Aan het begin van de 11e eeuw leek de heerschappij van de Vikingen over de Britse eilanden onwankelbaar.
In 1016 onderwierp de Deense Vikingkoning Knoet de Grote heel Engeland en combineerde hij zijn Engelse bezittingen met die van Denemarken en Noorwegen tot een machtig Scandinavisch rijk.
Maar de Scandinavische heerschappij in Engeland was van korte duur, want kort na Knoets dood in 1035 begon het rijk te tanen.
Knoets twee zonen raakten in een bittere strijd verwikkeld over de vacante troon, maar ze stierven beiden jong en het koningschap kwam in handen van de Engelse Eduard de Belijder.
Hoewel de Scandinaviërs de troon kwijt waren, bleven ze naar macht hunkeren.
Een van de meest ambitieuze was de Noorse koning Harald III, die in 1066 circa 300 langschepen en 10.000 strijders naar de Engelse kusten leidde om de troon op te eisen na Eduards dood.
Hoewel de Vikingen aanvankelijk succesvol waren, stuitten ze op hevig verzet in de Slag bij Stamford Bridge, waar een Engels leger de invasie afsloeg en Harald doodde.
Dit was het einde van de macht van de Vikingen in Engeland.
Scandinaviërs doen een laatste poging
Na de nederlaag nam de invloed van de Vikingen op de Britse eilanden flink af, maar een eeuw of twee later deden de Scandinaviërs nog een laatste poging om voet aan de grond te krijgen op de Britse eilanden: de Noorse koning Haakon IV viel de westkust van Schotland aan.
Bij de plaats Largs raakten de Scandinaviërs en Schotten slaags. Na een patstelling plande koning Haakon een nieuwe aanval in zijn winterkwartier op de Orkney-eilanden, maar hij werd ziek en stierf.
Na Haakons dood staakten de Scandinaviërs hun invasie in Schotland en kwam er voorgoed een einde aan hun overheersing van de Britse eilanden.