De Britten deelden hun Noord-Amerikaanse gebiedsdelen in 13 bestuurlijke gewesten in.
Na de Amerikaanse revolutie (1775-1781), waarbij de kolonisten zich onafhankelijk van de Britse troon verklaarden, besloten de vertegenwoordigers van die gewesten om de indeling zo te laten.
Ze kregen de status van zelfstandige Amerikaanse staten, verenigd in een confederatie (verbond).
De federale overheid en de deelstaatregeringen hadden elk hun bestuurlijke bevoegdheden.
Zo ging de federale overheid over wegenaanleg en buitenlands beleid en bepaalde elke staat zijn eigen wetten. Daarom kennen sommige staten nu de doodstraf en andere niet.
VS groeide uit tot 50 staten
Tijdens de uitbreiding naar het westen kregen nieuwe gebiedsdelen eerst de status van territoria, gewesten of departementen zonder regering.
Toen de bevolking in het westen groeide, wilden de territoria als staten worden opgenomen.
Van 1789 tot 1959 werden 31 staten goedgekeurd. Ze mochten senatoren kiezen voor de verbondsregering.
De laatste twee die opgenomen werden, waren Alaska en Hawaii; ze brachten het totaal van de VS op 50 staten.
Met de Onafhankelijkheidsverklaring werden de Britse koloniën in Noord-Amerika vrije, onafhankelijke staten.