Een bleke huid was duizenden jaren lang een statussymbool, omdat het laat zien dat je geen inspannend werk in de zon hoeft uit te voeren.
Daarom smeerden mensen in de oudheid, zoals de Egyptenaren, zich 5000 jaar geleden al in met plantenmengsels tegen de zon.
Terwijl de Egyptenaren zich insmeerden met een crème van rijstzemelen, jasmijn en lupine, vetten de oude Grieken zichzelf in met olijfolie als ze de zon niet konden vermijden. Later onderzoek heeft uitgewezen dat de werking van olijfolie overeenkomt met SPF 8.
Het streven naar een lichte huid bleef daarna nog duizenden jaren bestaan, hoewel niemand echt kon verklaren waarom zonlicht een donkerdere huid veroorzaakte.
Pas in de 19e eeuw begonnen wetenschappers te zoeken naar verklaringen, toen ze uv-straling ontdekten en merkten dat die de huid verbrandde.
Deze ontdekking leidde tot de eerste chemische zonnefilters en in 1891 bracht Dr. Hammer uit Stuttgart een soort zonnezalf op basis van kinine op de markt.
In de jaren 1940 nam Coppertone een militaire zonnebrandcrème over en maakte er een commercieel succes van door onder meer kokosolie en cacaoboter toe te voegen.
Chanel sloot vrede met de zon
Aan duizenden jaren van angst voor de zon kwam uiteindelijk een einde in de jaren 1920, toen het Franse mode-icoon Coco Chanel haar liefde voor zonnebaden uitsprak, inclusief zongebruinde fotoshoot.
Opeens werd het populair om in de zon te liggen – met veel verbrande lichamen als gevolg. Ondernemers voorzagen in de behoefte aan bescherming door de eerste zonnebrandcrèmes op de markt te brengen.
In 1935 ontwikkelde Eugene Schueller, de oprichter van L’Oréal, de eerste zonnebrand die tegen uv-straling beschermde. Hij noemde het ‘Ambre Solaire’ en beweerde dat je ‘vijf keer sneller bruin wordt zonder te verbranden’.
De crème is nog steeds verkrijgbaar onder dezelfde naam.