Dit zijn de 7 ergste huurmoordenaars ooit

Aleksandr Solonik begon zijn carrière als professioneel moordenaar in het Oost-Duitsland van de jaren 1980. Hij werkte er als elitesoldaat van de Sovjet-Unie, en naar eigen zeggen had hij als taak om NAVO-officieren te vermoorden. Dit is echter niet bevestigd.

Na de val van de Sovjet-Unie in 1991 werd Solonik huurmoordenaar voor prominente Russische gangsters, die hem in de arm namen om rivaliserende criminelen uit de weg te ruimen.

Na een vuurgevecht met de politie in Moskou in 1994, waarbij Solonik vier agenten neerschoot, werd de beruchtste huurmoordenaar van Rusland gearresteerd.

Als eerste ooit ontsnapte hij een jaar later uit de zwaarbeveiligde gevangenis Matrosskaja Tisjina in Moskou. In 1997 hing Solonik zijn pistool aan de wilgen en vestigde hij zich met zijn vriendin in Griekenland. Hij had toen zeker 43 mensen vermoord.

De Russische maffia was niet blij met zijn vertrek. Er werd een huurmoordenaar op hém afgestuurd, en op 31 januari 1997 werd Solonik gewurgd in zijn huis in Athene.

In 1975 werd de 45-jarige Chester Campbell staande gehouden in Orchard Lake, een voorstad van Detroit, omdat hij te hard gereden had. De politie vond wapens, drugs en contanten in zijn auto, maar de interessantste vondst was een notitieboekje.

Dat bevatte de namen van een aantal mensen die Campbell had vermoord of in de nabije toekomst zou gaan vermoorden.

Chester Campbell was zeer intelligent en was kind aan huis in de musea en bibliotheken van Detroit. In zijn vrije tijd leerde hij vreemde talen. Maar achter de boekenwurm ging een koelbloedige huurmoordenaar schuil, die zich in de arm liet nemen door de maffia van Detroit en wie maar wilde betalen.

Campbell vroeg minimaal 15.000 dollar voor een moord (zo’n 110.000 dollar nu) en zou zeker 50 mensen hebben omgebracht. Na zijn arrestatie in 1975 draaide de beruchtste hitman van Detroit de bak in. In mei 2001 stierf Chester Chambell daar op zijn 71e aan hepatitis C.

Op het cv van Woody Harrelson prijken ruim 100 films en tv-series, maar de Amerikaanse acteur is niet de enige beroemdheid van zijn familie.

Zijn vader Charles Harrelson was in de jaren 1960 en 1970 een van de meest geduchte huurmoordenaars van de VS, door de FBI beschreven als ‘een dodelijke combinatie van intelligentie, charme en wreedheid’.

Die kwaliteiten gebruikte hij als huurmoordenaar voor de maffia.

Charles Harrelson pleegde zijn eerste moord in 1968 en bleef actief tot 1979, toen hij met een krachtig geweer vijf keer op rechter John Wood jr. schoot buiten diens huis in San Antonio.

Na die moord opende de politie een klopjacht op de dader, die werd aangehouden na een schotenwisseling van zes uur. Harrelson was high van de cocaïne.

De moordenaar werd tot levenslang veroordeeld en stierf in 2007 in de gevangenis.

Vanaf de jaren 1950 doodde Richard Kuklinski naar eigen zeggen gedurende 30 jaar tussen de 100 en 200 mensen, vooral in opdracht van de machtige New Yorkse maffia.

In de loop der jaren breidde de 2 meter lange en 135 kilo zware hitman zijn repertoire van moordmethoden flink uit.

Kuklinski gebruikte vuurwapens, messen, bommen, gif en zijn blote handen, en wiste zijn sporen behendig uit door de lichamen in stukken te snijden en in te vriezen. Dat leverde hem de bijnaam The Iceman op.

Privé leidde Richard Kuklinski een voorbeeldig leven. Zijn vrouw Barbara, met wie hij in 1961 trouwde, en hun twee dochters dachten dat hij een succesvol zakenman was. Elke zondag ging het gezin naar de kerk, de kinderen zaten op een privéschool en in de vakantie gingen ze vaak naar Disneyland.

In 1987 kwam er een einde aan het dubbelleven toen de beste vriend van The Iceman, de gangster Phil Solimene, Kuklinski aangaf bij de FBI.

Kuklinski werd tot levenslang veroordeeld.

Op 15 april 1931 werd de machtigste maffiabaas van New York, ‘Joe the Boss’ Masseria, vermoord in opdracht van de gangster Charles ‘Lucky’ Luciano.

Kort na de moord zette Lucky Luciano een landelijke misdaadorganisatie op, het Syndicaat, dat een professionele groep huurmoordenaars in het leven riep onder de naam Murder Inc.

In de jaren 1930 pleegden de huurmoordenaars van het Syndicaat zeker 700 moorden in Amerikaanse steden. In een tijd dat een gemiddeld weekloon zo’n 30 dollar bedroeg, streken de huurmoordenaars 5000 dollar per opdracht op.

De slachtoffers waren meestal kleine criminelen, mensen met gokschulden en winkeliers die geen beschermgeld aan het Syndicaat wilden betalen.

Begin jaren 1940 werd de groep huurmoordenaars opgerold en kregen veel leden de doodstraf, onder wie leider Louis Buchalter. Korte tijd later waren Murder Inc. en het Syndicaat verleden tijd.

Het lag niet voor de hand dat Julio Santana carrière zou maken als veelgevraagd huurmoordenaar.

De Braziliaanse hitman groeide op in het regenwoud van het Amazonegebied en had visser moeten worden, maar in 1971, toen Santana 17 was, vond er een omslag in zijn leven plaats.

Zijn oom, die huurmoordenaar was, haalde zijn neefje over om een moord te plegen in ruil voor een vorstelijk bedrag. Julio Santana accepteerde het aanbod schoorvoetend en zwoer dat hij nooit meer zou moorden.

De belofte hield echter niet lang stand. In 40 jaar tijd bracht hij honderden mensen om, vaak in opdracht van de Braziliaanse regering. Onder zijn slachtoffers waren communistische guerrilla’s, linkse politici, goudzoekers en overspelige echtgenotes van belangrijke regeringsleden.

In 2006 besloot hij zijn carrière als huurmoordenaar te beëindigen. Op dat moment stonden er 492 namen in zijn notitieboekje.

Het zogeheten dark web zijn de krochten van het internet.

Hier is iedereen volledig anoniem, en op sites als Murder Incorporated Hitman, Slayers en Chechen Mob bieden zelfverklaarde professionele moordenaars hun diensten aan.

Naar verluidt kost het tussen de 5000 en 70.000 euro om een moord te bestellen via het dark web, afhankelijk van de manier waarop het slachtoffer uit de weg geruimd moet worden.

Mannen en vrouwen uit onder meer de VS en het VK zijn de laatste jaren tot celstraffen veroordeeld voor het inhuren van een moordenaar via het dark web.

De vraag is echter of die moorden ook echt zouden zijn gepleegd.

In 2020 schreef de New York Times dat er nog niet één moord gelinkt was aan een hitman-for-hire-site op het dark web. Volgens onderzoekers van de Michigan State University, die 24 huurmoordwebsites onderzochten, was het allemaal oplichterij.

Het lijkt op het eerste gezicht een vorm van oplichting zonder veel risico, want waar zouden de ‘klanten’ kunnen klagen als de huurmoordenaar er met het geld vandoor gaat?