Wie de monocle heeft uitgevonden is onbekend, maar een van de vroegste vermeldingen dateert van circa 1720, toen de Duitse baron Philipp Von Stosch er een droeg tijdens een reis naar Rome.
Begin 19e eeuw sloeg de monocle aan bij rijke mensen in onder meer Engeland, Frankrijk en Rusland, die exemplaren lieten maken van goud, ivoor en andere dure materialen.
De populariteit duurde echter niet lang, want het brilletje werd al snel op de hak genomen in boeken en spotprenten.
Dat was ook wel makkelijk, want de monocle was nogal onhandig, en de drager moest de spieren rond het oog steeds aanspannen. Daardoor kreeg hij een komisch gespannen uitdrukking.
De monocle werd in de 19e eeuw synoniem met de arrogantie van de elite.
Symbool van overbodige luxe
Bovendien had de monocle niet echt een voordeel ten opzichte van de meer praktische bril, die al was uitgevonden. Soms had het oogglas zelfs geen sterkte, maar werd het alleen gedragen als statussymbool binnen de elite.
De monocle werd dan ook al gauw een symbool van overbodige luxe en aristocratische arrogantie.
De genadeklap voor de reputatie van de monocle kwam tijdens de Eerste Wereldoorlog.
Duitse officieren werden vaak afgebeeld met een oogglas, en dat werd daarom in verband gebracht met het gehate Duitse leger, dat in oorlog was met de rest van Europa.