Het Olympic Auditorium in Los Angeles is op 11 november 1947 tot de nok toe gevuld.
De 10.500 toeschouwers wiebelen ongeduldig in hun stoeltjes, die naar de boksring in het midden van de arena zijn gericht. Het publiek kan hier al 30 jaar zien hoe serieuze boksers en traditionele worstelaars elkaar alle kanten van de ring laten zien, maar vanavond staat er een veel flamboyantere tak van sport op het programma: pro wrestling of professioneel worstelen. En de hoofdpersoon van vanavond is in aantocht.
‘Dames en heren, Gorgeous George komt eraan!’ klinkt het uit de speakers.
Er schalt marsmuziek door de arena als George binnenkomt op de rode loper die zijn assistent Jeffries heeft uitgerold. De worstelaar is 175 centimeter lang, weegt bijna 100 kilo en zijn platinablonde haar is opgestoken met gouden spelden. Zijn gespierde lichaam is gehuld in een fonkelende zijden mantel, en op zijn gezicht prijkt een arrogante grijns.
‘Ik ben de mooiste van de wereld. Jij bent te lelijk om met mij in de ring te staan.’ Gorgeous George, 1947
Assistent Jeffries gooit rozenblaadjes voor de voeten van George en besprenkelt de ring, de scheidsrechter en tegenstander Sam Manecker met een parfum dat hij ‘Chanel no. 10’ noemt. Als de scheidsrechter George vastpakt om hem te introduceren, roept de worstelaar hysterisch:
‘Blijf met je smerige poten van me af!’
Dan schreeuwt hij naar zijn opponent: ‘Ik ben de mooiste van de wereld. Jij bent te lelijk om met mij in de ring te staan.’
Boegeroep, gefluit en scheldwoorden dalen neer op de blonde worstelaar. En dat komt niet alleen van het publiek in de arena: de wedstrijd wordt ook uitgezonden op de televisie – steeds meer Amerikanen hebben een toestel.
Gorgeous George wint tot ergernis van het publiek niet alleen de wedstrijd – alle ogen in de VS zijn op hem gericht. De flamboyante worstelaar is de ultieme bad boy en wordt de eerste grote tv-ster.
‘Ik weet niet of ik gemaakt was voor de tv of dat de tv voor mij gemaakt was,’ zei hij later. Het medium maakt pro wrestling tot een kijkcijferkanon en Gorgeous George tot de best betaalde sporter van de VS.
Gorgeous George stond bekend om zijn vuile trucs, maar kon zijn tegenstander ook alle hoeken van de ring laten zien als het nodig was.
Georges vrouw geeft carrière een boost
Professioneel worstelen bestond al tientallen jaren voordat het een publiekstrekker werd. De vrije vorm van worstelen – ook bekend als catch-as-catch-can (grijp wat je grijpen kunt) of kortweg catch – kwam uit Groot-Brittannië en stond in tegenstelling tot traditioneel Grieks-Romeins worstelen ook schoppen, armdraaien, slaan en wurgen toe.
Catch brak eind 19e en begin 20e eeuw door in de VS en was een curieus onderdeel van strongman-wedstrijden op kermissen.
De eerste jaren betwistte niemand de oprechtheid, maar rond 1915 staken er geruchten de kop op dat de wedstrijden doorgestoken kaart waren. Na een korte dip werden die geruchten juist de redding van de discipline, die aan de man gebracht werd als een mix van show en sport. Het vermaak bestond vooral uit het bombastische optreden, en de uitslag van de wedstrijd was van ondergeschikt belang.
In de 19e eeuw traden er sterke mannen op in het circus, en hun shows groeiden uit tot professional wrestling.
Al snel ontstonden er verschillende worstelbonden en kregen de deelnemers in de ring steeds meer de rol van acteurs die de regels bewust overtraden door verboden schoppen en slagen uit te delen om het publiek op te hitsen. En niemand beheerste dat kunstje beter dan de gehaaide Gorgeous George.
Toen George in 1947 voor het eerst de Amerikaanse huiskamers binnenkwam, werkte de 32-jarige worstelaar al 15 jaar aan zijn carrière. Hij maakte zijn debuut in 1932 onder zijn echte naam, George Raymond Wagner, en in de jaren daarna nam hij het op tegen allerlei professionele worstelaars, vooral in het zuiden van de VS.
Hoewel de winnaar van tevoren vastlag, ontdekte Wagner al snel dat je wel degelijk gewond kon raken. Net als zijn collega’s bereikte hij de top allesbehalve ongeschonden. Losse tanden, gebroken ribben en verbrijzelde ruggenwervels waren aan de orde van de dag als de groten van de sport tegenover elkaar stonden.
In de jaren 1950 hadden veel worstelaars hun eigen gimmick. Een van de populairste was Chief Don Eagle, een Mohawk-indiaan die in vol ornaat als opperhoofd worstelde.
In 1938 veranderde Wagners leven voorgoed toen hij de 27-jarige serveerster Betty tegen het lijf liep. Na een paar maanden trouwden ze in een worstelring in Oregon. 3500 van de 23.000 inwoners waren uitgelopen voor de bizarre bruiloft.
Na dit succes herhaalde het echtpaar de trouwceremonie in het hele land, en de toeschouwers dachten steevast dat ze de eerste bruiloft in een ring bijwoonden. George en Betty lieten zien dat worstelen niet om winnen, maar om aandacht ging.
Afgezien van de trouwtruc stelde Wagners carrière nog weinig voor. Hij behoorde niet tot de absolute top, en na een paar jaar moest het paar de eindjes nog aan elkaar zien te knopen. Gelukkig had Betty een idee.
‘Je bent veel te aardig voor een worstelaar,’ zei ze tegen haar man. ‘We moeten je gemener maken.’
Wagners vrouw Betty bouwde mee aan het personage. In 1950 veranderde George Wagner officieel zijn naam in Gorgeous George.
Vanaf dat moment ging Wagner de rol van slechterik in de ring spelen. Hij prikte zijn tegenstander in het oog, sloeg hem met gebalde vuisten en ontwikkelde een pijnlijke wurggreep, die snel verboden werd. Door deze vuile trucs werd hij steeds gediskwalificeerd, maar zijn reputatie als bad boy van het worstelen groeide met de dag.
In 1943 zette het echtpaar nog een tandje bij toen Wagner de ring betrad in een bonte zijden jurk die Betty en haar moeder hadden gemaakt. Zijn donkere krulhaar was platinablond geverfd en met gouden spelden in een vrouwelijk kapsel gedrapeerd.
Het publiek geloofde zijn ogen niet. Wagner gaf de zeer masculiene sport provocerend een vrouwelijk tintje, maar gedroeg zich in de ring als een gestoorde spierbundel terwijl hij werd uitgejouwd door de toeschouwers. Gorgeous George (mooie George) was geboren.
Bizarre personages horen nog steeds bij professioneel worstelen. Zo kan ‘The Undertaker’ uit de dood opstaan met behulp van zijn magische urn.
Pro wrestling heeft zijn eigen taal
In de hoogtijdagen van Gorgeous George eind jaren 1940 en begin jaren 1950 groeide professioneel worstelen uit tot een showsport met zijn eigen taal, die nog steeds wordt gebruikt.
George wordt rijkste sporter
Na zijn tv-optreden in 1947 schoot Georges populariteit omhoog, en de worstelaar groeide al snel uit tot een beroemdheid in de VS. Duizenden mensen kochten een kaartje om de provocerende performer te zien en miljoenen mensen schreeuwden hem voor de tv van alles toe. De flamboyante stijl van Gorgeous George was ook aantrekkelijk voor het andere geslacht: vrouwen maakten 35 procent van zijn fanschare uit, een enorm hoog aandeel voor een worstelaar.
De sigaretten, knopen, munten en scheldwoorden vlogen Gorgeous George om de oren als hij de ring binnenkwam. Soms werden zijn dure jurken zelfs gestolen en in stukken gescheurd door het woeste publiek. Dit leek hem echter alleen maar meer energie te geven.
Om het publiek te sarren deed hij er bijvoorbeeld een kwartier over om zijn jurk vóór een wedstrijd op een sierlijke manier te vouwen of pakte hij het biertje van een toeschouwer af en goot hij het over hem heen. De rest van het publiek had geen idee dat die man voor George werkte.
Kijk hoe Gorgeous George de arena op pompeuze wijze betreedt:
In zijn hoogtijdagen verdiende Gorgeous George 100.000 dollar per jaar (een miljoen naar huidige maatstaven), waarmee hij de best betaalde sporter van de VS was. In de roes van zijn succes ging hij zich nog buitenissiger gedragen, en al snel was professioneel worstelen in een circus veranderd.
George trok publiek als geen ander, en zijn promotors zorgden ervoor dat hij bleef winnen.
In januari 1949 zou hij het opnemen tegen Bobby Managoff van 107 kilo, die volgens een sportjournalist ‘een rug zo breed als een garagedeur’ had. Het was zijn grootste titelgevecht tot dan toe.
In deze wedstrijd voerde Gorgeous George een van zijn spectaculairste trucs op: in de derde ronde deed hij alsof hij een hartaanval kreeg. Toen Managoff zich over hem wilde ontfermen, sprong hij overeind en schakelde hij zijn tegenstander met een felle aanval uit.
‘Win als je kan, verlies als het moet, maar speel altijd vals,’ was het mantra van Gorgeous George.
Drankprobleem wordt zijn einde
Dit gevecht uit 1949 was het hoogtepunt van zijn carrière. Zoals George zelf jaren later zei: ‘Toen ik naar de ring liep, kreeg ik de grootste ovatie van mijn leven. Het was zo’n kabaal dat ze de wedstrijd niet konden aankondigen. Ik was een sensatie.’
Datzelfde jaar werd hij ingehuurd om de slechterik te spelen in de film Alias the Champ. De worstelmanie was op zijn toppunt, maar in de jaren 1950 raakte de carrière van George in het slop.
In 1951 scheidde hij van zijn vrouw en muze Betty, waardoor hij aan de drank raakte.
Dat had fatale gevolgen voor zijn loopbaan. Gorgeous George vergat te komen opdagen voor wedstrijden, en zijn bierbuik ontsierde zijn ooit zo indrukwekkende lijf.
Gorgeous George had meer dan 100 extravagante mantels en vocht naar verluidt nooit twee keer in dezelfde.
Op slechte dagen kon George nauwelijks overeind blijven in de ring omdat hij te dronken was. In 1959 leed de flamboyante schurk van het worstelen zijn ultieme nederlaag. Nadat hij had verloren van zijn oude rivaal Whipper Billy Watson moest Gorgeous George zijn tegenstander toestaan zijn iconische blonde haar af te knippen ten overstaan van 20.000 toeschouwers en miljoenen tv-kijkers.
Deze vernedering symboliseerde de ondergang van de grootste slechterik die de worstelwereld ooit had gekend. Gorgeous George vocht nog maar een paar keer en raakte opnieuw zijn haar kwijt na de confrontatie met de gemaskeerde ‘The Destroyer’ in 1962. Het zou zijn laatste gevecht worden.
Een jaar later, op 24 december 1963, werd George met pijn op de borst opgenomen. Twee dagen later stierf hij op zijn 48e aan een hartstilstand.
De invloed van Gorgeous George leeft echter voort. Professioneel worstelen als puur vermaak met kleurrijke persoonlijkheden als The Hulk uit de jaren 1980 heeft alles te danken aan George. De antiheld verhief provoceren tot een kunst en maakte de weg vrij voor een industrie waarin aandacht – positief of negatief – vooropstaat.