Louis Pons kon de koffer die hij net op het rek voor bagage met bestemming Londen had gelegd, niet uit zijn hoofd zetten.
Als kruier op het station La Gare Saint-Charles in het Franse Marseille had hij al heel wat merkwaardige bagage voorbij zien komen.
En met de enorme koffer die eerder die ochtend, 5 augustus 1907 was afgegeven, was beslist iets niet in de haak.
Pons besloot de zaak nader te onderzoeken. Toen hij zich over de bagage boog, verstijfde hij van schrik.
Er droop een stroperige vloeistof uit de koffer. Die vormde een donkerrode plas op de vloer, vlak naast Pons’ pas gepoetste schoenen.
Er droop een stroperige vloeistof uit de koffer. Die vormde een donkerrode plas op de vloer, vlak naast Pons’ pas gepoetste schoenen.
Met trillende handen draaide hij het adresetiket om en las hij de de naam van de eigenaar: Vere Goold.
Die naam zou weldra bekend zijn in heel Frankrijk, want de vondst van de bebloede koffer was het begin van een van de meest bizarre moordzaken van de 20e eeuw.
Goold zoop carrière weg
Het was niet voor het eerst dat Goold van zich deed spreken. 20 jaar eerder was hij een van de sterren van de nieuwe sport tennis. De rijkeluiszoon had talent en werd in 1879 Iers kampioen.
Het Parijse dagblad Le Petit Journal deed uitgebreid verslag van de moord op Emma Levin.
Rechtszaak was een farce
Goold veranderde zijn verhaal
Toen Goold en Giraudin in de rechtbank niet meer konden volhouden onschuldig te zijn, beweerde Goold dat hij Levin in een dronken bui had vermoord omdat ze geld van hem wilde lenen.
Vrouw kreeg de zwaarste straf
Omdat Marie Giraudin haar mannetje stond in de rechtbank, kregen de rechters het idee dat zij het brein achter de moord was. Daarom kreeg ze de doodstraf. Later werd de straf omgezet in levenslang.
Weduwe werd in stukken gehakt
Giraudin en Goold kregen zware straffen omdat ze toegaven het lichaam van Emma Levin ’s nachts in de badkuip te hebben bewaard en het de volgende dag in stukken te hebben gesneden om hun misdaad te verbergen.
Op het toernooi van Wimbledon van dat jaar – het derde – bereikte Goold moeiteloos de finale, waarin hij werd verslagen door de Engelsman John Hartley. Die strooide zout in de wonde door Goold een ‘lichtzinnige, wilde Ier’ te noemen.
Na deze teleurstelling verruilde Goold de tennisbaan voor Londense pubs. Langzaam maar zeker raakte het jonge tennistalent aan lager wal.
Maar in 1883 liep Goold de charmante Marie Giraudin tegen het lijf, die als dameskleermaakster werkte.
De twee trouwden en waren een tijdlang gelukkig, maar ze gaven meer uit dan ze hadden en de rekeningen stapelden zich op.
‘Ze ontkenden de vrouw te hebben vermoord. Afgelopen zondag kwam ze bij hen om geld te vragen, zeiden ze.’ The Times, 6 augustus 1907
Het echtpaar kon de schulden alleen aflossen door geld te lenen van rijke vrienden.
Als het tijd was om het terug te betalen, verhuisden ze naar een nieuwe stad, waar ze nieuwe vrienden maakten.
Met de schuldeisers op de hielen besloten de twee in 1907 hun geluk te beproeven in de casino’s van Monte Carlo.
Ze bluften erop los en maten zich valse titels aan. Ze wonnen weinig aan de speeltafels, maar toch lachte het geluk het echtpaar toe.
In een casino troffen ze de rijke weduwe Emma Levin. Die leende bereidwillig haar geld uit – tot ze weer nieuwe vrienden kreeg. Opnieuw moesten Goold en Giraudin vertrekken.
Terwijl ze hun koffer aan het pakken waren, klopte Levin echter op de deur van Goolds luxeappartement. Ze wilde haar geld terug.
De volgende dag haalde Louis Pons de politie erbij. In de koffer zat het in stukken gesneden lichaam van Levin.
In 1907 trok het casino van Monte Carlo aristrocraten en rijken uit heel Europa.
Paraplu is het bewijs
Goold en Giraudin werden meteen opgepakt. Tijdens een huiszoeking vond de politie een hamer, een zaag, bloedsporen en een paraplu die van Levin was geweest.
Het echtpaar zei van niets te weten. ‘Ze ontkenden de vrouw te hebben vermoord. Afgelopen zondag kwam ze bij hen om geld te vragen, zeiden ze,’ meldde de Londense krant The Times op 6 augustus.
Goold beweerde dat Levin in werkelijkheid was doodgeschoten door een jaloerse minnaar. De rechters wezen die bewering lachend van de hand en veroordeelden Goold en Giraudin wegens moord.
Marie Giraudin bracht haar laatste jaren door in de gevangenis van Montpellier, waar ze in 1914 aan tyfus stierf. Vere Goold werd gedeporteerd naar de strafkolonie Frans-Guyana. Nog geen jaar na aankomst, op zijn 56e, pleegde hij zelfmoord.