In de jaren 1960 wurgde een seriemoordenaar in de Amerikaanse stad Boston zeker 13 vrouwen. In de film Boston Strangler staat de zoektocht van twee vrouwelijke journalisten naar de moordenaar centraal.
Op één punt onderscheidt de film zich positief van de vele andere films en series over seriemoordenaars van de laatste tijd. Boston Strangler laat namelijk zelden de gewelddadige dood van de slachtoffers zien. De film richt zich op twee journalisten van de lokale krant Boston Record-American, die achter de dader aan zitten.
De belangrijkste hoofdpersoon is journalist Loretta McLaughlin. Zij moet onbeduidende recensies schrijven over broodroosters en krultangen, terwijl de interessante opdrachten naar haar mannelijke collega’s gaan.
Maar Loretta is ambitieus, en als ze een verband ziet tussen een reeks moorden op oudere vrouwen in de zomer van 1962, smeekt ze haar baas of ze dit spoor mag volgen.
Film: Loretta wil dolgraag over misdaad schrijven
Loretta McLaughlin werkt voor de lifestylesectie van de krant en moet een broodrooster recenseren. Als ze lucht krijgt van de seriemoordenaar, overtuigt ze haar baas ervan om haar op de zaak te zetten.
Werkelijkheid: Ze had al misdaad verslagen
Loretta McLaughlin had al eerder over misdaad geschreven. In de jaren 1950 versloeg ze talloze rechtszaken, ook moordzaken. Zo schreef ze in 1953 over een 25-jarige vrouw die de 14-jarige zus van haar ex doodschoot.
Samen met haar collega Jean Cole offert ze al haar tijd (en haar huwelijk) op aan het ontrafelen van de zaak van de ergste seriemoordenaar van Boston, die in twee jaar tijd minstens 13 vrouwen ombracht.
Onderweg leggen de twee journalisten de incompetentie en onverschilligheid van de politie in deze zaak bloot. Zoals Loretta zegt: ‘Niemand geeft om de waarheid. Daardoor komen mensen weg met moord.’
De Boston Strangler kwam echter niet weg met zijn gruweldaden – dankzij het tweetal. Hun werk bracht de politie op het spoor van Albert DeSalvo, die alle moorden bekende.
De film is grotendeels trouw aan het verhaal en bevat een aantal mooie details die de spanning verhogen. Zo krijgt Loretta McLaughlin thuis telefoontjes van onbekende mannen, die onheilspellend in de hoorn hijgen.
Film: Labiele Harvard-student wordt verdacht van moord
Op een gegeven moment verdenken de journalisten de jonge Harvard-student Daniel Marsh, die duidelijk labiel is. Loretta zoekt hem thuis op, maar slaat op de vlucht omdat ze bang is dat hij haar zal vermoorden.
Werkelijkheid: Daniel Marsh bestond niet
Daniel Marsh is verzonnen om spanning te creëren. De naam werd door de politie als pseudoniem gebruikt voor een onbekende dader.
Helaas doet Boston Strangler hier en daar gehaast en gekunsteld aan, wat ten koste gaat van de feiten. Zo deelt Loretta tips met één politieagent, die ze in het geheim ontmoet.
In werkelijkheid werkte Loretta McLaughlin samen met meerdere politieagenten, maar dat aspect moet wijken voor een wat eenzijdig beeld van de politie van Boston, die wordt weggezet als een stelletje seksistische amateurs.
En als Loretta gedwongen wordt om samen te werken met Jean Cole, lijkt het of ze elkaar nog niet kennen. Maar in feite hadden de twee journalisten al vaker samengewerkt, onder andere aan een artikel over Dwight D. Eisenhower in de aanloop naar de presidentsverkiezingen van 1952.
Film: Moordenaar had handlangers
Nadat Albert DeSalvo is gearresteerd, begint Loretta McLaughlin te twijfelen of hij wel echt achter alle moorden zit. Ze denkt dat DeSalvo twee medeplichtigen had.
Werkelijkheid: DNA-analyses wijzen op DeSalvo
Loretta McLaughlin dacht niet dat de Boston Strangler met anderen samenwerkte. Acht jaar later werd dat ook niet meer betwijfeld. DNA-analyse stelde definitief vast dat DeSalvo alle 13 moorden had gepleegd.
De grootste misdaad die de film begaat in naam van de fictie, is de scène waarin de hoofdverdachte erin toestemt om vanuit de gevangenis met Loretta te praten. Hij wil haar vermoeden bevestigen dat hij de moorden niet in zijn eentje heeft gepleegd.
Nadat hij heeft opgehangen, wordt hij achtervolgd door een medegevangene, die hem doodsteekt. Niet alleen heeft het telefoongesprek nooit plaatsgevonden, maar Albert DeSalvo werd ook pas in 1973 in de gevangenis vermoord.
Boston Strangler is een welkome onderbreking in de stroom seriemoordenaarsfilms die ons de laatste jaren overspoelt. De film legt de nadruk op journalistiek graafwerk in plaats van gruwelijkheden, wat resulteert in een nuchter en soms haast klinisch onderzoek van een van de grootste misdaadzaken van de VS.
Helaas konden de filmmakers het niet laten om belangrijke informatie weg te laten en de waarheid te verdraaien omwille van het verhaal.
