De inwoners van het oude Mesopotamië behoorden 5000 jaar terug waarschijnlijk tot de eerste mensen die zich bezighielden met exorcisme, het uitdrijven van boze geesten of demonen.
De Mesopotamiërs waren erg bijgelovig en geloofden in bovennatuurlijke wezens, die mensen kwaad konden doen of konden helpen.
Exorcisme was een vast onderdeel van hun cultuur, waarin rituelen, bezweringen en amuletten werden gebruikt om mensen te beschermen tegen ziekten en ongelukken.
Een exorcisme werd meestal uitgevoerd door een priester, die een bezwering uitsprak om de boze geesten uit te drijven. Soms werden de bezweringen opgeschreven op kleitabletten, die werden neergezet of begraven in het huis van de persoon die bezeten zou zijn.
In de 16e eeuw legde de katholieke kerk regels voor exorcisme vast in het Romeins Rituaal, dat nog steeds wel wordt gebruikt.
Kerk drijft nog steeds demonen uit
Exorcisme heeft zich sindsdien over allerlei culturen en religies verspreid, maar wordt tegenwoordig vooral geassocieerd met de katholieke kerk, die het exorcisme heeft ontleend aan de Bijbel. Daarin drijft Jezus demonen uit bij meerdere mensen, onder andere bij een jongen die stuiptrekkingen heeft en schuimbekt.
De discipelen Petrus en Paulus dreven net als Jezus demonen uit, en de praktijk kreeg ook een plek in de vroege christelijke kerk. Er waren verschillende methoden, tot de kerk in de 16e eeuw vaste regels voor exorcisme dicteerde. Het Romeins Rituaal beschrijft de rituelen en gebeden die nodig zijn om demonen uit te drijven.
Exorcisme wordt in de katholieke kerk in zeldzame gevallen nog steeds toegepast. De ‘bezetene’ wordt eerst onderworpen aan een uitgebreid psychologisch en lichamelijk onderzoek, voordat als laatste redmiddel exorcisme wordt ingezet.