In de 16e eeuw wemelde het langs de Duitse landwegen van de struikrovers. Door koude en natte zomers mislukte de oogst vaak en leden de mensen honger. De armoede dreef velen tot misdaad.
Een van de beruchtste rovers was Christman Genipperteinga – en met reden. Zijn daden bezorgden hem de reputatie van een van de meest meedogenloze moordenaars van de middeleeuwen.
Hoe Christman zijn criminele loopbaan begon, weten we niet. Maar zijn tijdgenoot de schrijver Caspar Herber meldt dat Christman zich rond 1569 in een grot bij de plaats Bernkastel aan de Moezel vestigde.
‘Zodra de kinderen geboren waren, wurgde hij ze.’ Caspar Herber, 1581
De grot was ideaal gelegen, met uitzicht op de wegen naar de belangrijke steden Trier, Metz en Luxemburg. Zodra Christman een groep reizigers opmerkte, ging hij in een hinderlaag liggen en viel aan.
Om te voorkomen dat de slachtoffers anderen voor hem zouden waarschuwen, doodde hij hen. Als hij samenwerkte met andere rovers, vergiftigde hij die en hield zelf alle buit.
Struikrover wurgde zijn kinderen
Op een dag in 1574 passeerde een jonge vrouw Christmans hol. Ze heette Dorothea Teichner en was op weg naar haar broer in Trier. Maar daar kwam ze nooit aan.
Christman overviel haar, maar in plaats van de vrouw te doden, nam de rover haar mee naar zijn grot. Om ervoor te zorgen dat ze niet wegliep, ketende Christman haar enkel vast.
In de jaren daarop leefde Dorothea als slavin van de wrede rover. Ze maakte schoon, kookte en baarde zijn kinderen.
‘Ik wanhoop omdat ik al zeven jaar lijd en om wat mijn eigen vlees en bloed is aangedaan.’ Dorothea Teichner, 1581
Maar liefst zes kinderen kregen ze. Maar geen van hen leefde lang, want ‘zodra de kinderen geboren waren, wurgde hij ze,’ vertelt Herber.
De lichamen hing hij buiten de grot, zodat Dorothea ze altijd zou zien.
‘Dans, lieve kindertjes, dans. Papa laat jullie dansen,’ zong hij voor de ongelukkige moeder als de lijkjes heen en weer zwaaiden in de wind.
Dagboek onthulde wreedheden
Zeven jaar verdroeg Dorothea haar lot, maar in mei 1581 haalde ze Christman over haar een wandeling te laten maken naar het naburige Bernkastel, zodat ze andere mensen kon zien.
Christman stemde toe en maakte de ketting los. Voordat Dorothea mocht vertrekken, moest ze zweren aan niemand te vertellen wat er in de grot gebeurde. Dorothea was van plan om haar belofte na te komen, maar toen ze kleine kinderen op straat zag spelen, brak ze.
‘Ik wanhoop omdat ik al zeven jaar lijd en om wat mijn eigen vlees en bloed is aangedaan,’ zei ze huilend.
Voorbijgangers zagen hoe ongelukkig ze was. Ze brachten haar naar de burgemeester om aan hem te vertellen wat er aan de hand was.
Tegninger af den grumme Christman Genipperteinga solgte godt i samtiden. Trykket er fra 1581.
Rover werd van zijn bed gelicht
Dorothea wilde eerst niets zeggen. Maar de burgemeester zei dat ze volgens de Bijbel niet gebonden was aan een eed als haar zielenheil in het geding was.
Toen vertelde ze alles. De burgemeester was ontzet en maakte een plan. Hij liet Dorothea naar huis gaan met een zak erwten, waarmee ze een spoor naar de grot achterliet.
Toen Dorothea thuiskwam, deed ze alsof er niets aan de hand was. Terwijl ze Christman liefdevol in slaap suste, slopen er 30 soldaten naar de grot. Ze grepen Christman, die meteen snapte wat er gebeurd was.
‘Trouweloze hoer. Als ik dit geweten had, had ik je allang gewurgd!’ brulde hij.
Waarschijnlijk overdreef Christman Genipperteinga het aantal slachtoffers, maar zijn misdaden waren erg genoeg voor de zwaarste straf van die tijd: radbraken.
De soldaten namen Christman mee en doorzochten de grot. In een aangrenzende mijnschacht vonden ze de resten van talloze mensen.
Onder de geplunderde goederen bevond zich een dagboek waarin Christman pochte 964 mensen te hebben vermoord.
‘Ik had graag de 1000 willen halen,’ zei Christman in de rechtszaal volgens Herber.
Maar 964 slachtoffers was meer dan genoeg voor een oordeel, en Christman werd geëxecuteerd.