In de 16e en 17e eeuw werden Franse protestanten ‘huguenots’ genoemd door hun katholieke landgenoten. Het is vermoedelijk een Franse vorm van het Duitse Eidgenosse (eedgenoot).
De hugenoten waren beïnvloed door Johannes Calvijn (1509-1564), die zich verzette tegen de katholieke kerk, waar de meeste Fransen toe behoorden.
Halverwege de 16e eeuw groeide de beweging van de hugenoten zo snel, vooral onder de adel en de burgerij, dat de protestanten als een bedreiging voor de kerk en de koning werden gezien.
De spanningen tussen de twee stromingen liepen op, de hugenoten werden vervolgd en in de tweede helft van de eeuw braken er schermutselingen uit.
Veel hugenotenleiders werden vermoord tijdens de Bartholomeusnacht.
In augustus 1572 sloeg de vlam in de pan tijdens de zogenoemde Bartholomeusnacht, toen hugenoten in Parijs werden aangevallen en vermoord door katholieken.
Volgens historici kwamen er zo’n 2000 protestanten om het leven tijdens het bloedbad in de hoofdstad.
In de weken daarna verspreidden de onlusten zich naar de rest van het land, en uiteindelijk vonden er in heel Frankrijk circa 20.000 hugenoten de dood.
Het geweld ging door in de 17e eeuw, en een half miljoen Franse protestanten vluchtten naar het buitenland, waaronder de Nederlanden.
Pas in 1787 mochten de hugenoten hun geloof vrij belijden.