Een van de vroegste voorlopers van de huidige energiedrankjes zag het levenslicht toen de Amerikaanse zakenman William Mark Swartz in 1949 Dr Enuf brouwde: citroenwater met cafeïne.
Swartz wilde een ‘energiebooster’ ontwikkelen die niet alleen maar suiker bevatte, zoals andere frisdranken uit die tijd.
Hij voegde daarom vitamine B en cafeïne toe aan Dr Enuf en bracht het op de markt als middel tegen onder meer een kater.
Het Japanse Lipovitan is in Azië nog volop verkrijgbaar. Waar Red Bull 1000 mg taurine per 250 ml bevat, zit er maar liefst 2000 mg per 100 ml in Lipovitan.
Dr Enuf werd vooral aan de man gebracht als mixer voor cocktails en was daarom geen energiedrank in de moderne zin van het woord. Die eer gaat naar het Japanse Lipovitan.
Dat drankje werd in 1962 ontwikkeld door een farmaceutisch bedrijf als ‘mengsel dat energie geeft’ en was bedoeld voor vrachtwagenchauffeurs en fabrieksarbeiders die wakker moesten blijven tijdens hun lange diensten. Maar in de meedogenloze werkcultuur van Japan sloeg het drankje ook aan bij de vele kantoormedewerkers, de salarymen.
Lipovitan rook en smaakte naar hoestsiroop, en elk flesje bevatte tot 2000 mg van het zuur taurine, dat onder andere de hartslag verhoogt. Het goedje was zo sterk dat er een strenge waarschuwing bij zat om niet meer dan één flesje van 100 ml per dag te drinken.
Red Bull veroverde de wereld
Energiedrankjes kregen hun internationale doorbraak toen de Oostenrijkse zakenman Dietrich Mateschiz tijdens een bezoek aan Thailand in 1984 een energiedrank ontdekte die ook gebaseerd was op taurine, maar in kleinere hoeveelheden dan Lipovitan.
Hij sloeg de handen ineen met het Thaise bedrijf en ontwikkelde een zoetere en krachtigere versie, die Europa en de VS veroverde onder de naam Red Bull.