De basis voor de Franse staat van nu werd in 843 n.Chr. gelegd toen de zonen van de Franse koning Lodewijk de Vrome het rijk verdeelden.
Voor zijn dood had Lodewijk een enorm keizerrijk geregeerd dat door zijn vader, Karel de Grote, was gesticht. Het rijk omvatte grote delen van Midden-Europa – van Noord-Spanje tot de Duits-Deense grens.
Lodewijks dood bleek het startschot voor een burgeroorlog tussen zijn drie zonen. Na een bloedige strijd en moeizame onderhandelingen verdeelden de zonen in 843 het rijk in drie ongeveer gelijke stukken.
Het westelijke deel – West-Francië, waar de Franken al eeuwen woonden – viel ten deel aan Karel de Kale, en het bijbehorende vredestraktaat tussen de broers wordt sindsdien doorgaans gezien als de ‘doopakte’ van Frankrijk.
Tijdens de Franse Revolutie werd de koning afgezet en stonden de burgers aan het roer.
Republiek gesticht door revolutie
Zo’n anderhalve eeuw later werd West-Francië omgedoopt tot het koninkrijk Frankrijk toen Hugo Capet in 987 koning werd en alle strijdende kleinere rijken onder zijn bewind bracht.
Capets nakomelingen regeerden de daaropvolgende 800 jaar over Frankrijk. In die periode werd het rijk niet alleen een Europese grootmacht, maar ook een wereldwijde koloniale macht met koloniën in alle uithoeken van de wereld.
Een van de beslissende stappen richting het Frankrijk van nu was de Franse Revolutie in 1789. Daar werd de alleenheersende koning afgezet en werd de politieke macht – in theorie – bij het volk gelegd.
Frankrijk ontwikkelde zich – via een aantal omwegen – in de 19e eeuw tot een seculiere republiek met verworvenheden als vrijheid van godsdienst en vrijheid van meningsuiting: de waarden die nog steeds gelden.