29 mei 1923 was een historische dag voor gendergelijkheid en de kledingkast van vrouwen.
Op die dag gaf de Amerikaanse minister van Justitie, Harry M. Daugherty, namelijk groen licht voor vrouwen om een broek te dragen – ook in het openbaar.
Dat besluit markeerde de laatste stap in de strijd voor vrouwelijke kledingvrijheid, die in de jaren 1850 was begonnen. Vrouwen in andere culturen droegen allang broeken, maar vrouwen in het Westen zaten gevangen in jurken en rokken.
Voor de eerste voorvechters van vrouwenrechten werd genderspecifieke kleding gezien als een vorm van onderdrukking van vrouwen. Als protest gingen vooraanstaande feministen in de VS wijde broeken dragen – geïnspireerd op de salwars uit onder meer India.
Vrouwenbroeken bij wet verboden
De wijde broeken – die ze zelf ‘vrijheidskleding’ noemden – zorgden voor grote ergernis en werden gezien als een schending van de maatschappelijke sociale normen.
Als reactie voerden veel Amerikaanse steden wetten in waardoor vrouwen geen broek meer mochten dragen. In 1863 werd het in San Francisco verboden voor burgers om zich te vertonen ‘in kleding die niet bij zijn of haar geslacht hoort’.
En hoewel de minister in 1923 bepaalde dat ook vrouwen praktische kleren mochten dragen, werden broeken pas populair onder vrouwen toen Hollywoodsterren als Marlene Dietrich en Katharine Hepburn in de jaren 1930 werden gefotografeerd in een broek.
Pas decennia later – in de jaren 1960 en 1970 – waren broeken echt sociaal geaccepteerd en konden vrouwen er zonder commentaar mee over straat.
Tijdens de Tweede Wereldoorlog moesten vrouwen in fabrieken gaan werken, en een broek is dan toch praktischer.