Op 26 augustus 1968 protesteerden meer dan 10.000 jonge Amerikanen tegen racisme en de Vietnamoorlog tijdens de Democratische Nationale Conventie in Chicago.
De demonstraties werden hardhandig neergeslagen door de politie van Chicago en de National Guard. Het jaar erop, toen Richard Nixon de Democraat Lyndon B. Johnson had opgevolgd als president, werden zeven witte activisten aangeklaagd wegens het leiden van de demonstratie in Chicago in 1968.
Het proces werd bekend als ‘The Trial of the Chicago 7’ en haalde niet alleen in de VS maar wereldwijd de voorpagina’s. Nu is er een Hollywood-film gemaakt over deze historische gebeurtenis.
Bekijk de trailer van The Trial of the Chicago 7
Film mist historisch gewicht
The Trial of the Chicago 7, te zien op Netflix, is geschreven en geregisseerd door Aaron Sorkin, die eerder al het scenario schreef van The West Wing en The Social Network. Sorkin zei eens: ‘Ik doe niet aan journalistiek, ik maak mijn eigen beeld van de gebeurtenissen,’ en dat zie je hier ook.
Er wordt een grof portret geschetst van het Amerika van de jaren 1960, en Sorkin doet niet erg zijn best om historische gebeurtenissen gedetailleerd of objectief weer te geven.
Hij speelt met de chronologie, verzint er personages bij waar het hem uitkomt en maakt het verhaal mooier dan het is om de film vermakelijker te maken.
Soms mis je wat historische context en achtergrondinformatie over de hoofdpersonen. Tom Hayden en de zes andere verdachten hebben een enorme invloed gehad op het jeugdactivisme in de VS, maar dat wordt in de film helaas slechts zijdelings aangestipt.
Rellen in Chicago waren pure chaos
Film: Politie slaat hippies tot bloedens toe
De politie slaat de demonstraties hardhandig neer. Met beschermende schilden en wapenstokken gaat ze de weerloze demonstranten te lijf.
Werkelijkheid: Hippies sloegen terug
Bij de rellen raakten 200 politieagenten gewond. Demonstranten gooiden flessen, stenen en zakken met urine en uitwerpselen naar de politie.
Bekijk beelden van die krankzinnige avond in 1968
Uiteindelijk komt het goed
Wat The Trial of the Chicago 7 wel goed weergeeft, is hoe bizar het proces verliep. De verdachten dachten – terecht – dat ze bij voorbaat al waren veroordeeld door de overheid en de zojuist gekozen president Nixon. Daarom deden ze er alles aan om het proces als podium voor hun standpunten te gebruiken.
Rechter Julius Hoffman kan zijn minachting voor de verdachten maar moeilijk verbergen en komt in de film aartsconservatief over, terwijl de verdachten juist vernieuwing willen. Hoffman staat in het proces duidelijk aan de kant van de autoriteiten. Hij geeft de officier van justitie voortdurend gelijk en weigert de advocaten en de verdachten aan het woord te laten.
In het echt was het racisme nog erger
Film: Zwarte leider wordt de mond gesnoerd
Rechter Hoffman laat Black Panther-leider Bobby Seale korte tijd vastbinden wegens minachting van het hof. Met veel moeite krijgt Seale het voor elkaar dat zijn zaak wordt losgemaakt van de andere zeven.
Werkelijkheid: Seale werd dagen vernederd
De vernedering van Bobby Seale duurde veel langer. Hij werd drie dagen vastgebonden en gekneveld, waardoor advocaat William Kustler de rechtszaal vergeleek met een ‘middeleeuwse martelkamer’.
De rechter wordt voorgesteld als bevooroordeeld, racistisch en ronduit kwaadaardig. Hij komt soms karikaturaal over, maar het portret komt goed overeen met de werkelijkheid. Het proces stond bol van de ruzies tussen de rechter en de verdachten, en Hoffman gaf vijf van de zeven de maximumstraf van vijf jaar cel.
In hoger beroep werden alle aanklachten echter verworpen, omdat rechter Hoffman met zijn openlijke vijandigheid jegens de verdachten niet had voldaan aan ‘het hoge niveau van ons rechtssysteem’.
Hippies veranderden rechtbank in circus
Film: Recht wordt belachelijk gemaakt
De verdachten maken een circus van het proces. Ze weigeren op te staan voor de rechter en verschijnen op een bepaald moment in rechterlijke toga’s – met een politie-uniform eronder.
Werkelijkheid: Rechtszaak was een farce
Tijdens het proces lazen de verdachten gedichten voor, zongen ze ‘hare krisjna’ en aten ze verjaardagstaart. Abbie Hoffman noemde rechter Julius Hoffman consequent ‘Julie’ en wierp de jury kushandjes toe.
Hoewel de werkelijkheid al ongekend was, verfraait The Trial of the Chicago 7 het verhaal toch. In de film wordt de verdachte Jerry Ruben verleid door de vrouwelijke undercoveragent Daphne Fitzgerald, die zich tijdens de demonstraties in 1968 bij de groep aansluit en een belangrijke getuige is in de rechtszaak. Zij is fictief.
Als de rechter aan het einde van de film het oordeel wil uitspreken, begint Tom Hayden de namen voor te lezen van de duizenden Amerikaanse soldaten die sinds het begin van de rechtszaak in Vietnam zijn gesneuveld. In werkelijkheid las zijn medeverdachte David Dellinger de namen voor, en de rechter snoerde hem al na een paar seconden de mond.
Alles bij elkaar portretteert The Trial of the Chicago 7 de belangrijke historische gebeurtenis echter grotendeels correct. De film schetst geen perfect beeld van het verloop van het proces of het belang van de personen, maar herinnert ons er op een grappige, tot nadenken stemmende manier aan hoe moeilijk het kan zijn om je uit te spreken in een politiek beladen klimaat.
