Het is 8 januari 1973 en de regen valt al de hele dag met bakken uit de lucht. De 24-jarige Edmund Kemper zit geduldig te wachten in zijn Ford Galaxie. Hij is blij met het slechte weer.
Het is namelijk het perfecte excuus om meisjes in zijn auto te lokken. Hij rijdt door de straten van Santa Cruz, Californië, op zoek naar zijn volgende slachtoffer. Kemper heeft een geruit overhemd en een donkere cowboybroek aan – zijn ‘moordkostuum’ zoals hij het noemt.
De meer dan twee meter lange man heeft al een paar vrouwen doodgeslagen in deze outfit, vooral omdat bloedvlekken vrijwel onzichtbaar zijn op de donkere stof.
Het is bijna 17.00 uur als Ed door zijn grote, ronde bril een figuur ziet die een duim in de lucht houdt. Hij gaat eropaf.
‘Cindy,’ stelt het meisje zich voor als ze op de bijrijdersstoel van de Ford gaat zitten. Ze vertelt dat ze net klaar is met babysitten en dat ze op weg is naar haar studentenkamer. Dan trekt Kemper van onder zijn stoel een pistool tevoorschijn.
Hij houdt het pistool voor haar gezicht en geniet van de angst in haar ogen. Cindy smeekt de reusachtige man om haar niets aan te doen, maar Kemper stelt haar gerust. Hij zoekt alleen maar iemand ‘om mee te praten’.
De Ford Galaxie rijdt urenlang door het Californische heuvellandschap, tot Kemper een smal, verlaten zijweggetje in slaat. De man pakt zijn pistool weer en gebaart het blonde meisje dat ze in de kofferbak moet gaan liggen.
Cindy protesteert, maar het heeft geen zin. Snikkend gaat ze op een opgerold tapijt liggen. Kemper wil haar verkrachten, maar dat lukt niet. In plaats daarvan plaatst hij de loop van zijn pistool tegen haar slaap en haalt de trekker over.
‘Eén geluid en dan stilte, totale stilte,’ merkt hij verbaasd op.
Clarnell Kemper schold haar zoon vaak uit en zei dat hij nooit een vriendinnetje zou kunnen krijgen.
De moordenaar doet de achterklep dicht en rijdt dan zorgeloos naar zijn moeder, bij wie hij nog in huis woont. Ed heeft geluk. De buren zijn niet thuis. In de stromende regen sleept hij het lijk van Cindy naar zijn slaapkamer.
Hij stopt haar lichaam in een kast en is net klaar met douchen als zijn moeder, Clarnell, in de deuropening staat.
‘s Avonds moet Ed de hele tijd denken aan het lijk in zijn kast. Hij kan niet wachten totdat zijn moeder de volgende dag weer naar haar werk gaat, zodat hij het tweede gedeelte van zijn zieke fantasieën kan uitleven.
Clarnell Kemper ziet haar zoon als een nutteloze freak. Ze heeft geen idee dat hij een gezochte seriemoordenaar is die zijn slachtoffers in stukken snijdt – en ook niet dat Ed voor haar iets gruwelijks in petto heeft.
Santa Cruz stond bekend om het strandleven, maar vanaf 1970 ook vanwege seriemoordenaars.
Idyllisch kuststadje in Californië werd mekka voor seriemoordenaars
In het begin van de jaren 1960 stond Santa Cruz in Californië bekend als een idyllisch kuststadje. De 30.000 inwoners leefden een onbezorgd bestaan. Vanaf 1965 kwamen er ook steeds meer studenten naar de stad, omdat er een nieuwe afdeling van de University of California werd gevestigd.
Het onbezorgde leven in Santa Cruz leidde ertoe dat jongeren vaak liftten als ze ergens naartoe moesten – en daardoor werden ze gemakkelijke slachtoffers voor seriemoordenaars. Naast Edmund Kemper was ook de seriemoordenaar Herbert Mullin actief. Hij vermoordde 13 mensen, omdat hij dacht dat hij zo een aardbeving in Californië kon voorkomen.
Het jaar daarvoor, 1971-1972, was er in Santa Cruz ook al een massamoordenaar actief. John Linley Frazier, The Killer Prophet, vermoordde een oogarts, zijn gezin en zijn secretaresse. De religieuze fanaat beweerde dat god hem opdracht had gegeven om de moorden te plegen.
Edmund Kemper onthoofdt huiskat
Edmund Emil Kemper had een moeilijke jeugd achter de rug. Hij werd geboren in Burbank, Californië, in 1948 en al op jonge leeftijd hoorde hij zijn ouders vaak ruzie maken.
Met name Clarnell, zijn moeder, schold haar man regelmatig uit, omdat hij een loser was en niet genoeg geld verdiende. Ook vond ze dat hij te slap was voor zijn zoon, maar te streng voor hun twee dochters.
Toen Ed negen jaar was, gingen zijn ouders uit elkaar en zag hij zijn vader nauwelijks meer. Maar Ed miste hem enorm, vooral omdat zijn moeder dronk en hem voortdurend uitschold.
’s Nachts dwong ze hem om in de kelder te slapen zonder ramen. Hij had er geen matras. Het duurde acht maanden voordat zijn vader de mishandelingen ontdekte.
‘Ik vroeg me al een hele tijd af hoe het zou zijn om je oma te vermoorden.’ 15-jarige Edmund Kemper
‘Ed was doodsbang voor die plek. Er was maar één uitgang, en dan moest je eerst de keukentafel verplaatsen en het luik openen. Ik dreigde naar de politie te gaan als ze er niet mee op zou houden,’ vertelde Eds vader later.
Ed bleef bij zijn moeder wonen, maar zijn gedrag werd steeds vreemder. Hij onthoofdde de poppen van zijn zussen en op een dag begroef hij zelfs de huiskat levend in de achtertuin, om hem daarna weer op te graven en te onthoofden.
Als 13-jarige strafte hij zijn eigen Siamese kat op dezelfde manier, omdat het dier liever met zijn twee zussen dan met hem wilde spelen.
Ook heeft hij voortdurend ruzie met zijn autoritaire moeder. Uiteindelijk zorgt zijn vader ervoor dat Ed bij zijn grootouders op een boerderij kan gaan wonen.
Als reactie belt Clarnell haar man dronken op en zegt: ‘Die jongen spoort niet. Je moet niet schrikken als hij op een dag je ouders vermoordt.’
Met een lengte van 2,06 meter stak ‘Big Ed’ boven iedereen uit – zelfs de politie.
Edmund Kemper schiet zijn oma dood
Er is maar één persoon die de 15-jarige Ed bijna evenveel haat als zijn moeder, en dat is zijn grootmoeder Maude – een gemene, dominante vrouw bij wie hij helemaal niets goed kon doen.
‘Ze had gewoon een hekel aan me. Ik was een soort tikkende tijdbom – en op een gegeven moment ben ik ontploft,’ verklaart Kemper na zijn arrestatie.
Op een warme dag in augustus 1964 zat de tiener aan de keukentafel met Maude, die hem vroeg om niet zo dom te kijken. Ed stond op, pakte zijn geweer en zei dat hij op konijnen ging jagen.
‘Goed, maar zorg ervoor dat je geen vogels raakt,’ zei Maude giftig. Dat was de druppel. Ed kon het niet meer aan. Hij werd laaiend en richtte zijn geweer op zijn grootmoeder. Er klonk een harde knal en het bloed spoot uit Maude’s neus en mond.
Hij schoot haar nog twee keer in de rug om er zeker van te zijn dat ze echt dood was. Het lijk sleepte hij naar de slaapkamer van zijn grootouders en hij dacht er even aan om haar uit te kleden. Maar die vreselijke gedachte zette hij snel uit zijn hoofd.
Op dat moment hoorde Ed zijn opa de oprit op rijden. De 72-jarige man was boodschappen gaan doen en stond de auto uit te laden toen zijn kleinzoon een kogel door zijn hoofd schoot.
Even raakte Ed in paniek en hij probeerde zijn sporen uit te wissen. Maar al gauw besefte hij dat de dubbele moord nooit op een ongeluk zou lijken.
Hij belde de lokale sheriff en vertelde hem dat hij zojuist zijn grootouders had vermoord. Toen de verbaasde agent op de plaats delict arriveerde en hem vroeg waarom, antwoordde Kemper rustig: ‘Ik vroeg me al een hele tijd af hoe het zou zijn om je oma te vermoorden.’
Meisjes werden in een dodelijke val gelokt
Kemper doorkruiste heel Californië in zijn Ford Galaxie 500. Die auto was zijn belangrijkste moordwapen. Hij had alles zorgvuldig gepland, dus zodra de liftsters ingestapt waren, konden ze geen kant meer op.
Een parkeervergunning van de universiteit van Santa Cruz achter de voorruit liet de liftsters zien dat Kemper een van hen was. Hij had nooit gestudeerd, maar stal de vergunning van zijn moeder, die een kantoorbaantje had aan de universiteit.
De autoradio was vervangen door een politiescanner, zodat Kemper kon volgen waar gepatrouilleerd werd en of zijn slachtoffers gevonden waren.
De deurvergrendeling kon worden geblokkeerd. Als een meisje in de auto ging zitten, zei Kemper dat de deur niet goed dicht zat. Terwijl hij hem dichtgooide, stak hij snel een lippenbalsem in het mechanisme, zodat de deur niet meer van binnenuit open kon.
Onder de bestuurdersstoel verstopte Kemper een pistool dat hij tevoorschijn haalde als hij zijn slachtoffers ging vermoorden. Na de moord op zijn grootouders mocht hij eigenlijk geen vuurwapens meer kopen, maar tijdens zijn psychiatrische behandeling wist hij de artsen te overtuigen dat hij geen gevaar meer was. Daarom was zijn dossier niet meer toegankelijk.
De achterbumper was na een aanrijding beschadigd, waardoor hij gemakkelijker te herkennen was. Kemper had geen geld voor de reparatie en dus zorgde hij er zelf voor dat het achterlicht weer werkte, om te voorkomen dat hij werd aangehouden door de politie.
De kofferbak zat vol stevige plastic zakken en een blauw tapijt dat Kemper gebruikte om de lijken te bedekken, zodat ze niet open en bloot in de kofferbak lagen. Hij had ook een bijl die hij gebruikte om zijn slachtoffers te onthoofden.
Edmund Kemper zit vast met zedendelinquenten
Kemper werd in eerste instantie naar de jeugdgevangenis gestuurd, maar toen de jonge moordenaar werd onderzocht door een rechtspsychiater, kwam die tot de conclusie dat Ed leed aan ‘paranoïde schizofrenie’, en daarom werd hij naar het Atascadero State Hospital gebracht.
Daar merkte dr. William Schanberger als snel dat Ed ‘een intelligente jongen’ was – zo intelligent zelfs dat hij 136 scoorde op een IQ-test. En dus bood de arts Ed een baan aan in het ziekenhuislaboratorium, waar hij gezien werd als een ‘goede medewerker’.
Na verloop van jaren lijkt Kemper steeds normaler te worden. De moordenaar snapt namelijk heel goed wat de artsen van hem willen horen – en dat is dan ook precies wat hij zegt.
‘Hij heeft de afgelopen jaren heel erg goed gereageerd op zijn behandeling en rehabilitatie en ik zie daarom ook geen klinische reden dat hij een gevaar zou zijn voor zichzelf of voor anderen,’ schreef een van de psychiaters in zijn eindrapport, vlak voordat Kemper op zijn 21e verjaardag werd ontslagen.
Ed had natuurlijk niets tegen zijn artsen gezegd over alle andere dingen die hij in het ziekenhuis had geleerd, van de ergste zedendelinquenten in heel Amerika.
Zij hadden hem uitgebreid verteld over verkrachtingen en andere wrede misdrijven – een wereld die hem zo fascineerde dat Ed zelf ook gewelddadige seksuele fantasieën begon te krijgen.
Edmund Kemper vermoordde zijn grootouders en minstens zes vrouwen.
- Maude Kemper, 67 jaar.
- Edmund Kemper, Sr., 72 jaar.
- Allison Liu, 20 jaar.
- Rosalind Thorpe, 23 jaar.
- Mary Anne Persce, 18 jaar.
- Anita Luchessa, 18 jaar.
- Cindy Schall, 18 jaar.
- Aiko Koo. 15 jaar.
Studenten weten van niets
De psychiaters hadden gezegd dat Ed na zijn vrijlating beter geen contact meer kon hebben met zijn moeder. Maar toch plaatsten de Californische autoriteiten de jonge misdadiger onder haar toezicht.
Hij was zes jaar lang weggeweest, maar aan zijn thuissituatie was weinig veranderd. Hij en zijn moeder hadden constant ruzie, waarop hij woedend hun huis in Santa Cruz, waar ze nu woonden, verliet.
Dan ging hij vaak naar de Jury Room, een kroeg waar de lokale politieagenten na hun werk nog wat gingen drinken. Het liefst zou hij zelf ook agent worden, maar met zijn indrukwekkende 2,06 meter en 125 kilo was hij veel te kolossaal om bij de politie te komen. In plaats daarvan nam hij een baantje als treinconducteur.
Vanwege zijn lengte werd hij door iedereen in de Jury Room ‘Big Ed’ genoemd, maar zijn verleden hield hij zorgvuldig geheim.
Kemper begon zijn frustraties op een andere manier uit te leven. Vaak reed hij honderden kilometers in het gebied tussen San Francisco en Santa Cruz, waar hij vaak vrouwelijke liftsters tegenkwam.
Na verloop van tijd begon hij ze ook op te pikken; hij genoot van hun gezelschap – en hun kwetsbaarheid. En langzaam maar zeker werden ze onderdeel van de gewelddadige fantasieën in zijn hoofd. En toen, op 7 mei 1972, was het zover. Hij kon zich niet meer beheersen.
Kemper had geleerd om rustig en vriendelijk te blijven, om de liftsters niet bang te maken met zijn enorme postuur. Dus als hij rond 16.00 uur zijn auto even buiten Fresno langs de weg zet, stappen Mary Anne Pesce en Anita Luchessa zonder te aarzelen in.
De twee 18-jarige meisjes waren eerstejaarsstudenten aan de Fresno State University en ze gingen op bezoek bij een vriendin.
‘Je weet heel goed wat ik wil.’ Edmund Kemper tegen twee slachtoffers
Kemper merkte meteen dat de meisjes de weg niet goed kenden. En dus ging hij zo snel mogelijk van de grote weg af en reed hij met zijn Ford Galaxie naar een verlaten natuurgebied.
Toen hij ineens een kleine zijweg in draaide, beseften de meisjes dat ze in de problemen zaten. Zonder iets te zeggen, haalde Kemper een pistool tevoorschijn.
‘Wat wil je?’ vroeg een van de twee studentes. ‘Dat weet je heel goed,’ luidde het antwoord van Kemper. Anita probeerde op hem in te praten, maar tevergeefs.
De reusachtige man bond haar handen vast, tilde Mary Anne op en stopte haar in de kofferbak. Zonder dat Anita het merkte, stak hij haar een paar keer met een mes tot ze dood was.
Toen hij weer naast Anita achter het stuur ging zitten, vroeg ze wat er met haar vriendin was gebeurd. Ed Kemper antwoordde: ‘Ze deed moeilijk, dus heb ik haar neus gebroken. Kijk maar of je haar misschien kunt helpen.’
Zodra Anita was uitgestapt, stak hij haar met een groot mes in de rug. Het 18-jarige meisje zakte echter niet in elkaar, maar begon zich hevig te verzetten.
Kemper probeerde haar keel door te snijden, maar ze weerde zijn aanval af met haar armen, die diepe snijwonden opliepen. Hij bleef op haar in steken en zag tot zijn fascinatie hoe ze bij iedere steek anders schreeuwde en reageerde. Pas na talloze pogingen bleef het meisje stil op de grond liggen.
Daarna sneed Kemper de lichamen in stukken en onthoofdde hij ze – net als hij vroeger met zijn katten had gedaan.
De lichaamsdelen werden zorgvuldig verbrand, maar de hoofden bewaarde hij als trofeeën en om het politieonderzoek te dwarsbomen. Hij genoot ervan om iedereen voor de gek te houden – net als toen in het ziekenhuis.
Kemper bewaarde trofeeën van zijn slachtoffers, zoals kleding en id-kaarten.
Edmund Kemper sneed graag hoofden af
Vier maanden na de moord op Mary Anne en Anita pikte Ed de 15-jarige Aiko Koo op. Ze was op weg naar ballet toen zijn moordlustige impulsen weer eens de overhand kregen. Hij sneed ook haar hoofd af – een ritueel waar hij seksueel opgewonden van werd.
‘Het was een seksuele spanning – als een jager die het hoofd van een hert verwijdert. Ik was de jager en zij het hert,’ zei de moordenaar later tijdens een politieondervraging.
Na de moord op Aiko had Kemper seks met haar lijk. En de babysitter, Cindy Schall, die hij in januari 1973 een kogel door het hoofd schoot toen ze in de kofferbak van zijn Ford Galaxie lag, stond hetzelfde lot te wachten.
Zodra zijn moeder Clarnell naar haar werk was vertrokken, haalde hij het lijk uit de kast om er seks mee te hebben. Daarna sneed hij het in stukken, die hij van een klif buiten Santa Cruz naar beneden gooide.
Haar hoofd bewaarde hij echter weken, tot hij het uiteindelijk begroef in de achtertuin – direct onder het slaapkamerraam van zijn moeder.
‘Ze wilde altijd al dat mensen naar haar opkeken,’ zei Ed cynisch. De relatie met zijn moeder bleef slecht en na een hevige ruzie op 8 februari 1973 sloeg zijn moordlust weer toe.
Ed nam twee liftsters mee, de studentes Rosalind Thorpe en Alice Liu, en schoot hen in zijn auto dood. Daarna nam hij de twee lichamen mee terug naar huis en onthoofdde ze op de oprit, terwijl zijn moeder binnen tv zat te kijken.
Na Kempers arrestatie was hij erg behulpzaam en liet hij de politie zien waar hij alle lijken had verstopt.
Agenten mochten Edmund Kemper graag
Toen er in de winter van 1973 steeds meer verminkte lichaamsdelen van jonge, vermoorde vrouwen rondom de stad werden gevonden, sloeg de paniek in Santa Cruz toe.
Pasgeleden waren de lijken van Rosalind en Alice gevonden en de media stonden vol speculaties over de nieuwe seriemoordenaar, die ‘The Co-Ed Killer’ werd genoemd, omdat hij zich vooral leek te richten op vrouwelijke studenten – zogenoemde ‘co-eds’.
‘Blijf op je kamer na middernacht en doe de deur op slot. Als je echt naar buiten moet, ga dan met zijn tweeën. EN NIET LIFTEN!’ was het dringende advies aan alle vrouwelijke studenten.
Ed Kemper ging naar de Jury Room alsof er niets aan de hand was en daar was iedereen ervan overtuigd dat ‘Big Ed’ nog geen vlieg kwaad zou doen.
‘Het was een topkerel. Hij was aardig en open,’ vertelde agent Jim Conner, die in de kroeg geregeld met Kemper had zitten praten.
In de Jury Room spitste de moordenaar zijn oren om de laatste ontwikkelingen in het politieonderzoek te volgen. ‘Big Ed’ proostte met de agenten alsof hij ‘één van de jongens’ was, terwijl zij het onderzoek bespraken. Kemper hoefde zich geen zorgen te maken, de politie tastte nog volledig in het duister.
Maar naarmate de tijd verstreek, vond de politie steeds meer lichaamsdelen van meisjes die ‘The Co-Ed Killer’ vermoord had – ook al had hij geprobeerd ze goed te verstoppen.
Ed wist dat het net zich rond hem aan het sluiten was en dat zijn vrienden in de Jury Room hem op de hielen zaten. Hij besluit dat het tijd is voor zijn laatste zet: hij moet zijn moeder vermoorden nu het nog kan.
Hamer beëindigt destructieve relatie
Vanaf het moment dat zijn moeder hem als klein jongetje opsloot in de kelder, begon Ed haar te haten – en met iedere ruzie werd die haat sterker. Volgens psychiaters had Kemper de zes vrouwen gedood omdat hun moord een surrogaat was voor de moord op zijn moeder.
Op 20 april 1973 kwam Clarnell laat thuis. Toen Ed even hallo kwam zeggen in haar slaapkamer, zei ze gemeen: ‘Je denkt toch niet dat we nu de hele avond gaan zitten kletsen, of wel?’ Ed reageerde kortaf: ‘Nee, welterusten.’
Toen wist hij het zeker, ze moest dood. Later, toen hij had gecontroleerd of zijn moeder sliep, pakte hij een klauwhamer en een zakmes en liep naar het bed van Clarnell.
‘Sorry voor de rommel, jongens.’ Edmund Kempers briefje aan zijn vrienden bij de politie voor hij Californië verliet
Ed bleef een paar minuten naar haar kijken. Toen tilde hij de hamer hoog op en verbrijzelde haar schedel. Het bloed stroomde langzaam over de lakens, maar toen Ed het zakmes in haar hals stak, spoot het eruit. Ten slotte scheidde hij haar hoofd van de rest van haar lichaam.
Hij legde het hoofd op een plank en schreeuwde er een uur lang naar, bekogelde het met dartpijlen en had er orale seks mee. Uiteindelijk verwijderde hij de tong en stembanden.
‘Dat leek me toepasselijk, zo veel als ze al die jaren tegen mij geroepen en geschreeuwd had,’ vertelde hij later. Maar Ed besloot dat de moord op zijn moeder niet genoeg was – ‘een van haar vriendinnen moest ook sterven’.
En dus belde hij Sally Hallett, een hartsvriendin van Clarnell, en nodigde haar uit voor een verrassingsfeestje dat hij die avond voor zijn moeder wilde geven. Ze kwam even na 20.00 uur aan en liep meteen door naar de bank.
‘Laten we even gaan zitten. Ik ben doodop,’ kon ze nog net zeggen, voordat Ed haar bij de keel pakte. Hij tilde haar van de grond en hield haar vast tot ze niet meer tegenstribbelde. Toen viel hij naast haar dode lichaam in slaap.
Toen hij weer wakker werd, besefte hij dat hij in de problemen zat. Hij reed weg in de auto van Sally Hallett, maar liet eerst nog een briefje achter voor zijn vrienden van de Jury Room: ‘Sorry voor de rommel, jongens.’
Hoor Edmund Kemper vertellen waarom hij de moorden pleegde in dit interview uit 1984.
Edmund Kemper gaf zichzelf aan
Ed Kemper reed 48 uur lang doelloos rond, tot hij in Colorado, in het midden van de VS, aankwam. Hij was aan het eind van zijn Latijn en ernstig in de war.
In de nacht van 24 april 1973 stopte hij bij een telefooncel in de stad Pueblo. Kemper belde naar het politiebureau in Santa Cruz, waar zijn vrienden van de Jury Room werkten.
De agent die de telefoon opnam, dacht eerst dat Kemper een grapje maakte en hing weer op. Pas toen agent Jim Conner ‘s ochtends vroeg de telefoon opnam en Kemper tekeerging over ‘de moorden op de vrouwelijke studenten’ begreep de politie dat het hem ernst was.
‘Je begrijpt dat er ergens iets mis met me is. Ik weet niet precies wat, maar er is gewoon iets mis met me,’ vertelde ‘Big Ed’ vertwijfeld. Even later stopte er een politieauto naast hem.
‘Hij is er. Hij houdt een pistool op me gericht,’ zei Ed in de telefoon. Na zijn arrestatie verleende Kemper de politie zijn volledige medewerking. Hij deed afstand van zijn rechten en bekende elke moord.
Alles werd op een bandrecorder opgenomen. Kemper beschreef zijn misdaden tot in de kleinste details en leek zelfs trots te zijn op zijn feilloze geheugen.
Hij aanvaardde zijn straf en zei dat ‘de samenleving beter af is zonder mij.’ Volgens hem kon hij het best worden opgesloten ‘in een hok waar ik niemand kwaad kan doen,’ zoals hij het zelf omschreef.
En die wens ging in vervulling. Op 14 november 1973 werd Edmund Kemper veroordeeld tot acht keer levenslang – een straf die hij, op 71-jarige leeftijd, nog steeds uitzit in de California Medical Facility, een zwaarbewaakte instelling in de stad Vacaville, Californië.
‘Big Ed’ is modelgevangene
Ed Kemper zit al meer dan 45 jaar vast in de California Medical Facility en gedraagt zich voorbeeldig. Een paar jaar na zijn aankomst begon hij luisterboeken in te spreken, die de staat Californië verspreidde onder blinden.
Inmiddels heeft hij meer dan 5000 uur aan materiaal ingesproken en kreeg hier zelfs een officiële onderscheiding voor.
Op de zwaarbeveiligde instelling heeft hij vastgezeten met o.a. Charles Manson en Herbert Mullin. Kemper had een hekel aan de onhandelbare Mullin, die ook in Santa Cruz actief was geweest.
Maar het lukte ‘Big Ed’ om Mullin zo goed onder de duim te krijgen dat hij hem om toestemming moest vragen om te zingen, en hij kreeg pinda’s als beloning.
Kemper heeft nog geen gebruik gemaakt van de mogelijkheid op vroegtijdige vrijlating. Hij ‘heeft het naar zijn zin’ in de gevangenis en is geliefd onder zowel het personeel als zijn medegevangenen.