Piloot vloog 8300 km de verkeerde kant op en werd volksheld
De piloot Douglas Corrigan wilde naar Californië vliegen, maar 28 uur later was hij in Ierland. Dankzij deze blunder werd hij een levende legende in de VS.
Douglas ‘Wrong Way’ Corrigan stak de oceaan over in een omgebouwd Curtiss Robin-toestel.
‘Hé, je rijdt de verkeerde kant op!’ Een stel voorbijgangers schaterde het uit terwijl ze met hun duim de 31-jarige Douglas Corrigan de tegenovergestelde kant op wezen.
Hij zat op deze avond in augustus 1938 in een open auto met de burgemeester van San Antonio.
Langs de weg stonden de inwoners te juichen. Iedereen wilde Corrigan zien: de piloot die van New York naar Californië wilde vliegen, maar in Dublin belandde, 8300 kilometer van de geplande bestemming.
Toen de auto stopte, werd Corrigan door duizenden mensen onthaald, en de burgemeester overhandigde hem de sleutel van de stad.
Corrigan bedankte hartelijk en vertelde hoe hij als ervaren piloot het kompas verkeerd had gelezen.
‘Iedereen lachte me uit, en ik lachte net zo hard mee, omdat ze het verhaal geloofden dat ik net opgehangen had,’ schreef Douglas Corrigan later in zijn autobiografie That’s My Story.
Hoewel het citaat op iets anders lijkt te wijzen, houdt Corrigan vol dat hij per ongeluk in Ierland terechtkwam.
Maar hij vertelt het verhaal altijd met een grijns op z’n gezicht, want hij had alle reden om een toneelstukje op te voeren.
Corrigan mag niet solo vliegen
In 1927 had Corrigan Charles Lindbergh geholpen met de bouw van het toestel waarmee de pionier als eerste solo de Atlantische Oceaan overstak.
Corrigan bewonderde Lindbergh en wilde op een dag zijn prestatie dunnetjes overdoen. Maar de autoriteiten staken hier keer op keer een stokje voor.
In 1933 zette Corrigan de eerste stap op weg naar de verwezenlijking van zijn droom toen hij een oude Curtiss Robin kocht.
Omdat de motor niet krachtig genoeg was om de oceaan mee over te steken, verving Corrigan hem door een Wright J6-5 met 165 pk en vijf cilinders.
Daarnaast installeerde hij zelf de extra brandstoftanks die nodig waren voor de lange vlucht. Maar de autoriteiten zagen zijn plan niet zitten en verboden het.
Later kreeg hij te horen dat hij meer brandstoftanks moest installeren, maar ook daar namen de inspecteurs van de staat geen genoegen mee: hij moest een licentie halen voor radio-operator, hoewel zijn toestel helemaal geen radio had.
In 1937 vond Corrigan dat hij genoeg had gedaan om de autoriteiten tevreden te stellen, maar juist toen verdween de pilote Amelia Earhart spoorloos boven de Stille Oceaan, en niemand wilde de verantwoordelijkheid nemen voor nog een solovlucht.
Een jaar later mocht hij wel een vlucht over het Amerikaanse continent maken, van New York naar Long Beach in Californië. Maar Corrigan kwam heel ergens anders terecht.
Corrigan leest kompas niet goed
’s Ochtends vroeg op 17 juli 1938 toog Corrigan naar het Floyd Bennett Field in New York. Zijn papieren waren in orde, hij had chocoladerepen in zijn tas en op de kaart stond de route naar Californië uitgestippeld.
Hij controleerde de motor met een zaklamp en vroeg de directeur van de luchthaven naar welke kant hij het beste kon opstijgen.
‘Dat maakt niet uit. Als je maar niet naar de gebouwen aan de westkant van de startbaan vliegt,’ antwoordde deze.
‘Ik ga naar het oosten,’ zei Corrigan, en hij sloot de deur van de cockpit.
In de dichte mist kwam het vliegtuig langzaam los van de startbaan. De volle tanks maakten het toestel erg zwaar, en Corrigan besloot om een paar kilometer op koers te blijven voordat hij richting Californië af zou buigen.
Maar op 150 meter hoogte merkte hij dat het kompas kapot was, en hij moest dus het reservekompas gebruiken, dat op de vloer lag en ingesteld was op een westelijke koers.
Hij had echter niet in de gaten dat hij de richting van het kompas verkeerd las – dat vertelde hij althans later. Hij vloog vrolijk door in oostelijke richting naar Europa, en dat kwam hem goed uit.
De eerste twee uur van de vlucht zag Corrigan af en toe een boom door de mist, en later een grote stad, waarna het wolkendek onder en boven het toestel te dicht werd om iets te kunnen zien.
Hij ging volledig op het kompas af.
De brandstoftank lekt
Na 10 uur kreeg hij plotseling koude voeten. Corrigan keek omlaag en zag dat ze nat waren geworden omdat de brandstoftank lekte.
Maar hij maakte zich geen zorgen, want dit was eerder gebeurd.
Pas toen het donker werd en hij met zijn zaklamp ontdekte dat er nu een plas kerosine van ruim 2 centimeter diep in de cabine stond, begon hij ’m een beetje te knijpen.
De vloeistof zou uit de cabine kunnen stromen – regelrecht de gloeiend hete uitlaat in. Op 1800 meter hoogte zou Corrigan dit hoogstwaarschijnlijk niet overleven.
Hij greep snel een schroeven-draaier en maakte een gat in de rechterkant van de vloer van de cabine, zodat de kerosine op veilige afstand van de uitlaat naar buiten kon stromen.
Maar dat betekende nog niet dat alle zorgen op slag voorbij waren.
Corrigan had eigenlijk langzaam willen vliegen om brandstof te besparen, maar als hij dit tempo aanhield, zou er veel te veel brandstof uit de lekke tank stromen. De piloot gaf dan ook flink wat gas bij om vaart te maken.
Douglas Corrigan werd na zijn curieuze vlucht over de Atlantische Oceaan een ster in Amerika. Hollywood sloot hem in de armen.
Corrigan landt op de verkeerde plek
Toen het de volgende dag weer licht werd, had Corrigan al 24 uur geen land in zicht gehad. Hij was bang dat er in het wolkendek ijs op de vleugels zou worden gevormd, dus hij besloot om te dalen.
Op 1000 meter hoogte was hij uit de wolken en zag hij water onder zich – volgens Corrigans autobiografie tot zijn grote verrassing.
De piloot wist niet precies waar hij was, maar toen hij een paar tellen later een vissersbootje zag, wist hij dat hij niet ver van het vasteland kon zijn. En inderdaad – aan de horizon kon hij duidelijk groene heuvels onderscheiden.
Korte tijd later landde Corrigan ten zuidwesten van Dublin. Zijn komst was niet onverwacht, want in een krant had een artikel gestaan over een verdwaalde piloot.
Hij werd naar de Amerikaanse ambassadeur John Cudahy gebracht om uit te leggen wat hij in Ierland deed.
Corrigan zei dat hij door de mist zijn kompas verkeerd moest hebben gelezen.
‘Dus het was mistig toen je opsteeg, zeg je? Hmm, jouw verhaal klinkt ook een beetje mistig. Je moet nu maar echt vertellen wat er gebeurd is,’ zei Cudahy.
‘Er is geen ander verhaal.’
‘Dus je houdt vast aan jouw versie?’
‘Dit is mijn verhaal – maar ik ben niet trots op mijn navigatiekunsten.’
En dat verhaal bleef hij met een brede grijns vertellen tot zijn dood in 1995.