Sinds de oudheid is knielen een teken van eerbied voor en onderwerping aan een autoriteit, bijvoorbeeld een koning of god.
Wanneer deze traditie precies begon, is onzeker, maar historici weten dat Alexander de Grote in de 4e eeuw v.Chr. eiste dat zijn hof voor hem op de knieën ging. Hij had zich daarvoor laten inspireren door Perzië.
Mogelijk nam het Romeinse Rijk dit van de grote legerleider over. Daar moesten onderdanen in elk geval ook knielen voor de keizer.
In de middeleeuwen werd knielen onderdeel van de christelijke kerkdienst.
Kerk nam knieval over
In de middeleeuwen werd de traditie omarmd door de christelijke kerk. Tijdens de kerkdienst knielde de gemeente uit respect voor het avondmaal, dat werd beschouwd als het lichaam en bloed van Christus.
Tijdens de Reformatie in de 16e eeuw wezen meerdere protestantse reformatoren knielen af als een onnodig ritueel, dat de aanbidding te complex maakt. De protestanten knielen daarom niet, maar in de katholieke, anglicaanse en lutherse kerk is het nog wel gebruikelijk.
Tegenwoordig schrijft de traditie voor dat je op je linkerknie valt voor een mens, zoals een vorst, terwijl je voor God of een kerkelijke autoriteit op beide knieën of op je rechterknie knielt.