In de rooms-katholieke kerk moeten priesters celibatair leven. Volgens de theologie treedt de priester op als plaatsvervanger van Christus en daarbij moet hij zijn kuisheid overnemen. Het celibaat is een ‘speciaal geschenk van God’, waarmee priesters ‘met een onverdeeld hart bij Christus zijn’, zoals het in het rooms-katholieke wetboek Codex juris canonici staat.
De katholieke kerk kent vele schandalen met priesters die kinderen seksueel misbruikten.
Alles wijst erop dat de christelijke kerk in het begin niet eiste dat priesters celibatair leefden. De eerste schriftelijke bron die het onderwerp aansnijdt, is een decreet van een kerkvergadering in Spanje in 305 n.Chr.
‘Besloten is dat het huwelijk verboden is voor bisschoppen, priesters en diakens,’ luidt het decreet.
In 385 n.Chr. werd in een brief van paus Siricius eveneens verklaard dat de geestelijken van de kerk aan seksuele onthouding moesten doen.
Priesters werden opgevolgd door hun zonen
Het is onduidelijk wanneer het celibaat werd ingevoerd voor katholieke priesters. Volgens sommige bronnen was dat pas in de 11e eeuw, maar er bestaan ook documenten waarin staat dat priesters in de 12e eeuw het ambt aan hun zonen overdroegen.
Tegenwoordig beschouwt de katholieke kerk het celibaat niet meer als een kwestie van geloof, maar van discipline.
Theologen bediscussiëren nog steeds of priesters in de katholieke kerk celibatair moeten leven.
De traditie wordt veel besproken door theologen, en de huidige paus Franciscus heeft te kennen gegeven dat hij niet tegen hervorming is. De eis om celibatair te leven is vooral controversieel geworden vanwege meerdere zaken over seksueel misbruik en pedofilie in de katholieke kerk in de laatste paar decennia.