Colleen Stan is opgelucht als een blauwe Dodge stopt in de berm. De 20-jarige vrouw is vroeg opgestaan op deze donderdag 19 mei 1977 omdat ze heel graag op bezoek wil bij haar vriendin in het plaatsje Westwood in Noord-Californië. Meer dan 500 kilometer heeft ze al liftend afgelegd vanuit haar woonplaats in Oregon, en nu is het nog maar 100 kilometer.
‘Waar moet je heen?’ roept de vrouw in de bijrijdersstoel.
‘Naar Westwood,’ antwoordt Colleen, die zich meteen op haar gemak voelt als ze ziet dat het stel in de auto een baby’tje bij zich heeft. Ze is een ervaren liftster en heeft net nog een aanbod afgewezen van vijf jongens die haar wel wilden meenemen. Dat vond ze te riskant.
‘Wij gaan ook die kant op. Stap in!’ zegt de man achter het stuur van de blauwe Dodge, en niet veel later zit Colleen op de achterbank met haar slaapzak naast zich. Ze is blij dat ze voor het donker bij haar vriendin zal zijn.
Ze is daar echter in één klap een stuk minder gerust op als de chauffeur plankgas geeft terwijl hij de weg op draait, waardoor het druivensap dat Colleen net wil gaan drinken alle kanten op vliegt.
Als ze opkijkt, ziet ze hoe de man haar in de achteruitkijkspiegel recht aankijkt met een zelfgenoegzame glimlach om zijn mond. Het echtpaar blijkt wel heel veel belangstelling voor haar te hebben: de twee vragen Colleen het hemd van het lijf terwijl ze door de heuvels en bergen van Noord-Californië rijden.
‘Heb je er bezwaar tegen als we even stoppen om de ijsgrotten te bekijken? We hebben gehoord dat die hier ergens in de buurt zijn,’ zegt de vrouw als het nog 60 kilometer naar Westwood is.
Colleen maakt geen bezwaar. Ze wil niet ondankbaar overkomen, en al snel draait de man een bosweggetje op, waar hij onder een groepje naaldbomen stopt en de motor uitschakelt.
De 20-jarige Colleen Stan was een ervaren en behoedzame liftster die al vele malen was ingestapt bij vreemden voordat ze een lift kreeg van het echtpaar Hooker.
Het echtpaar stapt uit en loopt weg. De man is plotseling nergens meer te bekennen. Colleen vraagt zich net af waar hij gebleven is als de achterdeur opengerukt wordt. De man springt de achterbank op en drukt Colleen een groot slagersmes op de keel.
‘Handen boven je hoofd,’ beveelt hij, en de geschokte Colleen voelt hoe hij haar handen achter haar rug duwt, waarna hij een paar handboeien om haar polsen aanbrengt en dichtdoet.
‘Mijn God, hij wil me vermoorden,’ denkt de jonge vrouw. De man brengt een zware houten kist om haar hoofd aan, zodat ze niets meer ziet en hoort.
Haar ontvoerder, de 23-jarige Cameron Hooker, is niet van zins haar meteen te doden. Hij heeft een veel gruwelijker en geavanceerder plan. Zeven jaar lang zal ze zich in het donker bevinden dat zojuist om haar is gesloten.
Leven op twee meter
Een paar uur lang rijden Colleens ontvoerders rondjes met haar in de auto. Ze wachten tot het donker is ingevallen in hun woonplaats Red Bluff. Eindelijk merkt Colleen dat de hengsels van de 10 kilo zware kist opengaan.
Het voelt als een bevrijding om weer onbelemmerd te kunnen ademhalen, maar haar handen zijn nog geboeid en Hooker heeft een prop in haar mond gedaan en een doek voor haar ogen gebonden.
‘Schiet op!’ beveelt de man terwijl hij Colleen naar een huis brengt. Ze dalen 14 traptreden af naar een koude kelder.
‘O God, help me! Wat willen deze mensen me aandoen?’ denkt Colleen. Ze krijgt het bevel om op een witte koelbox op de grond te gaan staan.
Hooker maakt de handboeien vast aan een buis aan het plafond en begint haar uit te kleden. Colleen ruikt ‘het zweet en het vet op zijn lijf’. Plotseling schopt Hooker de koelbox om, waardoor haar naakte lichaam in de lucht bungelt.
Ze hangt alleen aan de handboeien. De pijn giert door haar lijf, maar daar lijkt de ontvoerder juist opgewonden van te raken.
Hooker rent de trap op en haalt zijn vrouw naar de kelder. Het echtpaar kleedt zich uit en heeft seks op een tafel naast Colleen, die nog steeds aan de buis hangt. Hooker onderbreekt de gemeenschap om een zweep van de muur te pakken, die hij zo hard op Colleens rug laat neerdalen dat ze het uitschreeuwt van de pijn. Ze kan niet anders.
‘Hou je bek en ontspan. Dan is het sneller voorbij,’ sist Hooker.
Na een kwartier schuift de ontvoerder een kist onder Colleen, waarna hij en zijn vrouw de daad afmaken. Terwijl de echtgenote weer naar boven gaat, maakt Hooker zijn gevangene los. De uitgeputte Colleen krijgt een prop in haar mond en haar armen en benen worden gebonden. De kist gaat weer over haar hoofd.
De dagen daarna gaat de mishandeling door. Hooker pleegt alle sadistische handelingen alleen: slechts één keer komt zijn vrouw Janice naar beneden en haalt ze de kist van Colleens hoofd:
‘Je moet weten dat jij de pijn voor mij draagt. Maar wees gerust: er komt geen seks,’ zegt Janice. Ze wil weten wat Colleen zou doen als ze haar zou vrijlaten.
‘Naar de politie gaan!’ roept ze.
‘Dom!’ antwoordt de vrouw, waarna ze de hoofdkist weer terugzet.
Terwijl Colleen een paar dagen baalt van haar instinctieve antwoord, hoort ze getimmer en gezaag. Er wordt iets gebouwd, en ze beseft dat dat geen goed teken is. Na 12 dagen gevangenschap maakt ze kennis met het nieuwe martel-instrument dat Hooker heeft gemaakt.
‘Kruip erin!’ zegt Cameron Hooker kortaf. Colleen heeft geen keus en moet in de houten kist plaatsnemen.
2 meter lang, 75 centimeter breed en 50 centimeter hoog is de kist die in de plaats moet komen van de bak die om het hoofd van Colleen zat. Het bouwsel heeft dubbele wanden en is dus geluiddicht en stevig. Van nu af aan is deze kist de verblijfplaats van Colleen.
Cameron Hooker kreeg levenslang voor zijn sadistische misdaden, waaronder, volgens Janice, de moord op een ander jong meisje. In de rechtbank bekende Hooker de ontvoering, maar hij beweerde dat de martelingen wel meevielen. De martelwerktuigen lieten echter geen misverstand bestaan over de hel waarin Colleen had geleefd.
Ontvoerde tekent een contract
Naarmate de maanden verstrijken went Colleen aan een leven in het donker, 23 uur per dag.
’s Avonds mag ze er even uit voor een glas water en twee broodjes – haar dagelijkse rantsoen. Als ze het eten op heeft, begint de mishandeling. Ze wordt nu regelmatig gewurgd en haar ledematen worden uitgerekt.
Vanwege haar slechte toestand is haar menstruatie tot nu toe uitgebleven, maar in augustus 1977 keert die terug en begint het te stinken in de kist.
Voor het eerst in drie maanden mag Colleen de kelder uit en gaat ze in bad. Dat mag voortaan één keer per maand, en ze krijgt zelfs een tandenborstel.
Er hangt echter een prijskaartje aan deze kleine verbeteringen: op 25 januari 1978 legt Hooker Colleen een slavencontract voor en doet hij haar blinddoek af. Voor het eerst sinds de kidnapper een mes op haar keel zette ziet ze zijn gezicht.
Het is alsof ze ‘de duivel zelf in de ogen kijkt’, en tussen de bakkebaarden ziet ze hetzelfde zelfgenoegzame lachje als op de dag dat ze ontvoerd werd, nu al acht maanden geleden.
‘Ze weten dat je hier bent,’ zegt hij. ‘The Company heeft ontdekt dat je in de kelder zit en wil dat we 1600 dollar betalen om je te registreren,’ legt Hooker met een ernstige blik uit.
Colleen heeft nog nooit gehoord van The Company en begrijpt er niets van, maar ze moet tekenen. In het contract staat dat ze zich aan Hooker onderwerpt en hem op zijn wenken moet bedienen.
‘Dit is het werk van de duivel,’ zegt Colleen. ‘Wat als ik niet teken?’
‘Dan teken ik voor je en zorg ik dat je er spijt van krijgt,’ dreigt Hooker.
Colleen schrijft dus haar naam op het contract en aanvaardt daarmee dat ze nu ‘K’ heet.
De koude rillingen lopen haar over de rug als Hooker uitlegt dat The Company een geheime organisatie van machtige mannen is – artsen, politici en politieagenten – die er alles aan doen om slaven die het contract ondertekend hebben in hun macht te houden.
‘Ze sporen elke slaaf die dom genoeg is om te vluchten op en delen straffen uit. Ze deinzen nergens voor terug en zullen je familie iets aandoen om je te pakken te krijgen,’ zegt Hooker.
Hij dreigt de arts van The Company te laten komen als ‘K’ schreeuwt of te veel praat. Die zal haar stembanden doorsnijden.
‘Ja, meneer,’ antwoordt Colleen.
Onder het waterbed
Nu ze het contract ondertekend heeft, krijgt Colleen nieuwe privileges. Hooker merkt hoe bang ze is voor The Company en weet zeker dat ze niet zal proberen te vluchten.
‘K’ mag boven komen om schoon te maken en af te wassen. De slavin krijgt zelfs een nachthemd dat ze in huis mag dragen: Janice wil niet hebben dat ze naakt rondloopt.
In april 1978 verhuist het echtpaar Hooker naar een woonwagen. Colleen wordt naar de slaapkamer gebracht, waar een nieuwe kist is gebouwd onder het waterbed van het stel.
‘Kruip erin,’ beveelt Hooker, waarna Colleen op handen en voeten de kist in gaat. Hij is nog kleiner dan de vorige.
In de kist liggen Colleens slaapzak en een bedpan, zodat ze er voortaan niet meer uit hoeft om te plassen.
Elke beweging is echter moeizaam in de 38 centimeter hoge constructie, die aanvoelt als een doodskist wanneer Hooker het luik aan het voeteneinde dichtschroeft.
Hoewel de kist krap is en Colleen moet meeluisteren als het echtpaar seks heeft, is ze blij met de verhuizing.
Hooker vertrouwt zijn slavin, die helpt in het huishouden en zelfs naar buiten mag om in de tuin rond de woonwagen te werken. De ontvoerder heeft de buren op de mouw gespeld dat Colleen als dienstmeisje voor hem en zijn vrouw werkt.
Colleen brengt het grootste deel van de dag echter nog door in de kist, en in september 1978 hoort ze dat Janice een kind baart in het waterbed.
Maar de aanwezigheid van een baby en een meisje van twee in huis verandert niets aan het sadistische gedrag van Hooker, die Colleen inmiddels ook verkracht. De ontvoerder bedenkt voortdurend nieuwe martelmethoden.
Zo schroeit hij haar tepels en krijgt ze stroomstoten terwijl het echtpaar de televisie zo hard zet dat de buren het gegil niet horen.
‘Ik doe dit niet om je te straffen, maar omdat ik het prettig vind,’ geeft Hooker op een avond ineens toe.
De sadist Cameron Hooker bouwde meerdere constructies om zijn slavin in zijn macht te houden. De houten kist waar Colleen Stan ruim zes jaar in doorbracht, stond onder het waterbed van het echtpaar Hooker.
Colleen mag naar haar familie
In 1980 is Hooker zo tevreden over zijn slavin dat ‘K’ elke ochtend uit de kist mag om op de kinderen te passen terwijl de ouders werken. De kinderen zijn de enige bron van plezier in het leven van Colleen. De meisjes zijn dol op hun babysitter en hebben geen idee dat ze in een kist in de slaapkamer woont.
Die zomer – na drie jaar gevangenschap – is Colleen verrast als Hooker haar toestemming geeft haar vader in het Californische Riverside te bellen. In de 10 maanden daarna spreken vader en dochter elkaar nog een paar keer, maar Colleen kan hem niet de waarheid vertellen of zeggen waar ze zich bevindt.
In maart 1981 komt dan eindelijk het bericht waar ze zo lang van gedroomd heeft: ‘The Company is ermee akkoord gegaan dat je je familie kunt bezoeken,’ zegt Hooker, maar hij waarschuwt dat er streng toezicht gehouden zal worden.
‘Ze luisteren de telefoon af en plaatsen afluisterapparatuur in het huis van je ouders. Als er een probleem is, zullen beveiligers het huis bestormen en vallen er gewonden,’ zegt Hooker. Een paar dagen later wil hij testen of ‘K’ echt alles doet wat haar gezegd wordt.
‘Stop dit hagelgeweer in je mond en haal de trekker over.’
Zonder aarzelen pakt Colleen het geweer dat Hooker heeft meegenomen, steekt de loop in haar mond en haalt meteen de trekker over.
Klik – er zaten geen patronen in en de slavin is geslaagd voor de test. ‘K’ mag een afspraak met haar vader maken, en op 20 maart 1981 zet Hooker haar af bij haar ouderlijk huis.
‘Colleen, we zijn zo blij je te zien,’ zegt haar vader als hij opendoet. Het hele gezin staat haar op te wachten.
Voor het eerst in bijna vier jaar voelt Colleen liefde, en ze staat op het punt in huilen uit te barsten en uit de school te klappen over haar sadistische ontvoerder, maar ze is bang voor The Company.
Haar ouders willen natuurlijk weten waar ze al die tijd geweest is, maar ze durven het niet te vragen uit angst dat ze weer uit hun leven zal verdwijnen. Alleen haar zus Bonnie kan zich die avond niet inhouden en stelt één vraag: ‘Waarom heb je ons niet nu en dan geschreven en gebeld?
‘Ik ... ik had geen ... geld om postzegels te kopen en telefoongesprekken te voeren. Ik had het te druk met ... eh ... het werk in de tuin,’ stottert ze.
Dat antwoord sterkt het gezin in het vermoeden dat de bleke, slecht geklede Colleen bij een sekte is gegaan. Tot haar opluchting komen er niet meer vragen, en ’s nachts slaapt ze in een zacht bed. Maar de volgende dag gaat de bel.
‘Ik ben Mike en ik kom Colleen halen,’ zegt Cameron Hooker.
‘Colleen, we moeten gaan,’ roept hij. Haar maag draait zich om.
Hooker maakt de familie wijs dat hij de vriend van Colleen is. Haar stiefmoeder weet nog snel een foto van het stel te maken voordat ze zich uit de voeten maken.
Uit vrees voor The Company en de wraakacties die kunnen volgen als ze hem niet gehoorzaamt, glimlacht Colleen terwijl ze Hooker omhelst.
‘Hoe was het bezoekje?’ wil Hooker weten als ze in de auto zitten.
‘Geweldig. Godzijdank. Ik ben zo blij dat The Company me toestemming gaf,’ antwoordt Colleen, die er snel achter komt dat ze een prijs betaalt voor het uitstapje.
Hooker maakte zich veel zorgen dat hij zijn slavin kwijt zou raken, en de ontvoerder zit ermee dat de familie van Colleen zijn gezicht gezien heeft. Na een hardhandige verkrachting duwt hij Colleen in de kist onder het bed en draait hij de schroeven stevig aan.
Colleen omhelsde haar ontvoerder toen ze op bezoek waren bij haar ouders. Op basis daarvan en van de 29 liefdesbrieven die ze aan Hooker had geschreven, vermoedden deskundigen dat Colleen Stan aan het Stockholmsyndroom leed. In de rechtbank verklaarde ze dat de liefdesverklaringen uitsluitend bedoeld waren geweest om de sadist Hooker milder te stemmen.
Janice bevrijdt Colleen
Drie jaar lang zit Colleen het grootste deel van de tijd in de kist, soms dagenlang. Ze krijgt minder te eten en haar haar begint uit te vallen vanwege ondervoeding. De slavin mag af en toe kort naar buiten om te worden mishandeld.
In het voorjaar van 1983 begint Janice regelmatig de kist open te maken – met goedkeuring van Cameron. De twee vrouwen, die bijna even oud zijn, lezen samen in de Bijbel, en Colleen krijgt weer wat kleren. Ze was sinds het voorjaar van 1981 naakt geweest.
Colleen en Janice bouwen een band op door het lezen van de Bijbel, en de echtgenote van Cameron begint zich af te vragen waar ze nu eigenlijk mee bezig zijn: Colleen wordt mishandeld in plaats van zijzelf. Als Hooker in 1984 plannen gaat maken om meer slavinnen te ontvoeren en Colleen tot zijn tweede vrouw te maken, wordt het haar te gortig.
‘Ik moet je iets ergs vertellen,’ zegt ze op 9 augustus tegen Colleen.
‘Cameron hoort niet bij The Company. Ik hoop dat je me kunt vergeven.’
Het duurt even voor het tot Colleen doordringt. Dan barst ze in huilen uit.
‘O God, hoe heb ik zo dom kunnen zijn?’ weet ze uit te brengen tussen de tranen door. Ze beseft dat ze jaren eerder had kunnen vluchten, zonder dat haar familie in gevaar was.
Als Colleen zich herpakt heeft, spreken de vrouwen af om samen weg te gaan. Als Colleen bij het busstation van Red Bluff aankomt, neemt ze contact op met haar vader, die geld overmaakt voor de bus naar Riverside, waar haar familie haar opwacht.
Kort voor de bus vertrekt loopt ze naar de telefooncel en belt ze haar ontvoerder: ‘Ik ga bij je weg en je kunt me niet tegenhouden,’ zegt Colleen triomfantelijk. Voor het eerst hoort ze Cameron Hooker aan de andere kant van de lijn in snikken uitbarsten.
‘Vaarwel,’ zegt de ex-slavin, en ze stelt zich voor hoe de glimlach op zijn gezicht nu verdwenen is. Na zeven jaar in een kist kan haar leven beginnen.