Sinds de ruïnes van Machu Picchu in 1911 door de Amerikaan Hiram Bingham werden ontdekt, hebben wetenschappers zich afgevraagd waarom de Inca’s ervoor kozen de stad zo hoog in de bergen – en ver van alles vandaan – te bouwen. Een Braziliaanse geoloog denkt dat hij het antwoord heeft gevonden.
Rualdo Menegat heeft nauwkeurig satellietbeelden bestudeerd en het gebied rond Machu Picchu in kaart gebracht. Hij ontdekte dat de Inca’s hun stad niet hoog in de bergen bouwden ondanks de geografie, maar juist dankzij die geografie.
Er werd geen mortel gebruikt om Machu Picchu te bouwen. De Inca’s lieten de stenen perfect in elkaar passen.
Natuurlijke bouwstenen
Uit het onderzoek van Menegat blijkt dat de rotsen onder Machu Picchu worden doorsneden door talloze geologische breuken. In de loop van duizenden jaren hebben deze breuken het gesteente in kleinere stukken gespleten. Dit maakte de keien gemakkelijker te vervoeren en te snijden, zodat ze als bouwstenen konden worden gebruikt.
Met andere woorden, de Inca’s hoefden voor hun reusachtige project geen bouwmaterialen over rivieren en berghellingen te slepen, concludeert Menegat. De natuur zelf leverde alle bouwstenen die de Inca’s zich maar konden wensen, ter plaatse. Ze hoefden ze alleen maar door te hakken.
Rualdo Menegat legt uit dat veel andere Incasteden uit de 15e eeuw ook boven op breuken werden gebouwd, zodat de bouw snel kon verlopen.