‘Pooh, Pooh, Pooh!’ galmt het door de gangen van de kostschool Stowe, zo’n 85 kilometer ten noorden van Londen.
Het geroep is gericht aan het adres van Christopher Robin Milne. De 12-jarige scholier wordt gepest omdat zijn vader Alan Alexander Milne is. Onder de naam A.A. Milne schreef die de beroemde boeken over de beer Winnie de Poeh (Winnie-the-Pooh in het Engels).
‘Mijn vader bereikte zijn status door op mijn kinderschouders te klimmen.’ Christopher Milne in zijn memoires
Begin jaren 1930, wanneer de pesterijen op Stowe plaatsvinden, heeft A.A. Milne al vier boeken geschreven over de levende knuffelbeer en Christopher (Janneman Robinson). Ze plaatsten de jonge Christopher ongewild in de schijnwerpers.
In de loop der jaren ontwikkelt Christopher een diepe haat jegens Winnie de Poeh – en zijn vader.
Milne is getekend door oorlog
Alan Alexander Milne werd in 1882 geboren en speelde al vroeg met woorden en cijfers. Ook ging hij graag de vrije natuur in.
‘De natuur biedt de meest wonderbaarlijke tentoonstelling: altijd open en gratis,’ schreef hij in zijn autobiografie uit 1938.
Milne studeerde wiskunde aan de universiteit van Cambridge, maar hij was niet alleen met getallen bezig: hij had talent als schrijver van grappige artikelen en gedichten, en die werden vaak in het universiteitsblad gedrukt. In 1904 werd hij door het satirische tijdschrift Punch aangenomen als schrijver, en twee jaar later werd hij bevorderd tot redacteur.
Nu zijn kostje gekocht was, deed Milne in 1913 een huwelijksaanzoek aan Dorothy de Sélincourt, die van goeden huize was. De kersverse echtelieden hadden hun huis in Londen echter nog niet ingericht of de Eerste Wereldoorlog brak uit. Hoewel hij tegen oorlog was, meldde Milne zich plichtsgetrouw bij het leger.
Hoewel de jonge Christopher dol was op zijn beer, haatte hij later alles wat met Winnie de Poeh te maken had.
In de modderige loopgraven werd Milne echter zo ziek van de koorts dat hij, nadat hij had gevochten in de Slag aan de Somme, in 1916 naar een Engels ziekenhuis gestuurd werd. Hij herstelde en werkte daarna achter het front als inlichtingenofficier. Maar de oorlog had hem voor het leven getekend.
‘Ik word bijna fysiek misselijk van de nachtmerrie van mentaal en moreel verval die oorlog heet,’ schreef Milne later. Hij sprak nooit over de details.
Toen in 1920 hun zoon Christopher geboren was, kochten Milne en zijn vrouw het landgoed Cotchford Farm in Sussex, omringd door natuur. Het naburige Ashdown Forest zou wereldberoemd worden als het Hundred Acre Wood (Honderd Bunderbos), waar Winnie de Poeh en zijn vriendjes wonen.
Kinderspelletje bracht inspiratie
Op het landgoed kon Milne ongestoord aan boeken en toneelstukken werken en had hij tijd om boswandelingen met Christopher te maken of toe te kijken als zijn vrouw met hun zoon speelde. Dorothy voorzag Christophers knuffeldieren van een stem als de jongen theepartijtjes voor ze hield. Zo kwam Milne op het idee voor een kinderboek.
‘Meestal speelde mijn moeder met me in de kinderkamer. Ze bracht mijn vader op ideeën voor zijn boeken,’ vertelde Christopher later.
In 1926 verscheen Winnie-the-Pooh, en het werd een doorslaand succes.
Christopher Milne schonk zijn beroemde knuffels aan een bibliotheek in New York, waar ze tot op de dag van vandaag te zien zijn.
Beer en zwaan werden Winnie de Poeh
A.A. Milne schreef de verhalen over Winnie de Poeh en zijn vrienden, maar zijn zoon Christopher gaf Winnie en andere dieren in het Honderd Bunderbos hun naam.
Op zijn eerste verjaardag in 1921 kreeg Christopher Milne het eerste van de knuffeldieren die de hoofdrol zouden spelen in de verhalen over Winnie de Poeh. Het echtpaar Milne had de beer gekocht in het warenhuis Harrods, en Christopher noemde hem Edward.
Later kreeg de jongen meer knuffeldieren, onder meer een ezel en een varkentje. Hij noemde ze Eeyore (naar het gebalk van een ezel) en Piglet (biggetje). In de Nederlandse vertaling werd dat Iejoor en Knorretje.
Tijdens een bezoek aan de dierentuin van Londen zag Christopher een Canadese bruine beer, die naar de stad Winnipeg was genoemd. Hij gaf zijn eigen beer een nieuwe naam, naar de roepnaam van de beer: Winnie.
A.A. Milne maakte vaak boswandelingen met zijn zoon, en Christopher mocht graag de zwanen in een vijver voeren. Toen een zwaan op een dag het brood niet wilde eten, zei de jongen teleurgesteld ‘pooh’ (ongeveer ‘nou moe’).
Zo zou A.A. Milne de bijzondere naam Winnie-the-Pooh hebben geconstrueerd voor de beer in zijn boeken.
Toen de lezers ontdekten dat de jongen in het boek op een levende persoon was gebaseerd, begon de fanmail binnen te stromen. En Christopher moest bijna elke brief beantwoorden.
Het volgende boek over Winnie de Poeh verscheen in 1928, en Christopher moest interviews geven. Zijn rol in het kinderboek begon hem tegen te staan, vooral toen zijn klasgenoten hem gingen pesten.
‘Thuis hield ik nog van Christopher (het personage, red.) en was ik soms trots dat ik zijn naam en roem deelde. Maar op school haatte ik hem steeds meer,’ schreef Christopher in 1974.
Belaagd door fans
Het gezin Milne leed onder het succes. In Ashdown Forest krioelde het van de fans, en nieuwsgierigen kwamen naar het landgoed om Christopher te ontmoeten. Tegen een vriend zei vader Milne dat hij ‘bewondering en afschuw’ voelde.
Na twee dichtbundels en twee boeken over Winnie de Poeh schreef A.A. Milne niet meer over de bewoners van het Honderd Bunderbos. Toch stond hij nu te boek als kinderboekenschrijver, en tot zijn dood in 1956 was de relatie met zijn zoon stroef.
A.A. Milne liet zich inspireren door de knuffelbeer van zijn zoon toen hij de verhalen over Winnie de Poeh en zijn vriendjes verzon.
Verbitterd over zijn verpeste jeugd zag Christopher af van de royalty’s van de boeken. Hij schreef:
‘Mijn vader bereikte zijn status door op mijn kinderschouders te klimmen. Hij stal mijn goede naam en liet me niets na dan het lege gevoel beroemd te zijn omdat ik zijn zoon was.’
Na de dood van zijn vader zag Christopher zijn moeder nog één keer voordat zij in 1971 stierf. Kort daarna zei Christopher tegen de pers dat hij ‘definitief afscheid’ had genomen van zijn ouders en niet meer boos was. Maar het onbezorgde gezinsleven kwam nooit meer terug.
Ironisch genoeg begon Christopher later een boekhandel, waar hij fans van Winnie de Poeh tegen het lijf kon lopen.