Tieners willen de perfecte moord plegen

Volgens Nathan was zelfs moord moreel verdedigbaar. Richard was hyperintelligent en was als jongste ooit afgestudeerd aan de University of Michigan, maar las nu vooral misdaadboeken. De twee einzelgängers ontwikkelden een bijzondere vriendschap.

Richard zocht graag het gevaar op, en wat begon met valsspelen bij het kaarten, liep uit op vandalisme. Nathan keek op tegen Richard en deed overal aan mee. Al snel gingen de twee rijkeluiszoontjes auto’s stelen en in de prak rijden. Ze namen steeds grotere risico’s, maar omdat ze nooit op heterdaad betrapt werden, besloten Nathan en Richard het ultieme risico te lopen: ze wilden een moord plegen en ermee wegkomen.

Zeven maanden lang planden de twee de perfecte moord. Ze spraken af wie ze zouden ombrengen en hoe ze zich van het bewijs zouden ontdoen. Nathan en Richard maakten het zichzelf zo lastig mogelijk. Het slachtoffer mocht niet een willekeurige onbekende uit een verre stad zijn, maar moest uit hun omgeving komen.

Als de moord gepleegd was, zouden ze losgeld eisen van de familie om de misdaad authentieker te laten lijken en om het risico op ontdekking nog groter te maken.

De 14-jarige Bobby Franks was het ideale slachtoffer. Hij woonde ook in Kenwood en was een verre neef van Richard. Op 21 mei zagen de twee Bobby alleen naar school lopen. Hij liet zich makkelijk in de auto lokken die ze voor dat doel gehuurd hadden. Nathan en Richard hadden afgesproken hem naar Wolf Lake te brengen en samen te wurgen, zodat ze beiden schuldig waren.

Maar het verliep niet als gepland. Toen Bobby op de achterbank zat, probeerde Richard hem bewusteloos te slaan met een beitel, maar de jongen verzette zich en Richard raakte in paniek. Hij hakte met de beitel net zo lang op de schedel van zijn neef in tot het interieur van de auto onder het bloed zat en de jongen niet meer bewoog.

Bril brengt politie op het spoor

Voordat Nathan het lichaam in de buis bij Wolf Lake schopte, goten ze zuur over het gezicht, zodat Bobby moeilijker te identificeren zou zijn.

Toen reden de twee jonge mannen terug naar Chicago. Onderweg kochten ze postzegels voor de losgeldbrief, waarna ze de kleren van Bobby en van henzelf verbrandden in de kelder onder Richards huis.

Toen de bebloede bewijzen weggewerkt waren, belde Nathan de moeder van Bobby, Flora Franks, en stelde zich voor als Mr. Johnson. Hij legde uit dat haar zoon veilig was en dat ze later een brief zou krijgen waarin 10.000 dollar losgeld werd geëist.

Maar al voordat Flora Franks en haar man de brief ontvingen, ging er opnieuw iets mis: de volgende ochtend om acht uur was de fabrieksarbeider Tony Minke op weg naar zijn werk via de paden langs het kanaal bij Wolf Lake.

In de felle ochtendzon zag hij een kindervoet in het troebele water, en hij sloeg meteen alarm. Al snel stonden de kranten van de maffiastad Chicago vol verhalen over ‘de ergste misdaad uit de geschiedenis van de stad’. Het lichaam was nog niet geïdentificeerd, maar Nathan en Richard werden zenuwachtig en gingen niet meer achter het losgeld aan.

Ze haalden opgelucht adem toen een leraar van Bobby’s school werd opgepakt. Hij zou homoseksueel zijn, en dus pervers. Omdat Bobby’s lichaam naakt was aangetroffen, dacht de politie aan een zedendelict.

Maar de recherche had vlak bij het lijk ook een bril gevonden. Het frame was duur en opvallend. Een rondgang langs de opticiens van de stad leerde dat de bril van Nathan Leopold was, die prompt werd verhoord.

Geveld door de chauffeur

Nathan gaf toe dat de bril van hem was. Hij verklaarde dat hij een paar dagen voor de moord met een vriend in het gebied was geweest om vogels te kijken en dat hij de bril daar moest hebben verloren.

De vriend in kwestie bevestigde zijn verhaal. Nathan zei ook dat hij op de dag van de moord met Richard had rondgereden in zijn rode Willys-Knight- sportwagen om meisjes te kijken. Het alibi leek waterdicht.

De openbaar aanklager van Illinois, Robert Crowe, had echter argwaan.

Uit technisch onderzoek bleek dat de losgeldbrief op dezelfde Underwood-schrijfmachine was geschreven als papieren die bij een huiszoeking bij Richard waren gevonden.

De vrienden hadden die gestolen van de universiteit in de stad Ann Arbor op zes uur rijden van Chicago. Maar omdat de schrijfmachine inmiddels weggewerkt was, was er geen concreet bewijs.

De ouders van Nathan en van Richard bezwoeren dat hun zonen onschuldig waren. Met de beste bedoelingen stuurde Nathans vader de chauffeur van het gezin, Sven Englund, als getuige naar de aanklager. Op de dag van de moord had Nathan Englund verzocht de remmen van de rode sportwagen na te kijken. Omdat die de hele dag in de garage had gestaan, kon Nathan volgens zijn vader niet bij Wolf Lake zijn geweest.

Het viel Crowe op dat die verklaring niet strookte met het verhaal dat Nathan en Richard die dag hadden rondgereden.

Nathan werd met de verklaring van de chauffeur geconfronteerd en bekende de moord. Hij zei er wel bij dat Richard het brein was en dat die Bobby had gedood.

Op 31 mei stond Robert Crowe vroeg in de ochtend de journalisten buiten zijn kantoor te woord. Hij kon melden dat de daders van de ‘perfecte moord’ na slechts 10 dagen waren opgepakt.