In het grootste deel van de geschiedenis sliepen mensen naakt of in hun dagelijkse kloffie. In de 18e en 19e eeuw verschenen er echter allerlei soorten nachtkleding, zoals nachtjaponnen voor vrouwen en nachthemden voor mannen.
Ook nieuw was de pyjama: een losse broek met een bovendeel, afkomstig uit het Midden-Oosten en Azië.
De pyjama was echter niet bijster populair – tot Duitse luchtschepen Britse steden begonnen te bombarderen tijdens de Eerste Wereldoorlog.
De eerste bommen vielen in januari 1915 op Engelse kustplaatsen, maar al snel zaaiden de luchtschepen ook dood en verderf in de grote steden.
De luchtschepen, die vaak ’s nachts opdoemden, zorgden ervoor dat burgers zich niet meer veilig voelden in hun bed en de straat op moesten rennen omdat hun huis kon instorten – slechts gekleed in wat ze in de haast mee konden grissen.
Kranten en tijdschriften kwamen met idee
Kranten en tijdschriften droegen een oplossing aan: de Britten moesten ‘praktischer nachtkleding dragen – voor het geval ze midden in de nacht de straat op moesten – of nachtkleding die hen toonbaarder maakte voor het geval ze om drie uur ’s nachts tegen de buren opbotsten,’ zegt de Britse historica Lucy Whitmore.
De berichten van de media hadden effect, en al snel droegen de meeste Britten – zowel mannen als vrouwen – de praktische en fatsoenlijke pyjama, die de nachtjapon en het nachthemd verdrong.
Zoals de krant Manchester Guardian in oktober 1915 schreef:
‘Zou het niet beter zijn om naar buiten te rennen en naar luchtschepen uit te kijken in een smaakvolle blauwe pyjama en een paar scharlakenrode Turkse pantoffels?’