De schepen van de Vikingen, die eeuwenlang de Europese kusten onveilig maakten, begonnen te verdwijnen in de 13e eeuw.
Ze werden door zogeheten koggen vervangen, die hogere zijden hadden, een groter laadvermogen en uiteindelijk ook een dek en een achterroer.
Buiten Scandinavië bleef het langschip echter langer bestaan en werd het verder ontwikkeld.
Op de Hebriden en aan de Schotse en Ierse kust woonden veel Vikingen, en hier bleef een variant van het traditionele schip tot ver in de 17e eeuw het gewone transportmiddel om dingen over water te vervoeren.
Er zijn geen exemplaren van deze Schotse birlinn bewaard gebleven.
Maar op afbeeldingen lijkt hij erg op het Vikingschip. Zo had de birlinn ook een overnaads gebouwde romp met overlappende planken.
Het schip had roeispanen en zeilen en was daarom bij uitstek geschikt voor de zee tussen Schotland en Ierland, waar het weer verraderlijk kan zijn en de kust rotsachtig is.
Anders dan het Vikingschip had de birlinn een vast roer, en was het hoogteverschil tussen voor- en achtersteven groter.
In de middeleeuwen had de machtige Schotse MacDonald-clan een hele vloot birlinns, waarmee de leden hun bezittingen op de Hebriden bewaakten.
De birlinn raakte pas in het midden van de 17e eeuw buiten gebruik.