De Kozakkengemeenschappen ontstonden in de late middeleeuwen en renaissance op de uitgestrekte steppen van het huidige Oekraïne en zuiden van Rusland.
Ver van alle machtscentra verrezen er neder-zettingen van boeren en krijgers onder leiding van gekozen hoofdmannen.
De Kozakken leefden van het overvallen van hun buurvolkeren, vooral de Turken rond de Zwarte Zee.
De Kozakken stonden bekend als uitstekende ruiters.
Wedstrijden te paard waren geliefd bij de Kozakken. Ze schoten met pijl-en-boog en daagden elkaar uit in jigit: acrobatische toeren terwijl het paard in volle galop was.
De boog van hoorn en bot maakte in de 17e eeuw plaats voor een geweer.
Het zadel was hoger dan de meeste andere typen in Europa.
Het paard was klein en stevig en kon elk terrein aan.
Revolutie betekende het einde voor de Kozakken
In 1654 werden de Kozakse naties als zelfstandige republieken opgenomen in het snel groeiende Rusland.
Ze mochten hun cultuur behouden in ruil voor het leveren van soldaten. Elk volk vormde zijn eigen regimenten en leverde zelf paarden.
De mobiele Kozakken reden voorop op hun sterke paarden toen Rusland het enorme Siberië onderwierp. De ruiters waren gewend aan de open vlakte en het leven in het zadel.
Anders dan andere soldaten mochten de Kozakken zelf hun eten bij elkaar sprokkelen, en ze begrepen hoe de Tataren en andere vijanden dachten.
In de 19e eeuw golden de Kozakken als de loyaalste troepen van de tsaar, en na de Russische Revolutie van 1917 streden ze tegen de communisten. Voor straf werd hun cultuur uitgewist.