Toen de eerste buitenlandse geluidsfilm in 1930 in de Italiaanse bioscopen kwam, maakte dictator Mussolini zich zorgen.
Hij zag vreemde talen als een bedreiging voor de saamhorigheid in de jonge natie. Hij verbood dan ook de vertoning van films in een andere taal dan het Italiaans.
Als gevolg ontstond er een nieuwe bedrijfstak: nasynchroniseren, waarbij Italiaanse acteurs de vertaalde dialogen inspraken.
VIDEO – Bekijk een moderne Italiaanse nasynchronisatie
De Italianen waren al snel de beste nasynchroniseerders van Europa, en na de oorlog konden zelfs Italiaanse acteurs hun stem kwijtraken.
Zo moest Claudia Cardinale de eerste tien jaar van haar carrière dulden dat ze werd nagesynchroniseerd: ze had een accent aan haar jeugd in Tunesië overgehouden.
Zelfs de stem van superster Claudia Cardinale werd in Italië vervangen.