Geschillen werden met een duel beslist
Erekwesties en gerechtelijke geschillen konden in het middeleeuwse Europa met een duel beslecht worden. Speciale schermmeesters trainden de duellisten voor het gevecht en sommige boden zichzelf zelfs als stand-in aan. Een van hen was de Duitse schermmeester Hans Talhoffer. In zijn werken over vechtkunst gaf hij een overzicht van allerlei verschillende soorten duels, van geritualiseerde ridderduels in harnas tot eenvoudige vuistgevechten.
Met een schild kon je je verdedigen, maar ook aanvallen. Een in het leer gestoken duellist boort hier een punt van zijn schild in de buik van zijn tegenstander.
Edelen die zich een uitrusting konden veroorloven, konden net als in klassieke riddertoernooien te paard met een lans vechten.
Zelfs worstelen met de blote vuist was soms dodelijk. In 1127 rukte een duellist de testikels van zijn tegenstander af, die meteen doodbloedde.
Doorgaans vochten duellisten met hetzelfde wapen, maar hier hakt een zwaardvechter het hoofd van zijn rivaal af, die zich met een voulge verdedigde.
Een met doek bedekt houten schild met scherpe punten werd ook als aanvalswapen gebruikt.
De duellisten trekken hun dolk voor een gevecht op leven en dood in het strijdperk.
Met een hamer met de scherpe haak kon je een ridder van zijn paard trekken, maar hier vechten de duellisten in lichte kleding te voet.
Alles is geoorloofd in het duel, zoals je zwaard in het oog van de tegenstander steken.
Met een klein schild met punten kon je zwaardhouwen afweren, maar je kon er ook je tegenstander mee doodslaan.
God heeft gesproken. Een van de partijen is verslagen, en de duivel verlaat zijn leugenachtige mond.