond in februari 1955 na een diner, omdat hij dacht dat Ann had geflirt met hun gemeenschappelijke vriend Laddie Sanford.

‘Ik praat graag met Laddie. Hij behandelt me met respect. Ik ben het beu om van jou en je moeder te horen wat ik wel en niet mag,’ reageerde Ann.

William werd zo boos dat hij zijn vrouw sloeg, waarna ze achterover tegen een muur viel.

‘Ik ben niet bang voor jou!’ schreeuwde ze, terwijl ze een asbak naar hem gooide.

Het was niet de eerste keer dat William haar sloeg. Volgens kennissen verscheen ze regelmatig onder de blauwe plekken op feestjes.

Scheiding leidt tot moord

Tijdens een reis naar Kansas in het najaar van 1955 ontdekte William dat Ann helemaal geen wees was, zoals ze eerder had beweerd. Hij vertelde zijn advocaten dat hij wilde scheiden, omdat het huwelijk onder valse voorwendselen was gesloten. Waarschijnlijk vertelde hij zijn vrouw over de scheiding in hetzelfde weekeinde dat Ann haar jachtgeweer op hem richtte en de trekker overhaalde.

‘Ik heb het gedaan,’ snikte Ann, liggend over zijn naakte lichaam, toen de politie iets na 2.00 uur ’s nachts arriveerde.

Ann vertelde dat ze zonder waarschuwing op een inbreker had geschoten, ook al stond de man naakt in de deuropening van Williams slaapkamer. Er waren ook geen sporen van inbraak.

Ann werd echter niet meegenomen naar het politiebureau. In plaats daarvan overtuigde haar advocaat de autoriteiten ervan dat zijn rijke cliënte moest worden opgenomen in het beste ziekenhuis van Manhattan.

De volgende ochtend werd Amerika wakker met het vreselijke nieuws. ‘The Shooting of the Century’, noemde Life Magazine het drama in Oyster Bay.

Voor Anns schoonmoeder, Elsie Woodward, was het verlies van haar zoon – twee jaar na de dood van haar man – een zware klap. Ze wist zeker dat haar schoondochter schuldig was.

Maar schuldig of niet, de supersnob wilde niet dat de familie Woodward door het slijk werd gehaald. En dus bezocht de 72-jarige weduwe anderhalve week later haar schoondochter in het ziekenhuis, om haar te vertellen wat er ging gebeuren. Elsie vertelde haar ook dat William zijn testament had veranderd, zodat Ann niets zou erven.

Ann moest genoegen nemen met hun woning op Long Island, een exclusief huis in Manhattan en een maandelijks pensioen voor de rest van haar leven. In ruil daarvoor werden haar twee kinderen naar een Zwitserse kostschool gestuurd. Maar het belangrijkste was dat Ann moest voorkomen dat ze veroordeeld werd voor de moord op haar man. Ann accepteerde de voorwaarden.

Gelukkig voor Elsie vond het gerechtelijk onderzoek achter gesloten deuren plaats, zodat er geen smeuïge details over hun huwelijk naar buiten kwamen. Ze was vooral opgelucht dat alle affaires van haar zoon geheim bleven.

In een stijlvolle zwarte jurk en een breedgerande hoed arriveerde Ann op 25 november 1955 bij het gerechtsgebouw in Nassau, Long Island, waar een jury moest beslissen of ze zou worden aangeklaagd voor moord met voorbedachten rade.

Bijna 10 uur lang presenteerden de politie, forensisch wetenschappers en ballistisch experts hun bevindingen. Ann werd een half uur ondervraagd – met lange pauzes omdat ze moest huilen. Na een half uur was de jury het eens geworden.

‘Ze schoot om zichzelf en haar gezin te verdedigen,’ vatte de voorzitter het samen. Ann werd vrijgesproken.

Maar ondanks deze uitspraak kon Ann niet terug naar haar zorgeloze luxeleventje – ze werd overal buitengesloten. Ze kreeg geen uitnodigingen meer voor de feestjes van beroemdheden waar ze haar hele leven naar had verlangd. In plaats daarvan noemden de jetsetters haar voortaan ‘Annie Get Your Gun’.