Rolschaatsen waren een hit in het Victoriaanse tijdperk, tot aan de Eerste Wereldoorlog.
Van kinderen tot deftige dames en zakenlieden, iedereen vermaakte zich op de enorme schaatsbanen in New York City, en in Londen schaatsten mannen in het pak naar hun werk.
Gezinnen waren op binnen- en buitenbanen te vinden en er werden zelfs rolschaatsparty’s georganiseerd.
Al in 1760 presenteerde de Belg Joseph Merlin rolschaatsen op een gemaskerd bal in Londen.
Met zijn viool onder zijn kin rolde Merlin de feestzaal in – maar hij had het rolschaatsen nog net niet onder de knie. De onfortuinlijke uitvinder botste direct tegen een enorme spiegel op, en het regende scherven.
Pas 100 jaar later vond de Amerikaan James L. Plimpton een veilige en meer wendbare versie uit.
Merlin had gewoon metalen wieltjes op een rij gezet en zo een soort inliners gemaakt, maar Plimpton vond de rolschaats met vier wielen uit, en een wielstatief dat kon draaien.
Nu kon de rolschaatser een bocht nemen door naar één kant over te hellen. Dat betekende de grote doorbraak voor de rolschaats.